Η σελίδα που εσύ γράφεις. Εμείς βάζουμε μόνο τον τίτλο.

Dear Schooligans...

Δεν αντέχω καθόλου αυτές τις κλίκες των σχολείων με τα 5-6 ψώνια (συνήθως 3 κορίτσια και 3 αγόρια που συνήθως είναι και ζευγάρια) και φυσικά είναι οι πιο εμφανίσιμοι στο σχολείο (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν). Οι γκόμενες με «πλούσια ψυχικά χαρίσματα» και τα αγόρια με ρούχα-μάρκες και πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση. Σημειωτέον ότι κατέχουν και μια υψηλή θέση στο 15μελές και περνώντας, όλοι τους κοιτάνε σαν χάνοι και επικρατεί η απόλυτη αποχαύνωση στα πλήθη. Τριγυρνάνε αγέρωχοι στο προαύλιο αλλά και στις καφετέριες της περιοχής επιθεωρώντας τα άλλα άτομα του σχολείου με ένα βλέμμα που λέει ξεκάθαρα «είσαι μυρμήγκι μπροστά μου και θα σου ρίξω TEZA». Εμένα τουλάχιστον αυτά τα άτομα μου έρχεται να τα λιντσάρω. Να δέσω τα άκρα τους σε τέσσερα άλογα και να τα βάλω να τρέχουν... Είναι ανησυχητικό αυτό που νιώθω ή απλά το φαινόμενο των «αρχηγών» των σχολείων πρέπει να εκλείψει;;;

Ταπεινό χαμομηλάκι

Σας έχει τύχει ποτέ να ποθείτε κάτι πάρα πολύ και όταν επιτέλους το αποκτήσετε να μη σας προσφέρει καμία ικανοποίηση; Εμένα μου συνέβη χθες. Φίλησα την κοπέλα που μου άρεσε εδώ και τρία χρόνια. Και τι κατάλαβα; Δεν ένιωσα τίποτα απολύτως. Μετά από αυτό κατέληξα στο συμπέρασμα πως ό,τι θέλουμε και τελικά αποκτούμε δεν μας προσφέρει ικανοποίηση, αλλά απογοήτευση, γιατί ποτέ δεν είναι όπως το περιμέναμε. Το κακό είναι ότι η κοπέλα το κατάλαβε και τώρα είναι το ίδιο σκατά με μένα...

Με εκτίμηση και χιλιάδες ευχαριστώ,
Κώστας Chaos

...και τι έγινε που έγραψα καλά στις εξετάσεις; Έχασα τόσα πολλά...

...ρε φίλε, σου γράφω αυτό το mail γιατί απλά θέλω σε κάποιον να μιλήσω...

Εγώ μόνο μια απορία έχω... Γιατί η εφηβεία να τελειώνει τόσο γρήγορα; Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται κουφό, αλλά εγώ περνάω τέλεια!!! Θέλω να ερωτευτώ, φασώνομαι, περνάω τέλεια με τους συμμαθητές μου, μαλώνω με τους γονείς μου, τους βλαμμένους καθηγητές μου, πόνεσα για τον πρώτο μου χωρισμό... Μοναδικές εμπειρίες... Ξέρω ότι όλα αυτά θα μου λείψουν και θα τα αποζητώ στα παιδιά μου... Τι ζητάω; Μια μικρή παράταση...


Μια τρελή και παλαβή έφηβος...

Ρε δε την αντέχω άλλο τη βλαμμένη τη μάνα μου!!! Κάθε φορά που γυρίζω σπίτι λίγο πιο αργά (για 5-10 λεπτά μιλάμε), κάθε φορά που με πιάνει πονοκέφαλος (κόκκινα μάτια), κάθε φορά που ξυπνάω (πλήρη διαστολή στις κόρες): Αγόρι μου πάλι κάπνισες;;; (χόρτο εννοεί). ΡΕ ΜΑΝΑ ΚΟΦΤΟ! ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΒΑΡΕΤΟ ΠΙΑ!!! Τρεις φορές τη μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ το ίδιο τροπάριο! Όταν της λέω το ‘κοψα τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει;;; ΤΕΣΣΕΡΙΣ μήνες της το λέω!! «Νοιάζεται» θα μου πεις. Το να χάσω τους δύο καλύτερούς μου φίλους (για τα επόμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον) επειδή οι πατεράδες τους τούς απαγόρεψαν παρέες με χασικλήδες (με κάρφωσε η κάρυα και σ’ αυτούς) και να κλειστώ μέσα στα 17 μου, επειδή έχω μπλέξει λέει με βαριά ναρκωτικά (πού να βάραγα και ενδοφλέβιες δηλαδή) δεν είναι αρκετό σπάσιμο; Πρέπει να έχω και αυτή από πάνω να μου τα πρήζει;; Άλλος ένας γαμοχρόνος είναι ρε πούστη!! Δε το λέω επειδή θα μπορώ να πίνω ανενόχλητος... Δεν πρόκειται να ξαναρχίσω, μαλακία ήταν και όσο κράτησε... Nα απαλλαχτώ από αυτό το γαμημένο το βλέμμα που κάθε φορά σαν να έχω σαπίσει με κοιτάει. Αυτή και όλοι οι υπόλοιποι ξεκωλιάρηδες που πήγε να τους κλαφτεί και τάχα μου τώρα νοιάζονται και έρχονται και μου μιλάνε λες και μιλάνε σε κανένα κατεστραμμένο, τελειωμένο... Ε όχι ρε μπάσταρδοι και κατεστραμμένος επειδή έσκασα δυο μπαφίδια παραπάνω... Χέστηκα! Θα σας το αποδείξω ρε! Δε πα’ να μου κόψετε και φροντιστήρια και να μου αλλάξετε και γειτονιά!!!

Put the mother to the lions
Κωνσταντίνος, Αθήνα

Μια μέρα πλήξης και βαρεμάρας είπα να συντάξω το παρακάτω άρθρο στη frikipedia... Σας το παραθέτω. Ταξιδέψτε στα άδυτα της Κηφισιάς (για τους αγεωγράφητους, Κηφισιά είναι ο τελευταίος σταθμός του ΗΣΑΠ) (για τους απολίτιστους, ΗΣΑΠ είναι ο ηλεκτρικός) (για τους ανέπαφους, ηλεκτρικός είναι το τρένο, αυτό με τις ρόδες που κάνει τσαφ-τσουφ). Στην περιοχή της Κηφισιάς, παρουσιάζει άνθηση και συνεχή ανάπτυξη το φαινόμενο είμαι-τρέντυ-και-γουστάρω-ρε-γαμώτο. Δηλαδή διάφορα παιδάκια (και όχι μόνο...) που απολαμβάνουν το να είναι διαρκή θύματα του επιτυχημένου marketing. Τους αρέσει η επίδειξη, o peri3rgoC tr0poC gr4fhC και απολαμβάνουν ιδιαίτερα μέρη τύπου Starbucks και McDonalds.

Tips για να ξεχωρίσετε τους trendy:

1) Μόλις περάσετε από μπροστά τους θα ακουστεί ένας ψίθυρος και μια βαβούρα (σαν να βαρέσατε κυψέλη με μέλισσες ένα πράγμα...), αλλά σας είναι σχεδόν πάντα δυνατό να διακρίνετε το εξής: «χάλια το ντύσιμο αυτηνής μιλάμε... Κοίτα το δικό μου το σούπερ ουάου!».

2) Κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να έχουν φάτσα κάρτα τις μάρκες που φοράνε. Μπλούζες και ρούχα που φέρουν ένα τεράστιο λογότυπο Gap, Vans, All star κλπ.

3) Όλες σχεδόν οι κοπέλες είναι ίδιες. Είναι σαν να υπάρχει κάπου ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής κλώνων, το οποίο βγάζει κοπέλες με μαλλί τούρτα, διακοσμημένη με κορδελάκια και 2.903.209 διαφορετικά ήδη στεκών (η στέκα-οι στέκες-των στεκών).

RaNiA_RoXx

Τι ωραία που θα ήταν... Να έμπαιναν οι καθηγητές μες στην τάξη με ένα χαμόγελο αντί για την παγωμένη «καλημέρα» που μας λένε! Να μας δίνανε ερεθίσματα αντί για εργασίες (που πρέπει να απαντηθούν με αντιγραφή του κειμένου). Να καθόντουσαν και συζητούσαμε τι είναι αυτό που θα θέλαμε να αλλάξει, από το να κάθονται και να κοιτούν το ρολόι τους για το πότε θα χτυπήσει το κουδούνι. Να τους απασχολούσαν κι εκείνους οι προβληματισμοί μας και να αφιέρωναν χρόνο σ’ αυτό. Κι όχι να αγχώνονται για το αν θα βρουν μέρα για το διαγώνισμα και αν θα προλάβουν να βγάλουν την ύλη πριν τα Χριστούγεννα. Αυτό είναι σχολείο; Γιατί αυτό στον κόσμο μου λέγεται αγγαρεία!

Zelatina, Δάφνη

Τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Κάθε ελπίδα που είχα γκρεμίστηκε. Δεν το έκανε για να ζηλέψω ή να με πικάρει. Δεν ήξερε καν ότι ήμουν εκεί και τους έβλεπα. Ήταν μαζί, την είχε αγκαλιά όπως είχε εμένα… Τη φίλησε στο λαιμό… Είναι όπως στις ταινίες, όταν τον είδα ακούστηκε ένα κρατς μέσα μου. Σταμάτησαν να ουρλιάζουν οι Exploited από τα ακουστικά που είχα κολλημένα στα αυτιά μου κι εγώ σταμάτησα να περπατάω. Μόνο τους κοίταγα και σκεφτόμουν πόσο λίγο κράτησε. Ένα βράδυ. Ίσως και λιγότερο. Λίγες ώρες απλά. Δεν πήγα Γερμανικά και δεν ξανάρχισαν να παίζουν οι Exploited. Μόνο έβαλα ασυναίσθητα το «Immortality» στο repeat. Ούτε μια υπόσχεση στον εαυτό μου δεν μπορώ να κρατήσω! Είπα δε θα κλάψω γι’ αυτόν και να τώρα που βουρκώνω. Και πρέπει να φορέσω και το χαμόγελό μου να μην καταλάβει τίποτα η μάνα μου…

But i saw the trapdoor in the sun

...τι νομίζουν μωρέ; Ότι με δυο γλυκόλογα θα τους κάτσω;...

...Γιατί οι δημοσιογράφοι του Star δεν κοιτάζουν τα χάλια τους;...

...ο μικρός μου αδερφός την έχει πιο χοντρή από μένα!...

Είμαι μόνη στο σπίτι. Home alone. Οι γονείς μου εργάζονται τέτοια ώρα κι ο αδερφός μου -ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα- τριγυρίζει με τους φίλους του. Πηγαίνει βόλτες με τη μηχανή στην παραλιακή, μαζεύονται με την παρέα του σε σπίτια φίλων, πίνουν μπύρες, συχνάζουν στα Εξάρχεια απ' όπου αγοράζουν και βινύλια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό τα θέλει τόσα βινύλια αφού δεν έχουμε πικ-απ!

Ο αδερφός μου μέχρι την Πρώτη Λυκείου δεν άκουγε τίποτα από μουσική -τον είχαμε για τον άμουσο της οικογένειας, ώσπου μια μέρα -ένα Σάββατο μεσημέρι- φθάνει φουριόζος στο σπίτι. Εγώ, ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού βλέπω τηλεόραση και ξαφνικά εκείνος αλαφιασμένος μ'αρπάζει απ' το μπράτσο και με σέρνει στο δωμάτιο του: κλειδώνει την πόρτα, ενώ εγώ έχω μείνει σα χάνος να τον κοιτάζω και με μια αλλόκοτη, φρικαλέα λάμψη ενθουσιασμού και ευφορίας στα μάτια του μου λέει:«ανακάλυψα το rock ‘n' roll!».

Από τότε η ζωή και των δυο μας άλλαξε: εγώ έγινα η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων κι αυτός ο Πήτερ Παν στη Χώρα του Ποτέ. Ο ουρανός μοιάζει με ζωγραφιά, οι δρόμοι με άγνωστο, μυστηριώδη, μεγάλο πειρασμό. Ο αδερφός μου τέλειωσε το λύκειο, πέρασε σε μια σχολή του κώλου (κάθε φορά που οι γονείς μας βρίσκουν την ευκαιρία να του κάνουν κήρυγμα για τη σχολή, εκείνος μιμείται κάποιον ήρωα μυθιστορήματος -δε θυμάμαι ποιόν- και λέει: «Δεν πειράζει!») και εδώ κι ένα χρόνο ξέρει τι σημαίνει να είσαι νέος, ακούραστος, περίεργος και δίχως μεγάλες προσδοκίες. Ξέρει τι σημαίνει να πηδιέσαι στο αυτοκίνητο ακούγοντας Jerry Lee Lewis, να κρατάς το χέρι της κοπέλας σου Σάββατο βράδυ μέσα στην κίνηση του δρόμου, ψιθυρίζοντάς της στο αυτί στίχους του Κάμινγκς. Φαίνεται ευτυχισμένος κι ερωτευμένος. Για το δεύτερο δε χωράει αμφιβολία. Όσο για το πρώτο, ελπίζω να είναι. Φέτος υπήρξα κι εγώ πολύ-πολύ ερωτευμένη. Αγαπούσα ένα αγόρι με τρωτό βλέμμα, απαλή, γοητευτική φωνή και φευγάτο χιούμορ. Πιστεύω ότι με ήθελε κι αυτός. Ποτέ δεν τα φτιάξαμε.

Μια μέρα ήρθε σχολείο κι ήταν αλλιώτικος απέναντι μου, απόμακρος, ψυχρός. Δεν ξέρω τι έκανα και τον ενόχλησε. Τρεις βδομάδες αργότερα έμαθα ότι τα έφτιαξε με μια κοπέλα. Στην αρχή ήθελα να πεθάνω από τη στενοχώρια μου. Είχα λυπηθεί περισσότερο κι από τότε που πέθανε η γιαγιά: ένιωθα θυμωμένη μαζί του. Και προδομένη. Τώρα νομίζω πως το ξεπέρασα, νομίζω πως δεν τον αγαπώ πια. Το χειμώνα φανταζόμουν τον εαυτό μου να φιλιέται και να χαϊδολογιέται μαζί του, με το που θα τελείωναν οι εξετάσεις. Μόλις τον σκεφτόμουν ή τον αντίκριζα, ένιωθα να πονάω βαθιά μες την ψυχή μου και να απελπίζομαι, γιατί είμαι δειλή και γιατί ποτέ δε θα μπορούσα να του εξωτερικεύσω την αγάπη μου. Και πνιγόμουν στην ιδέα ότι αυτός ο έρωτας θα μείνει απραγματοποίητος, μετέωρος και κρυφός. Ότι ποτέ του εκείνος δε θα μάθει πόσο τον αγαπώ.

Τώρα όμως όλα αυτά δεν ισχύουν πια. Έχω μέρες να τον δω και δε μου λείπει. Θα μου πείτε τώρα ότι μπορεί να νιώσω πάλι εκείνη την τρεμούλα, όταν τον ξαναδώ στις εξετάσεις. Δεν ξέρω. Μπορεί. Μπορεί ο Ιούνης να μας βρει να πηδιόμαστε στ' αμάξι του αδερφού μου ακούγοντας Jerry Lee Lewis. Ή μπορεί να είμαστε μαζί όταν βγει το επόμενο τεύχος των schooligans (το φθινόπωρο). Ή μπορεί και να μην είμαστε. Ποιος ξέρει. Αυτό που θα' θελα εγώ, είναι να έχω καταφέρει να κάνω πολλά πράγματα μέχρι το φθινόπωρο. Να πάω σε όσες πιο πολλές συναυλίες μπορώ, να χορέψω μέχρι να με πονέσουν τα πόδια μου, να ονειρευτώ βραδιές με δεκάδες φεγγάρια, ξηλωμένες άπιαστες κιθάρες που κολυμπούν στους βυθούς των θαλασσών, ασημένια φύλλα γιγάντιων δέντρων που πέφτουν να σε σκεπάσουν και να σε ζεστάνουν με το που θα 'ρθουν τα πρώτα κρύα. Κι όμως για δείτε: τι παράξενο! Δε λέω να πάψω να είμαι δειλή. Μπορεί και να μην είμαι. Μπορεί απλά να "ζω μες το κεφάλι μου". Γι' αυτό και δε με πολυνοιάζει αν θα δημοσιεύσετε αυτήν την αρλούμπα. Όπως θα ’λεγε κι ο μπερμπάντης ο αδερφός μου: «Δεν πειράζει!».

Αλίσια, 18 χρονών

Πολύ ωραία η συνέντευξη του Τσίπρα και η φωτογράφηση όλα τα λεφτά! Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι σε μερικά σημεία απέφυγε να απαντήσει και ψιλοσπάστηκα. Υποστηρίζω όμως Τσίπρα και ξέρετε γιατί όλοι εσείς που τον κατακρίνετε; Γιατί ο λόγος του είναι αληθινός. Μιλάει και δεν ωραιοποιεί αυτά που λέει, βλέπεις ότι τα εννοεί, τα πιστεύει. Τι προτιμάτε; Κάποιον που χρησιμοποιεί ωραίες, σύνθετες εκφράσεις και επί της ουσίας δε λέει τίποτα ή κάποιον που δε στολίζει το λόγο του και τα λέει χύμα, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι τα εννοεί; Για μένα ο Τσίπρας είναι από τους λίγους ειλικρινείς πολιτικούς.

Τόνια

Αγαπητοί schooligans, έχω μία απορία… «Κατάληψη στο γραφείο του Τσίπρα ». Οκ, είναι σελέμπριτι πολιτικός, πιπινάκι για τα μάτια των κοριτσιών και πολλά άλλα… Αλλά ανήκει σε έναν χώρο με ΜΗΔΑΜΙΝΗ παρουσία στη νεολαία, και αυτό είναι η πραγματικότητα ότι και να λένε τα ΜΜΕ. Αποδείξεις… ο ΣΥΝ στο…20% και τα αποτελέσματα των φοιτητικών-σπουδαστικών εκλογών (οι φοιτητές είναι νεολαία…) με το ζόρι στο 3%!!!!! Αν θέλουμε να μιλάμε για Κόμμα με νεολαία πρέπει να μιλάμε για το ΚΚΕ.

Ποιος δεν έχει τουλάχιστον έναν ΚΝιτη συμμαθητή;; Ποιος δεν έχει τουλάχιστον έναν ΚΝιτη στην παρέα του? Και πόσοι έχουν έναν της νεολαίας ΣΥΝ;;;; Και όχι, δεν είναι της μόδας να είσαι ΚΝΙΤΗΣ , για την ακρίβεια είναι εντελώς εκτός μόδας. Ούτε έχεις τα ΜΜΕ από πίσω σου να σε ευλογούνε. Κλάνει ο Τσίπρας και το λένε όλα τα κανάλια, διαμαρτύρονται 10.000 στο Σύνταγμα κάτω από τη σημαία της ΚΝΕ και είναι σαν να μην έγινε ποτέ….

Και ας πάμε και στο «ηθικό» κομμάτι…που εδώ θέλω να μάθω και την δικιά σας άποψη… ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. Ο Τσίπρας τάσσεται υπέρ της αποποινικοποίησης…για μάθετε τι παίζει τώρα στην Ολλανδία… 250% αύξηση θανάτων από τα ναρκωτικά από τότε που έγινε η αποποινικοποίηση… Αυτό θέλουμε; Νεολαία μαστουρωμένη, κλινικά και πολιτικά νεκρή; Να ασχολείται με τους emo, τις φράντζες και αν είναι cool να τσακώνεσαι με τους γονείς σου; Και μετά αναρωτιέσαι γιατί είσαι η γενιά των 700 Ευρώ…


Έκτωρ

Ο μικρότερος αδερφός μου την έχει πιο χοντρή από μένα!! Δεν είναι να του την κόψεις από τη ρίζα του μαλακισμένου;;; Τον περνάω πέντε χρόνια και σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι σε κάνα χρόνο θα μ’ έχει περάσει στο ύψος, αν και την έχουμε ίδια σε μήκος, αυτός με ξεπερνά σε διάμετρο! Δεν σας κρύβω ότι το γεγονός αυτό με έχει θορυβήσει! Έχω διαβάσει ποιος είναι ο μέσος όρος μήκους (τον οποίο ξεπερνώ ικανοποιητικά) αλλά δεν είδα πουθενά ποιος είναι ο μέσος όρος διαμέτρου! Άσε που στριφογυρνά στο κεφάλι μου και μια κλασική παροιμία (από αυτές που αποκαλούν σοφές που λέει ότι «Καλύτερα μανιτάρι παρά μολύβι!».


R

...μετά τις Πανελλήνιες έσκισα τα βιβλία μου... Πρωτόγνωρη απόλαυση!...

...φίλησα την κοπέλα που ήθελα τρία χρόνια και δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα...

...όλα τα παιδιά χωρισμένων γονιών ρίχνουν τις ευθύνες στον εαυτό τους...

Πώς αρχίζουμε τώρα; Δεν ξέρω γιατί σας γράφω... Μπορώ να πω πως είμαι συνηθισμένη, πως η ζωή μου είναι συνηθισμένη. Μονότονη. Και μέσα στη μονοτονία μου κάθομαι και παθαίνω κατάθλιψη... Αν δεν είχα γεννηθεί, πολλά πράγματα θα είχαν πάει καλύτερα... Η μητέρα μου θα είχε λογικευτεί νωρίτερα αν δεν είχε μείνει έγκυος και θα χώριζε τον άλλον τον κάφρο... Έτσι δε θα είχαν χωρίσει μετά τη γέννηση της αδελφής μου και δεν θα πάθαινε από τη στεναχώρια της νεανική αρθρίτιδα. Δεν θα είχε κινδυνέψει να μείνει παράλυτη, να πεθάνει.

Ναι, βέβαια, όλα τα παιδιά χωρισμένων γονιών ρίχνουν τις ευθύνες στον εαυτό τους... Ωραία, πειράζει να το κάνω κι εγώ; Ποτέ δεν ήταν αυτό που λέμε πατέρας. Το ξέρω υπάρχουν πολύ χειρότεροι μαλάκες που κακοποιούν τα παιδιά τους αλλά αυτός απλά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. Από τότε που γεννήθηκα θυμάμαι να τον βλέπω ελάχιστα. Ή θα κοιμόταν ή θα είχε φύγει από το σπίτι.

Κι όταν ήταν μαζί μας όλο έβριζε και κατέστρεφε τη μέρα μας... Ήμουν η πρώτη που έμαθα πως είχε γκόμενα, όταν ήμουν ακόμα δημοτικό και για ένα χρόνο δεν το έλεγα ποτέ. Είχα βρει κι ένα προφυλακτικό στην τσέπη του, κλειδιά μιας "φίλης του" στο μπρελόκ του. Το τελευταίο διάστημα με την μητέρα μου όλο καυγάδιζαν, μπροστά μου.

Έμαθα πράγματα για κείνον τα οποία θα σιχαινόμουν πάνω σε οποιονδήποτε άνθρωπο (μέχρι και φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών είχε πάει). Μας έκανε ρεζίλι παντού... από το σχολείο, όπου έκανε σκηνές, μέχρι σε μια κοπέλα που με κράταγε όταν ήμουν μικρή... είχε πάει μεθυσμένος και της ζητούσε να το κάνουνε... Τον σιχάθηκα.

Καλύτερα τώρα που δεν τον έχω στο ίδιο σπίτι. Αχ, όμως ακόμα και τώρα με αηδιάζει. Είναι τόσο σιχαμένα αυτά που κάνει και λέει. Ποτέ δεν ανοιγόμουν σε κανέναν. Γιατί σε σας; Ίσως να με βολεύει η ανωνυμία. Ίσως και το γεγονός ότι εδώ δεν με παρεξηγεί κανείς, κανείς δε θα πει «παιδί χωρισμένων». Ξέρω πως έχετε λάβει πολλά τέτοια γράμματα, και μάλλον δε θα το δημοσιεύσετε. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς ευχαριστώ.

Μια συνηθισμένη ψυχή

Αγαπητοί schooligans

Είναι 1:20 το βράδυ και έχω μπροστά μου το βιβλίο βιολογίας Γ’ Λυκείου...Μου είναι αδύνατο να συγκεντρωθώ. Σε μια βδομάδα αρχίζουμε και είμαι απίστευτα αγανακτισμένη αλλά και αγχωμένη, αν και δεν πρέπει να είμαι καθώς εξαιτίας του γαμημένου του συστήματος έφτασα να παθαίνω κρίσεις πανικού και δε συμμαζεύεται... Δεν μπορώ να πιάσω βιβλίο ενώ πριν ξεσκιζόμουν στο διάβασμα... Έχω να διαβάσω εδώ και 2 μήνες, χαπακώνομαι κανονικά απ' τα 18 μου για να είμαι ήρεμη και όλα αυτά για να περάσω στο κωλοπανεπιστήμιο...

Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Παιδιά, βοήθεια... Εδώ και ένα μήνα όποτε κάθομαι στον υπολογιστή μου, νιώθω πως κάποιος είναι δίπλα μου και βλέπει ό,τι γράφω... Τι πρέπει να γίνει με την περίπτωσή μου;

Διάδοχος του Slash

P.S. Το Δρομοκαΐτειο είναι 4 στενά από το σπίτι μου...

Ξέχασες! Απλά και εύκολα διέγραψες με τρόπο μαγικό όσα είπες. Πώς ξέχασες; Τόσο εύκολα ξεχνάς; Πόσο εύκολα βγαίνουν τα λόγια... Με πόση ευκολία ειπώνονται λέξεις που σημαίνουν πολλά. Κι εσύ εύκολα ξεχνάς… Πώς εύκολα; Και εγώ απλά στέκομαι και σε βλέπω να αλλάζεις… Σαν να μη με ξέρεις, σαν να μη με γνώρισες ποτέ, σαν να μην υπήρξα. Ξέχασες… έδωσες όνειρα... Και έφυγες... Είχες πει θα είσαι πάντα εδώ! Ψέματα... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ! Και τώρα φεύγεις... Φύγε μακριά. Και πάρε και τα όνειρα που έδωσες. Πάρε τους όμορφους στίχους σου και φύγε... Εξαφανίσου από το μυαλό μου, απ’ τις σκέψεις μου, από τη ζωή μου, από τα βράδια μου.

Εσύ λες πως όλα είναι ένα παιχνίδι τόσο όμορφα και τόσο απλά. Ένας καλός, σωστός, τελείως χαρούμενος άνθρωπος.. Πόσο σε θαυμάζουμε. Εσύ έξω από το κτίριο και εμείς σε κοιτάζουμε από τα θολά μας τζάμια... Κι όμως όσο πιο πολύ πλησιάζεις τόσο πιο πολύ ψεύτικος μου μοιάζεις... Κι όμως είσαι αληθινός. Πάντα ήσουν. Και τα λόγια που μου είπες, με πλήγωσαν κι αυτά αληθινά... Τα θυμάμαι - εγώ δεν ξεχνάω... Ποτέ. Δεν μπορώ να ξεχάσω. Εσύ όμως ξεχνάς τόσο εύκολα.
Πόσο σε θαυμάζω για άλλη μια φορά. Ό,τι και να γίνει το μόνο που θα πεις είναι «Όπως θες εσύ, εντάξει..». Και για δώρο μου κάνεις το χρυσό κουτάκι με τις τύψεις. Να’ σαι καλά. Πόσο γενναιόδωρος και τι καλό το δώρο σου... Αξιοθαύμαστη η γαλήνη στη φωνή σου. Πάντα πίστευα πως να εκφράζεις τέτοια δυνατά συναισθήματα είναι αδυναμία... Και λέω «όχι, θα μιλήσω, ό,τι έχω να πω θα το πω». Πόσο μετάνιωσα! Τα λόγια μου και οι σκέψεις μου για άλλη μια φορά βγήκαν στην επιφάνεια. Οι φόβοι μου… Ήρθες για να τους επαληθεύσεις… Να με κάνεις να νιώσω αδύναμη...
Ξέρω, περιμένεις να σου μιλήσω, πιστεύεις πως δεν τελείωσε... Πόσο γελασμένος είσαι... Δε θα το διαβάσεις ποτέ. Εγώ όμως ελπίζω αν το δεις, αν το βλέπεις, απλά να ξέρεις πως εγώ ήμουν πάντα εκεί. Ήθελα να είμαι, εσύ δε με άφηνες .. Εγώ δεν ξεχνάω… τα λόγια σου, το γέλιο σου, την φωνή σου, την απουσία σου... Απλώς να το ξέρεις, ήταν διαφορετικό, πάντα θα είναι.. Απλά εγώ σε γνώρισα καλά... σε ξέρω... ξέρω το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου κι αυτό θα θυμάμαι... Δεν ξέρω πώς, ούτε γιατί, δεν ξέρω με ποιο τρόπο και ποια έννοια, αλλά σ’ αγαπάω. Γεια σου...

Ρε φίλε, σου γράφω αυτό το mail γιατί απλά θέλω σε κάποιον να μιλήσω... Δεν θέλω να με δημοσιεύσεις, αλλά απαιτώ να με διαβάσεις. Όταν πριν από ένα χρόνο την γνώρισα, νομίζω έζησα αυτό που λέγεται κεραυνοβόλος... Μόνο που με κοιτάει τρελαίνομαι, τα χάνω... Όμως μετά από ένα χρόνο δεν έχω καταφέρει να της μιλήσω... Μέχρι εδώ είναι κάτι που έχει συμβεί σε πολλούς. Όμως τώρα, ένα χρόνο μετά, έχω κάνει δέκα μήνες μια ήρεμη αλλά ανούσια σχέση με την κολλητή της φίλη, η οποία χτες μου είπε ότι η γυναίκα που είμαι ακόμα ερωτευμένος και τώρα είναι με άλλον, με γούσταρε τότε, ένα χρόνο πίσω...
Νιώθω πάρα πολύ μαλάκας... Είχα τα πάντα στα χέρια μου κι εγώ διάλεξα να κάνω σχέση με αυτή που θα ‘θελα να είναι φίλη μου και δεν την αγαπώ, για να βλέπω την γυναίκα της ζωής μου να είναι με άλλον... Λέω τώρα να κάνω μια καινούρια αρχή βασισμένη σε αλήθειες και όχι σε ψευδαισθήσεις. Και κάτι άλλο σε σένα φιλαράκι... Ευχή και κατάρα σου δίνω να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις ό,τι νιώθεις στη ζωή σου... Ευχαριστώ που με διάβασες, σε μισώ που με λυπήθηκες...

...Δεν ήξερε ότι ήμουν εκεί και τους έβλεπα. Ήταν μαζί, την είχε αγκαλιά όπως είχε εμένα...

...μου είχαν πρήξει τα συκώτια ότι η φοιτητική ζωή είναι ωραία. Σας γελάσανε!...

...το επόμενο γράμμα μου θα σας το στέλνω απ' το Δαφνί...

Έχω πρόβλημα, πραγματικά πολύ μεγάλο πρόβλημα με: 

1) Αυτούς που μου είχαν πρήξει τα συκώτια ότι η φοιτητική ζωή είναι ωραία. Ξέρετε κάτι;; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΣΑΣ ΓΕΛΑΣΑΝΕ... Τουλάχιστον όχι για μένα που είμαι στα μαθήματα από τις 11 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Δε λέω, ωραίο το πανεπιστήμιο καλό, γνωστό, με κύρος, να διαβάσω για να πάρω το κωλόχαρτο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι περνάω και καλά!!! Από τον Οκτώβρη μόνο 2 φορές έχω πάει για καφέ (και κάθε Σ/Κ είμαι στην πόλη μου -ναι ρε πούστη επαρχία και πάλι επαρχία). Ήθελα να ήξερα όλοι αυτοί που μου έλεγαν ότι είναι γαμάτη η φοιτητική ζωή σε ποιον πλανήτη σπούδασαν;;;

2) Όσους έλεγαν και συνεχίζουν να λένε ακόμη και τώρα στο πανεπιστήμιο (ω ναι βεβαίως, η βλακεία δεν έχει όρια!!!): «Εσένα δε σε φοβάμαι, εσύ θα τα πας καλά». Και ΟΚ με τους δικούς μου (γονείς, παππούδες) που έζησαν live τόσα χρόνια σχολεία, εξετάσεις, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες. Αλλά εσύ ρε δεύτερη ξαδερφή του θείου της μάνας μου ή εσύ η γκόμενα του αδερφού του πατέρα μου που και καλά το παίζεις καλή θεία πού με ξέρεις;;;; Ε, μου λες;;;;

3) Μερικούς συγγενείς-καθηγητές στο ιδιωτικό σχολείο που πήγα στην τελευταία τάξη που ξαφνικά μετά από 17 χρόνια θυμήθηκαν ότι υπάρχω επειδή ήμουν καλή διαφήμιση για το κωλοϊδιωτικό τους.
4) Τις παρατάξεις που με ζαλίζουν να γίνω μέλος τους (get a life guys!!!!). Άσχετο αλλά και αυτό με τσιτώνει.
5) Όλους αυτούς που μου έστειλαν μηνύματα στην γιορτή μου του τύπου «Χρόνια πολλά γλυκιά μου ό,τι επιθυμείς, ό,τι καλύτερο σου εύχομαι μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα....». Γιατί ρε μαλάκες ζήτησα εγώ τις ψεύτικες και ηλίθιες ευχές σας;; Γιατί να μου γαμήσετε κι αυτή τη μέρα που έτσι κι αλλιώς είναι μπιιιιιιιιιιιπ και με κάνει να νιώθω ακόμη χειρότερα... γιατί αφού μερικούς από εσας έχω να σας δω κάτι αιώνες!!!!
6) Τα UFO από το κωλοϊδιωτικό που είχαν περάσει στο πανεπιστήμιο Αιγαίου και με βυσματάκια ήρθαν σε αυτό που πέρασα εγώ. Σε κοιτούν με ύφος και σου λένε: «Κι εσύ εδώ;;; Νόμιζα ότι θα έδινες ξανά φέτος». Όχι μωρή μαλακισμένη τσ...λα, εγώ πέρασα με την αξία μου σ αυτό το μπουρδέλο... Δεν είμαι μεταγραφή του κώλου.
7) Τον ΑΡΧΙμαλάκα 26 Μαΐων, που με ενδιέφερε (κι αυτός από το fucking ιδιωτικό), καθηγητής βλέπετε, και «μεγάλος» κύριος... που όλο το χρόνο με ζαχάρωνε και με χούφτωνε (δεν μπορώ να πω ότι δεν τα ήθελα και εγώ), που μου πετούσε το καλοκαίρι υπονοουμενάκια του στυλ «Μην χαθούμε τώρα«, «Ό,τι θέλεις εγώ είμαι εδώ» και εγώ κοιμόμουν όρθια -γιατί βλέπετε ήταν και οι Πανελλήνιες στην μέση- και τα άχρηστα ιδιαίτερα που μου έκανε για να ξαπλώνει πάνω στην καρέκλα μου και να με χουφτώνει (δε λέω, πήρα γαμάτο βαθμό στο μάθημά του). Τόσο βλήμα είμαι και εγώ που τον πίστευα και ακόμα τον σκέφτομαι... για να λέμε και την πικρή αλήθεια, δηλαδή...


Φοιτήτρια ετών 19


Υ.Γ.1 Τελικά μόνο με την οικογένειά μου δεν έχω πρόβλημα εγώ, είναι πολύ ανησυχητικό αυτό;


Υ.Γ.2 Πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω κάποιον να κάνουμε παρέα... Και δεν εννοώ τους losers που ανέχεται κανείς για να πει καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, αλλά ανθρώπους με τους οποίους να έχεις πραγματικά κάτι να συζητήσεις, να περάσεις καλά.


Υ.Γ.3 Ευχαριστώ για την προσοχή σας. Δε με πειράζει αν δεν το δημοσιεύσετε, εγώ τα είπα και ησύχασα.

Γεια!!! ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΡ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΕΣ!!! Γιατί;;; Γιατί κοροϊδεύουνε όλο τον κόσμο, αντί να κοιτάξουν τις σκατόφατσές τους, και τους ρεζιλεύουνε. Τι τους νοιάζει αν ο άλλος τσιβδίζει ή αν δε μιλάει καλά κι ό,τι άλλη μαλακία βρουν. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός γι’ αυτό που είναι, αλλά αυτοί θα σκάσουν αν δεν πουν τη μαλακία τους. Το παίζουνε τόσο μάγκες και αστείοι (black humor) όταν κοροϊδεύουνε τους άλλους. Για να μη μιλήσω για τα cartoon ή τα replay που κάνουνε στον καθένα. Δε μπορούν να καταλάβουν ότι ο άλλος ενοχλείται και γίνεται ρεζίλι σ’ όλη την Ελλάδα; Πώς θα ένιωθαν αυτοί;;; Γίνονται ρεζίλι με τις ίδιες τους τις ατάκες και τα ηλίθια σχόλιά τους. Αυτή πάλι η ηλίθια στα «Best of the Best» που ούτε ήλιο να είχε πάρει για να μιλάει τόσο λεπτά, μιλάει πιο λεπτά και από τη Στρουμφίτα. Και μ’ αρέσει που βγάλανε και τραγούδι για να κοροϊδέψουν τον Πασχάλη. Τι πρόβλημα έχουν;;; ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ;;; Να πάνε να γαμηθούνε.

Αυτά είχαμε να πούμε και στα αρχίδια μας αν δε το δημοσιεύσετε, εμείς τη γνώμη μας είπαμε.

Γεια σας Schooligan-όπαιδα! Πάσχω από ψυχαναγκαστικό σύνδρομο. Γράφω σε εσάς γιατί είχα την ανάγκη να το πω σε κάποιον που δε θα με κρίνει και δε θα με αποφεύγει γιατί θα νομίζει ότι είμαι τρελή. Αν και... από τεχνικής άποψης ΕΙΜΑΙ τρελή! Βασικά, ανέκαθεν το πίστευα ότι κάποτε θα οδηγηθώ στην τρέλα, ότι θα γίνω ψυχοπαθής! Χε χε! Το ξέρω ότι ακούγεται ηλίθιο, αλλά εγώ όντως το πίστευα!
Και τώρα κατέληξα πράγματι με ψυχαναγκαστικό σύνδρομο. Κάνω νευρικές κινήσεις που δεν μπορώ να τις ελέγξω. Είναι περίεργη η αίσθηση, αλλά αισθάνομαι ότι αν δεν τις κάνω, θα σκάσω! Αν προσπαθήσεις να το καταπνίξεις και να το συγκρατήσεις, σε πιάνει άγχος, νιώθεις άρρωστος και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα άλλο. Επίσης με βασανίζουν αφόρητες και ενοχλητικές σκέψεις, που δεν μπορώ να τις διώξω απ’ το μυαλό μου. Είναι πάντα εκεί. Ας πούμε, αρχίζω και επαναλαμβάνω μια φράση στο μυαλό μου και δεν μπορώ να σταματήσω μέχρι να την πω «σωστά». Τώρα το «σωστά» δεν είναι καθορισμένο, εξαρτάται από τη στιγμή.
Δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία γιατί κάθε λίγο και λιγάκι αρχίζω και νιώθω την αφόρητη ανάγκη να επαναλαμβάνω μια φράση που διάβασα. Τον τελευταίο καιρό αυτές οι σκέψεις έχουν αρχίσει να επηρεάζουν και την προσωπική μου ζωή. Είμαι εννιά μήνες με ένα αγόρι που το αγαπάω όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου. Και όμως τους περισσότερους μήνες της σχέσης μας μου έρχονται συνέχεια σκέψεις στο μυαλό μου: «Μήπως δε θέλω να είμαι μαζί του; Μήπως τελικά θα έπρεπε να χωρίσουμε; Είμαι σίγουρη ότι θέλω να είμαστε μαζί; Είμαι σίγουρη ότι τον αγαπάω;». Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορώ να απολαύσω τη σχέση μου που είναι πραγματικά υπέροχη! Έχω την αίσθηση ότι το επόμενο γράμμα μου θα σας το στέλνω απ’ το Δαφνί...


Psycho,
κάπου ανάμεσα στους γκρίζους
τοίχους της Αθήνας...

...χαπακώνομαι απ' τα 18 για να είμαι ήρεμη και να περάσω στο Πανεπιστήμιο...

...ο Τσίπρας είναι από τους λίγους ειλικρινείς πολιτικούς...

...ο Τσίπρας είναι σελέμπριτι πολιτικός και πιπινάκι για τα μάτια των κοριτσιών...

Ναι, ναι, επιτέλους έφτασε αυτή η πολυπόθητη μέρα!!! Τρίτη 3 Ιουνίου του 2008! Υπέροχη μέρα, τέλεια μέρα, Τέρμα οι πανελλαδικές, τέρμα το διάβασμα, η πίεση, το άγχος... Η πρώτη αντίδραση; Καταρχάς μια απίστευτη ανακούφιση, μετά όλη μέρα έξω και στη συνέχεια επιστροφή τα ξημερώματα για σκίσιμο των βιβλίων... Πρωτόγνωρη απόλαυση αυτό! Οι χειρότερες δυο βδομάδες της ζωής μου. Εντάξει, δεν ήταν έτσι όλη η χρονιά (είχε τα γέλια της, τις καταλήψεις της, τους έρωτές της), αλλά αυτές οι δυο τελευταίες βδομάδες ήταν ΑΠΑΙΣΙΕΣ!!! Τρελά νεύρα, πολλή κούραση, πολύ άγχος σε σημείο να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου... Και τώρα που τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά...
Δεν άξιζε ρε γαμώτο... Άκρως ψυχοφθόρα διαδικασία... Καταστρέφουν τις ψυχές 18χρονων, γκρεμίζουν τα όνειρά μας, γιατί δεν είναι όνειρο να μπεις στο δημόσιο... Αποκλείεται αυτό να είναι το όνειρο ζωής τόσων εφήβων... Ρε παιδιά, δεν τελειώνει η ζωή με τις Πανελλαδικές... Μην τους αφήσετε να σας ξεγελάσουν! Μην την πατήσετε σαν κι εμένα... Εντάξει, και τι έγινε που τελικά έγραψα καλά; Έχασα τόσα πολλά μέσα σ' αυτό το χάος του διαβάσματος και του άγχους... Δεν κρίνονται τα πάντα απ’ τις κωλοπανελλήνιες ρε γαμώτο!!!

Όλγα

Το ότι είμαι 17 δε σημαίνει ότι είμαι χαζή!!!!!!!!!!!!!!!! Όποιος μεγαλύτερος με ξαναπλησιάσει και αρχίσει τις παπαριές τύπου: «Σε σκέφτομαι... είμαι ερωτευμένος μαζί σου» και τα λοιπά, το λέω από τώρα, θα φάει φούσκο!!!!!!! Τι νομίζουν μωρέ; Ότι με δυο γλυκόλογα θα τους κάτσω;! Με νευριάζει τρελά να με θεωρούν χαζή επειδή είμαι 17!!!!!!! Δε γουστάρω ρε φίλε να σε ξεκαυλώσω, βρες άλλο θύμα!!!!!! Μακριά από εμένα!!!!!!!
Μακριά!!!!!!!

Ειρήνη

Ράνια σ'αγαπάωωωω!!


Δημήτρης 1635*

P.S. Αν το δημοσιεύσετε, θα είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του πλανήτη! Αν πάλι όχι, θα σας στέλνω mail μέχρι να το αποφασίσετε!