Γεια σας Schooligan-όπαιδα! Πάσχω από ψυχαναγκαστικό σύνδρομο. Γράφω σε εσάς γιατί είχα την ανάγκη να το πω σε κάποιον που δε θα με κρίνει και δε θα με αποφεύγει γιατί θα νομίζει ότι είμαι τρελή. Αν και... από τεχνικής άποψης ΕΙΜΑΙ τρελή! Βασικά, ανέκαθεν το πίστευα ότι κάποτε θα οδηγηθώ στην τρέλα, ότι θα γίνω ψυχοπαθής! Χε χε! Το ξέρω ότι ακούγεται ηλίθιο, αλλά εγώ όντως το πίστευα!
Και τώρα κατέληξα πράγματι με ψυχαναγκαστικό σύνδρομο. Κάνω νευρικές κινήσεις που δεν μπορώ να τις ελέγξω. Είναι περίεργη η αίσθηση, αλλά αισθάνομαι ότι αν δεν τις κάνω, θα σκάσω! Αν προσπαθήσεις να το καταπνίξεις και να το συγκρατήσεις, σε πιάνει άγχος, νιώθεις άρρωστος και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα άλλο. Επίσης με βασανίζουν αφόρητες και ενοχλητικές σκέψεις, που δεν μπορώ να τις διώξω απ’ το μυαλό μου. Είναι πάντα εκεί. Ας πούμε, αρχίζω και επαναλαμβάνω μια φράση στο μυαλό μου και δεν μπορώ να σταματήσω μέχρι να την πω «σωστά». Τώρα το «σωστά» δεν είναι καθορισμένο, εξαρτάται από τη στιγμή.
Δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία γιατί κάθε λίγο και λιγάκι αρχίζω και νιώθω την αφόρητη ανάγκη να επαναλαμβάνω μια φράση που διάβασα. Τον τελευταίο καιρό αυτές οι σκέψεις έχουν αρχίσει να επηρεάζουν και την προσωπική μου ζωή. Είμαι εννιά μήνες με ένα αγόρι που το αγαπάω όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου. Και όμως τους περισσότερους μήνες της σχέσης μας μου έρχονται συνέχεια σκέψεις στο μυαλό μου: «Μήπως δε θέλω να είμαι μαζί του; Μήπως τελικά θα έπρεπε να χωρίσουμε; Είμαι σίγουρη ότι θέλω να είμαστε μαζί; Είμαι σίγουρη ότι τον αγαπάω;». Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορώ να απολαύσω τη σχέση μου που είναι πραγματικά υπέροχη! Έχω την αίσθηση ότι το επόμενο γράμμα μου θα σας το στέλνω απ’ το Δαφνί...

Psycho,
κάπου ανάμεσα στους γκρίζους
τοίχους της Αθήνας...