Ρε δε την αντέχω άλλο τη βλαμμένη τη μάνα μου!!! Κάθε φορά που γυρίζω σπίτι λίγο πιο αργά (για 5-10 λεπτά μιλάμε), κάθε φορά που με πιάνει πονοκέφαλος (κόκκινα μάτια), κάθε φορά που ξυπνάω (πλήρη διαστολή στις κόρες): Αγόρι μου πάλι κάπνισες;;; (χόρτο εννοεί). ΡΕ ΜΑΝΑ ΚΟΦΤΟ! ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΒΑΡΕΤΟ ΠΙΑ!!! Τρεις φορές τη μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ το ίδιο τροπάριο! Όταν της λέω το ‘κοψα τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει;;; ΤΕΣΣΕΡΙΣ μήνες της το λέω!! «Νοιάζεται» θα μου πεις. Το να χάσω τους δύο καλύτερούς μου φίλους (για τα επόμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον) επειδή οι πατεράδες τους τούς απαγόρεψαν παρέες με χασικλήδες (με κάρφωσε η κάρυα και σ’ αυτούς) και να κλειστώ μέσα στα 17 μου, επειδή έχω μπλέξει λέει με βαριά ναρκωτικά (πού να βάραγα και ενδοφλέβιες δηλαδή) δεν είναι αρκετό σπάσιμο; Πρέπει να έχω και αυτή από πάνω να μου τα πρήζει;; Άλλος ένας γαμοχρόνος είναι ρε πούστη!! Δε το λέω επειδή θα μπορώ να πίνω ανενόχλητος... Δεν πρόκειται να ξαναρχίσω, μαλακία ήταν και όσο κράτησε... Nα απαλλαχτώ από αυτό το γαμημένο το βλέμμα που κάθε φορά σαν να έχω σαπίσει με κοιτάει. Αυτή και όλοι οι υπόλοιποι ξεκωλιάρηδες που πήγε να τους κλαφτεί και τάχα μου τώρα νοιάζονται και έρχονται και μου μιλάνε λες και μιλάνε σε κανένα κατεστραμμένο, τελειωμένο... Ε όχι ρε μπάσταρδοι και κατεστραμμένος επειδή έσκασα δυο μπαφίδια παραπάνω... Χέστηκα! Θα σας το αποδείξω ρε! Δε πα’ να μου κόψετε και φροντιστήρια και να μου αλλάξετε και γειτονιά!!!

Put the mother to the lions
Κωνσταντίνος, Αθήνα