Πώς αρχίζουμε τώρα; Δεν ξέρω γιατί σας γράφω... Μπορώ να πω πως είμαι συνηθισμένη, πως η ζωή μου είναι συνηθισμένη. Μονότονη. Και μέσα στη μονοτονία μου κάθομαι και παθαίνω κατάθλιψη... Αν δεν είχα γεννηθεί, πολλά πράγματα θα είχαν πάει καλύτερα... Η μητέρα μου θα είχε λογικευτεί νωρίτερα αν δεν είχε μείνει έγκυος και θα χώριζε τον άλλον τον κάφρο... Έτσι δε θα είχαν χωρίσει μετά τη γέννηση της αδελφής μου και δεν θα πάθαινε από τη στεναχώρια της νεανική αρθρίτιδα. Δεν θα είχε κινδυνέψει να μείνει παράλυτη, να πεθάνει.

Ναι, βέβαια, όλα τα παιδιά χωρισμένων γονιών ρίχνουν τις ευθύνες στον εαυτό τους... Ωραία, πειράζει να το κάνω κι εγώ; Ποτέ δεν ήταν αυτό που λέμε πατέρας. Το ξέρω υπάρχουν πολύ χειρότεροι μαλάκες που κακοποιούν τα παιδιά τους αλλά αυτός απλά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. Από τότε που γεννήθηκα θυμάμαι να τον βλέπω ελάχιστα. Ή θα κοιμόταν ή θα είχε φύγει από το σπίτι.

Κι όταν ήταν μαζί μας όλο έβριζε και κατέστρεφε τη μέρα μας... Ήμουν η πρώτη που έμαθα πως είχε γκόμενα, όταν ήμουν ακόμα δημοτικό και για ένα χρόνο δεν το έλεγα ποτέ. Είχα βρει κι ένα προφυλακτικό στην τσέπη του, κλειδιά μιας "φίλης του" στο μπρελόκ του. Το τελευταίο διάστημα με την μητέρα μου όλο καυγάδιζαν, μπροστά μου.

Έμαθα πράγματα για κείνον τα οποία θα σιχαινόμουν πάνω σε οποιονδήποτε άνθρωπο (μέχρι και φυλακή για εμπόριο ναρκωτικών είχε πάει). Μας έκανε ρεζίλι παντού... από το σχολείο, όπου έκανε σκηνές, μέχρι σε μια κοπέλα που με κράταγε όταν ήμουν μικρή... είχε πάει μεθυσμένος και της ζητούσε να το κάνουνε... Τον σιχάθηκα.

Καλύτερα τώρα που δεν τον έχω στο ίδιο σπίτι. Αχ, όμως ακόμα και τώρα με αηδιάζει. Είναι τόσο σιχαμένα αυτά που κάνει και λέει. Ποτέ δεν ανοιγόμουν σε κανέναν. Γιατί σε σας; Ίσως να με βολεύει η ανωνυμία. Ίσως και το γεγονός ότι εδώ δεν με παρεξηγεί κανείς, κανείς δε θα πει «παιδί χωρισμένων». Ξέρω πως έχετε λάβει πολλά τέτοια γράμματα, και μάλλον δε θα το δημοσιεύσετε. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς ευχαριστώ.

Μια συνηθισμένη ψυχή