Ξέχασες! Απλά και εύκολα διέγραψες με τρόπο μαγικό όσα είπες. Πώς ξέχασες; Τόσο εύκολα ξεχνάς; Πόσο εύκολα βγαίνουν τα λόγια... Με πόση ευκολία ειπώνονται λέξεις που σημαίνουν πολλά. Κι εσύ εύκολα ξεχνάς… Πώς εύκολα; Και εγώ απλά στέκομαι και σε βλέπω να αλλάζεις… Σαν να μη με ξέρεις, σαν να μη με γνώρισες ποτέ, σαν να μην υπήρξα. Ξέχασες… έδωσες όνειρα... Και έφυγες... Είχες πει θα είσαι πάντα εδώ! Ψέματα... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ! Και τώρα φεύγεις... Φύγε μακριά. Και πάρε και τα όνειρα που έδωσες. Πάρε τους όμορφους στίχους σου και φύγε... Εξαφανίσου από το μυαλό μου, απ’ τις σκέψεις μου, από τη ζωή μου, από τα βράδια μου.

Εσύ λες πως όλα είναι ένα παιχνίδι τόσο όμορφα και τόσο απλά. Ένας καλός, σωστός, τελείως χαρούμενος άνθρωπος.. Πόσο σε θαυμάζουμε. Εσύ έξω από το κτίριο και εμείς σε κοιτάζουμε από τα θολά μας τζάμια... Κι όμως όσο πιο πολύ πλησιάζεις τόσο πιο πολύ ψεύτικος μου μοιάζεις... Κι όμως είσαι αληθινός. Πάντα ήσουν. Και τα λόγια που μου είπες, με πλήγωσαν κι αυτά αληθινά... Τα θυμάμαι - εγώ δεν ξεχνάω... Ποτέ. Δεν μπορώ να ξεχάσω. Εσύ όμως ξεχνάς τόσο εύκολα.
Πόσο σε θαυμάζω για άλλη μια φορά. Ό,τι και να γίνει το μόνο που θα πεις είναι «Όπως θες εσύ, εντάξει..». Και για δώρο μου κάνεις το χρυσό κουτάκι με τις τύψεις. Να’ σαι καλά. Πόσο γενναιόδωρος και τι καλό το δώρο σου... Αξιοθαύμαστη η γαλήνη στη φωνή σου. Πάντα πίστευα πως να εκφράζεις τέτοια δυνατά συναισθήματα είναι αδυναμία... Και λέω «όχι, θα μιλήσω, ό,τι έχω να πω θα το πω». Πόσο μετάνιωσα! Τα λόγια μου και οι σκέψεις μου για άλλη μια φορά βγήκαν στην επιφάνεια. Οι φόβοι μου… Ήρθες για να τους επαληθεύσεις… Να με κάνεις να νιώσω αδύναμη...
Ξέρω, περιμένεις να σου μιλήσω, πιστεύεις πως δεν τελείωσε... Πόσο γελασμένος είσαι... Δε θα το διαβάσεις ποτέ. Εγώ όμως ελπίζω αν το δεις, αν το βλέπεις, απλά να ξέρεις πως εγώ ήμουν πάντα εκεί. Ήθελα να είμαι, εσύ δε με άφηνες .. Εγώ δεν ξεχνάω… τα λόγια σου, το γέλιο σου, την φωνή σου, την απουσία σου... Απλώς να το ξέρεις, ήταν διαφορετικό, πάντα θα είναι.. Απλά εγώ σε γνώρισα καλά... σε ξέρω... ξέρω το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου κι αυτό θα θυμάμαι... Δεν ξέρω πώς, ούτε γιατί, δεν ξέρω με ποιο τρόπο και ποια έννοια, αλλά σ’ αγαπάω. Γεια σου...