Έκανα τατουάζ στο χέρι και άμα υπάρξει καμιά προκατάληψη στον μετέπειτα εργοδότη μου να πάει να γαμηθεί.
TREY
Μιλάμε ο καθηγητής της Γεωμετρίας μας είναι απλά Φ0ΒΕΡΟΣ!! Είναι μορφή ο άνθρωπος! Δεν υπάρχει!!!
Σε κάθε μάθημα τον έχουμε να μας λέει για τα threeγωνάκια, μας βάζει ασκήσεις από το schoolbookι για το sweetι (=σπίτι, από το home, sweet home), απαντάμε τις ερωτήσεις δυσνόησης και πολλά άλλα!
Μας απευθύνεται με τους όρους: ζουμερά αλφάκια, ευσεβές ποίμνιο, χρυσεπώνυμο πλήρωμα και αυτοαποκαλείται θείος. Ονομάζει το άτοπο «τζιζ!», την ανικανότητα να φέρει κάποιος μια ευθεία γραμμή «ευθειοστραβισμό», μας μιλάει για σημεία που είναι «μεταξύ και όχι με τα πόδια», για το «οξύς φαινόμενο» που θα παρατηρήσουμε και άλλα πολλά.
Κάθε φορά που απαντάμε σε ερώτηση θα μας ρωτήσει αν είμαστε «σγουροί» για την απάντησή μας και επίσης κάθε φορά μάς οδηγεί στο να αποδείξουμε ότι δύο τρίγωνα είναι «ίσια κι όχι στραβά».
Δεν έχω περάσει καλύτερα σε μάθημα ποοοοοτέ στη ζωή μου!! Απορώ πως υπάρχουν μερικοί που δεν τον χωνεύουν! Το πιο πιθανό βέβαια είναι να έχουν θέμα με τα Μαθηματικά και όχι μαζί του. Το λυπηρό της ιστορίας πάντως είναι ότι δε θα τον έχω του χρόνου γιατί του δίνουνε μόνο θετική κατεύθυνση γιατί (άκου πράγματα!) δεν κάνει καθόλου μάθημα λένε!! Ντροπή.....
Συνέχισε Θείο!!
Με λατρεία,
ένα από τα ζουμερά αλφάκια σου!
...δεν έχω περάσει καλύτερα σε μάθημα ποοοοοτέ στη ζωή μου!!...
...νομίζω ότι ερωτεύτηκα την κολλητή μου...
Φτου! Νομίζω ότι ερωτεύτηκα την κολλητή μου. ΟK, θα μου πείτε, μικρό το κακό - τόσοι και τόσοι έχουν ερωτευτεί την κολλητή τους. Μόνο που εγώ είμαι κορίτσι! Ουπς.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, μέχρι που εκείνη με ρώτησε γιατί έριξα άκυρο σε δυο ωραία και συμπαθητικά παιδιά. Το σκέφτηκα καλά και μου δημιουργήθηκε μια απαίσια υποψία. Προσπάθησα να την αγνοήσω, αλλά μου μπήκε ένα ζουζούνι.
Οπότε πάνε και τα χουφτώματα και τα πεταχτά φιλάκια, τα έκοψα μαχαίρι (αν και εκείνη δεν τα έκοψε και τρελαίνομαι!!). Σοβαρά, μου έχει γίνει πρόβλημα, το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς θα γίνει να φασώσω τη Μοσχούλα. Να, ήδη φτιάχνω στο μυαλό μου άλλη μια υπόθεση: δημοσιεύετε αυτό το γράμμα, το διαβάζει, καταλαβαίνει ότι το έγραψα εγώ και στην πρώτη ευκαιρία μου λέει ότι με θέλει κι εκείνη και μετά μου το αποδεικνύει εμπράκτως...
Φέτος δίνω Πανελλήνιες και από τη μία θέλω πολύ να περάσω στο Πανεπιστήμιο, αλλά από την άλλη εκνευρίζομαι και ξενερώνω.
Εκνευρίζομαι που η Διαμαντοπούλου, ενώ βγάζει λόγους για τον δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας στη Βουλή, έγραψε το παιδί της στο IB. Έτσι ο κανακάρης της, αφού δεν του κάνουν κέφι οι Πανελλήνιες και μπορεί να τις αποφύγει, γιατί να μην το κάνει; Εξάλλου επάξια αποτελεί μέλλοντα αντικαταστάτη της πολιτικής καριέρας της μαμάς Άννας, εξουσιάζοντας αύριο εμάς: τα 84.690 «λαϊκά» παιδιά ενός κατώτερου θεού που είτε η οικονομική τους κατάσταση δεν επιτρέπει σπουδές στο εξωτερικό, είτε είναι πιο προσγειωμένα και δεν ωραιοποιούν το έξω.
N
Δε σέβομαι κανέναν από αυτούς. Δεν εκτιμώ ούτε και θαυμάζω κανέναν τους. Μου προκαλούν απέχθεια... αηδία… Αν μπορούσα θα έφτυνα και μερικούς απ’ αυτούς. Τους θεωρώ το λιγότερο άχρηστους, ανίκανους, άξιους της μιζέριας τους.
Αυτοί που με το ζόρι προσπαθούν και έχουν καταφέρει να μου επιβληθούν έχουν την τιμή να λέγονται «καθηγητές».
Ζητούν την προσοχή σου τρομοκρατώντας σε, φωνάζοντας, βάζοντας ωριαίες. Κάνουν ένα μάθημα που αν ποτέ μπορούσαν να παρακολουθήσουν από μια μεριά θα βαρούσαν κι αυτοί ένεση και στο τέλος νευριάζουν γιατί δε δίνεις δεκάρα για το άθλιο μάθημά τους! Νευριάζουν που χασμουριέσαι, που κοιτάς σαν καρφί στον τοίχο, που δεν ξέρεις την απάντηση, που δε συμμετέχεις. Σε κοιτούν μνησίκακα, υποτιμητικά και τελικά σου χτυπάνε ένα 13 έτσι... για να συμμορφωθείς. Για εκδίκηση. Για δικιά τους ικανοποίηση. Για να σου δείξουν ποιος είναι ο master εδώ μέσα.
Μπαίνουν μέσα με μια μούρη μέχρι κάτω απαιτώντας από σένα να είσαι ευδιάθετος και να ανέχεσαι την κάθε μαλακία που πρεσβεύει ο κάθε στενόμυαλος. Σου λένε πως θέλουν να συζητήσουν μαζί σου και να ακούσουν τη γνώμη σου και μόλις αρχίσεις να λες κάτι αρχίζουν τα δικά τους... «Τι ιδέες είναι αυτές που έχει η σημερινή γενιά... δεν είναι όπως τα λες παιδί μου... ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ...».
Σώπα ρε σωστέ! Σοβαρά; Και δηλαδή ΕΣΥ τα λες καλά και ΕΓΩ λέω μπαρούφες; Και τι κατάφερες με τα σωστά σου; Τι καλύτερο έκανες από μένα που είμαι όλη ένα λάθος; Θα σου πω εγώ παλιοκαριόλη: κατάφερες να μπαίνεις στην ίδια τάξη επί 17 χρόνια, να κάνεις το ίδιο μάθημα επί 17 χρόνια, να σε μισούν παιδιά επί 17 χρόνια, να σε κοροϊδεύουν παιδιά επί 17 χρόνια και να σε αποφεύγουν οι μαθητές σου στον δρόμο επί 17 χρόνια.
Και να τι ΔΕΝ κατάφερες: Να μάθεις Φυσική σε παιδιά, να σ’ αγαπήσουν παιδιά, να σε θαυμάσουν παιδιά, να θελήσουν μια μέρα να γίνουν σαν κι εσένα, να εμπνεύσεις παιδιά... ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ, ΝΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙΣ!!!
Με παιδιά δουλεύεις μαλάκα, όχι με στρατιωτάκια.
Δες και λίγο παραπέρα απ’ τις παρωπίδες σου γαμώτο! Κι εσύ και οι όμοιοι σου... Σας μισούμε, δεν το καταλαβαίνετε;
Schooligana
Άρχισα να μιλάω με ένα κορίτσι που ήταν συνέχεια λυπημένο. Κατάλαβα ότι ήταν έτσι επειδή γούσταρε έναν φίλο μου και αυτός την έφτυνε... Αρχίσαμε να μιλάμε πολύ. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι τη βλέπω μόνο σαν φίλη αφού ήξερα ότι δεν έχω ελπίδες. Μιλούσαμε συνέχεια στο msn και με μηνύματα για μια ολόκληρη μέρα...
Εγώ για να μην τη βλέπω λυπημένη είπα δυο λόγια στον φίλο μου μπας και τα φτιάξουνε... Τελικά ο φίλος μου άλλαξε γνώμη και τα φτιάξανε...
Μόλις τους είδα να φιλιούνται κατάλαβα ότι δεν την έβλεπα απλώς σαν φίλη και ότι είχα κάνει χοντρή μαλακία... Αυτή τη στιγμή που σας γράφω εκείνη με βλέπει καθαρά σαν φίλο (που ήταν και ο σκοπός μου αρχικά) κι εγώ έχω μείνει σαν τον μαλάκα. Και έχω και τον άλλο να μου λέει πόσο ωραία φιλάει...
Ένας ζηλιάρης
P.S: Μη βάλετε τίτλο «ο μαλάκας» (αν και θα με εξέφραζε)...
...με παιδιά δουλεύεις μαλάκα, όχι με στρατιωτάκια...
...ακόμα θυμάμαι να χτυπιέμαι σαν ηλίθιο όταν είδα τυπωμένο το γράμμα μου...
...πάνε τα χουφτώματα και τα πεταχτά φιλάκια...
Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα σε μάθημα Σχεδίου και Μαθηματικών… Καταφέρνω να ξεκλέψω μια ώρα για να διαβάσω το «Dear Schooligans». Δεν τo τελείωσα… Ένιωσα την ανάγκη να γράψω.
Διαβάζω τον «μικρό Πάρη» και χαμογελάω γιατί κι εγώ ένιωσα τον πρώτο μου δυνατό έρωτα στη Β’ γυμνασίου… Διαβάζω το «Ερχόμαστε» και θυμάμαι πως κάποτε έψαχνα κι εγώ κάτι να με συγκινήσει… Δεν ήξερα τι, ούτε με ένοιαζε. Ήξερα πώς θα ήταν η αίσθηση όταν τα έβρισκα.
Θυμάμαι πως τότε έγραφα τις σκέψεις μου κι όταν τα διάβαζα μετά έκλαιγα. Γιατί άνοιγα την ψυχή μου…
Τώρα δεν το κάνω. Δεν ξέρω γιατί.
Αυτό φοβήθηκα και άρχισα πάλι να γράφω. Φοβήθηκα ότι δεν έχω ακόμη πολύ χρόνο εφηβείας μπροστά μου.
Κάποτε είχα διαβάσει πως μετά την εφηβεία κόβονται οι άκρες από τα συναισθήματα… Σα να τελειώνουν οι τρελές λύπες και οι τρελές χαρές. Δε θέλω να τελειώσουν. Θέλω να συνεχίσω να νιώθω κάτι κι ας πονάει… Γιατί τώρα δε νιώθω τίποτα…
Τώρα δε ζω τίποτα. Επιβιώνω και μετράω αντίστροφα μέρες μέχρι τις Πανελλήνιες. Μου ‘χουν πάρει τον εαυτό μου… Με έχουν απογυμνώσει από αυτό που ήμουν, από αυτό που με πονούσε, που με έκανε να πετάω στα σύννεφα…
Νιώθω χαμένος…
Είμαι κάπου ανάμεσα σε μάθημα Σχεδίου και Μαθηματικών… Κάπου ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση… Κάπου ανάμεσα σε αυτό που θέλω να είμαι και σε αυτό που θα γίνω…
Δημήτρης
Γιατί να μην μπορώ να ηρεμήσω στο ίδιο μου το σπίτι;! Είναι το μόνο που θέλω μετά από ένα δεκάωρο στο σχολείο. Αντί για τον θυμό και τα νεύρα του πατέρα μου.
Δεν λέω, τον αγαπάω πολύ, αλλά το ότι είναι άνεργος δύο χρόνια τώρα μας έχει κάνει μπουρδέλο το σπίτι! Και βγάζει τα νεύρα του σε μένα τον μεγαλύτερο. Λες και εγώ έχω άπειρες αντοχές. Λες και δεν έχω συναισθήματα εγώ...
Φαντάζομαι υπάρχουν και χειρότερα, αλλά αυτό είναι το χειρότερο για μένα τώρα. Γι’ αυτό ή θα χάνομαι στο pc ή θα τριγυρνάω έξω από παρέα σε παρέα για να ηρεμήσω. Οπουδήποτε εκτός απ' το σπίτι μου...
Εδώ και πολύ καιρό παρατήρησα πως δεν μπορώ να χαρώ. Είναι απλά τραγικό... Είχα φτάσει σε σημείο που νόμιζα ότι εγώ έχω το πρόβλημα. Είχα αηδιάσει τόσο που δεν είχα ποτέ όρεξη για τίποτα, ούτε για σεξ!!! (Σοβαρή η κατάσταση).
Και πριν ένα μήνα γνώρισα μια κοπέλα... Έκανα μια απίστευτη συζήτηση μαζί της και την ερωτεύτηκα μέσα σε 10 λεπτά... Και τα φτιάξαμε (τόσο παιδιάστικα όσο ακούγεται). Χτες μου είπε πρώτη φορά «σ' αγαπώ»... Και πριν δυο ώρες φασώθηκε με άλλον!!! ...
Ηθικό δίδαγμα; Όλα είναι λόγια...
Γιώργος
Υ.Γ. Τώρα που το καλοσκέφτομαι το μόνο θηλυκό που δε με έχει απογοητεύσει ποτέ είναι η μουσική...
Dear Schooligans,
Σας γράφω για να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου. Λοιπόν, εγώ πιστεύω εις έναν Θεό... Τον εαυτό μου! Όσο αλαζονικό κι αν ακούγεται αυτό. Κανείς και τίποτα δεν πρόκειται να μου χαριστεί, αν δεν κάνω εγώ κάτι γι' αυτό, αν εγώ δεν προσπαθήσω και δε θυσιάσω τα πάντα.
Τι να πιστέψω, δηλαδή; Ότι όλοι αυτοί που ανάβουν λαμπάδες και κεριά και ξημεροβραδιάζονται στις ολονυχτίες και τους εσπερινούς πετυχαίνουν κάτι; Ή ότι όλοι οι δυστυχισμένοι και οι κακομοίρηδες του κόσμου υποφέρουν γιατί δεν πιστεύουν στο δικό μας «αληθινό» θεό, αλλά σ' έναν «άλλο» που δεν υπάρχει; Μπούρδες!
Η θρησκεία είναι μια μορφή υποταγής. Δέχεσαι ότι κάποιος άλλος είναι ανώτερος από εσένα και ότι αυτός καθορίζει τα πάντα στη ζωή σου. Ωραία. Αφού λοιπόν το δέχτηκες, κάτσε τώρα σπίτι σου να προσεύχεσαι όλη μέρα και περίμενε τον μάγκα από ψηλά να κάνει τα θαύματά του για πάρτη σου, για να στο πω απλά. Κι άμα γίνει τίποτα, γράψε μου.
Ανώνυμη
Πράγματα που με απασχολούν:
- Ο μπαμπάς μου, που είναι καρκινοπαθής.
- Το σπίτι μου. Που εκεί που θύμιζε στέκι χαμόγελων, τώρα θυμίζει νοσοκομείο.
- Η πολιτεία. Που δε δίνει έγκαιρα αναπηρική στον πατέρα μου και έχουμε προβλήματα.
- Η Τρίτη λυκείου. Που έχει γεμίσει σκέψεις το κεφάλι μου και δεν ξέρει τι να πρωτοκάνει. Τι να πρωτοδιαβάσει, τι να πρωτοβοηθήσει, τον πατέρα ή τον εαυτό μου;...
- Εσύ. Που με περίμενες στον Σταθμό Λαρίσης όταν το έσκασα από το σπίτι για να έρθω να σε βρω στην Αθήνα.
- Εσύ. Που έκανες ταξίδι από την Κρήτη μόνο και μόνο για να δεις εμένα.. .
- Εσύ. Που μου έταξες Rock am ring, Schoolwave, Rockwave, διακοπές στο νησί σου την Κρήτη, στο χωριό μου την Επανομή...
- Εσύ. Που με άφησες την πιο δύσκολη στιγμή μετά από 10 μήνες.
- Εσύ. Μου λείπεις Αλέξανδρε...
Μπαμπά μου κράτα :)
kate fickdich
Η καρδιά μου πάει να σπάσει... Θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να κλαίω μα δεν μπορώ! Πέρασα τόσο όμορφα σήμερα και ας μην ήταν αυτό που περίμενα! Και τώρα είμαι στο λεωφορείο και γυρνάω πίσω... Και θέλω να βάλω τα κλάματα γιατί θα τον ξαναδώ το Πάσχα... Και άμα!
Συγχωρέστε με αλλά και εγώ... «αυτός» είμαι. Είμαστε δύο «αυτός»! Δεν το έχω ξανακάνει... Γενικά μου αρέσουν τα «αυτή»! Και δε νομίζω να βρεθεί άλλος «αυτός» να με κάνει έτσι σκατά! Δεν ξέρω...
Μισώ τα λεωφορεία που δεν μπορείς να κλάψεις... Και ρε μαλάκα Βασιλικέ... ήταν ανάγκη να γράψεις αυτόν τον δίσκο; Δεν μπορούσες να γράψεις κάτι πιο ανάλαφρο; Τον ακούω και θέλω να πλαντάξω στο κλάμα γαμώ... Γιατί είμαι τόσο μαλάκας;
...θέλω τόσο πολύ να αρχίσω να κλαίω μα δεν μπορώ!...
...ο πατέρας μου είναι άνεργος δυο χρόνια...
...απλά έχω σαλτάρει από το πολύ διάβασμα...
Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την Κυριακή... Ψαχούλευα τα ένθετα απ' την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και ξαφνικά ένα παιδί με skate μου κέντρισε την προσοχή. Ένας μεγάλος τίτλος... Summerhill... και λίγο πιο πάνω... Schoo-li-ga-ns; Ξεκίνησα να διαβάζω... Αυτό ήταν... Πρώτη φορά στη ζωή μου διάβαζα τόσο προσεκτικά ακόμα και τις διαφημίσεις, στην προσπάθειά μου να βρω κάτι ακόμη... Μα τότε ήταν αλλιώς.
Ξεφύλλιζα τόσο προσεκτικά και διάβαζα τα πάντα απ' την αρχή ως το τέλος κι έπειτα... αναμονή... αναμονή για το επόμενο τεύχος... Ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δικό μου, πιο δικό μας. Ήταν τα γράμματα όλων αυτών των παιδιών. Ήταν τα λόγια τους, οι ιστορίες και τα παράπονα τους... ήταν μια επανάσταση... η δική μας επανάσταση! Ναι, έτσι το 'βλεπα τότε... τότε που ήταν αλλιώς.
Κι άρχισα να γράφω... γι' αυτά που με πονάνε, γι' αυτά που θέλω και δεν έχω, γι' αυτά που μ' ενοχλούν κι όλα εκείνα που σιχαίνομαι... Έγραφα, έγραφα και με τον καιρό άρχισα να σωπαίνω, γιατί πρώτη φορά ένιωσα πως μιλάω, χωρίς να χρειάζεται να βγάζω άχνα. Κι ακόμα θυμάμαι να χτυπιέμαι σαν ηλίθιο όταν είδα τυπωμένο το γράμμα μου, τι ευτυχία... Ήταν το πρώτο γράμμα μου που δημοσίευσαν, έκτοτε ακολούθησαν αρκετά... τότε που ήταν αλλιώς.
Τότε που έκραζα τους πάντες, που ακόμα ένιωθα ευτυχισμένη, που αγαπούσα τη ζωή μου και φοβόμουν τον θάνατο. Τότε που πίστευα πως θ' αλλάξω τον κόσμο και «όταν μεγαλώσω θα γίνω αυτό που αγαπώ». Τότε που τρέχαμε με τα παιδιά στη γειτονιά μέχρι τα μεσάνυχτα. Τότε που πίστευα πως εμείς είμαστε αυτοί που γράφουμε την ιστορία και όχι αυτή εμάς. Μα τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα.
Τώρα έχω περάσει στην αγαπημένη μου γαμωσχολή. Τώρα δεν τρέχω πια στη γειτονιά -όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί η γειτονιά μου χάθηκε. Τώρα έπαψα να κλαίω με τα γράμματα των άγνωστων παιδιών. Έπαψα να είμαι Schooligan εδώ και μήνες και τα τελευταία γράμματά μου τυπώθηκαν συντομευμένα, λόγω χώρου υποθέτω και κατανοώ.
Τώρα ψάχνω γύρω μου τους άλλους Schooligans, αυτούς που κάποτε δε μ' ένοιαζε ποιοι είναι γιατί απλώς ήξερα ότι υπάρχουν... Αυτούς που τώρα ίσως ν' ανήκουν σε κάποια παράταξη και να μιμούνται τους μεγάλους, αυτούς που ίσως να πλακώνονται σε πορείες, αυτούς που ίσως να ετοιμάζονται για το γραφείο του μπαμπά, αυτούς που ίσως θα γαμήσουν λίγο ακόμα τη χώρα αυτή, αυτούς που ίσως ξέχασαν τι θέλουν να πετύχουν, αυτούς που ίσως να διαβάζουν ακόμα Schooligans και να βλέπουν το γράμμα μου τυπωμένο και ολόκληρο...
lacrima
Βαρέθηκα! Βαρέθηκα, βαρέθηκα, βαρέθηκα, βαρέθηκα!
Τους φίλους μου που είναι πιο δήθεν και από τους δήθεν και έχω βαρεθεί να τσακώνομαι μαζί τους! Βαρέθηκα να τα σχολιάζουν όλα και να πρέπει να τα σχολιάζω κι εγώ!
Βαρέθηκα τη μέταλ και τη μαλακία που κουβαλάνε οι δήθεν μεταλάδες!
Βαρέθηκα τα ξενύχτια που γίνονται μόνο και μόνο για να ξενυχτήσεις!
Βαρέθηκα να ακούω ηλίθιες κριτικές για τη ζωή μου και βαρέθηκα να βρίζω αυτούς που με κρίνουν!
Βαρέθηκα τη μαύρη, την άραχνη, τη μαλακισμένη την κοινωνία και βαρέθηκα να διαβάζω και μελέτες γι' αυτήν στην Κοινωνιολογία.
Βαρέθηκα την Αθήνα, βαρέθηκα τη Θεσσαλονίκη, βαρέθηκα την Ελλάδα ολόκληρη.
Βαρέθηκα τον παλιοπρεζάκια που παλιά τον αγαπούσα και τώρα τον μισώ.
Βαρέθηκα εμένα και τη μάνα μου (που ’ναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου).
Βαρέθηκα τη σχολή με τους μαλάκες τους φοιτητές και τους μαλάκες τους καθηγητές κι όλα τα βλήματα και τα ρεμάλια κι όλα τα ψώνια και τα πρεζόνια!!!!!!
Μακάρι να ψοφήσουν όλοι και πριν απ' όλους να ψοφήσω εγώ! Μαύρη αηδία, πράσινα σκουλήκια και φούξια αίμα να γεμίσει αυτή την ηλίθια γη μπας και καθαρίσει επιτέλους ο πλανήτης!
Ελένη
Δύο χρόνια πριν, τη βλέπω για πρώτη φορά. Λέω «θα προσπαθήσω».
Μετά από λίγες μέρες προσπάθειας, μιλάμε, γνωριζόμαστε έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα και πάνω απ’ όλα είναι και αυτή πωρωμένη με Νightwish (:D). Λέω «θα προσπαθήσω κι άλλο».
Εντέλει είμαστε κάθε μέρα και ώρα μαζί. Και όταν είμαστε χώρια, το msn παίρνει φωτιά. Και μετά από πολλούς μήνες «φιλίας» επιτέλους γίνεται κάτι. Νιώθω υπέροχα και το ίδιο μου δείχνει και αυτή. Λέω «ωραία, προσπάθησα!»
Μετά από ένα μήνα το λήγει για λόγους τους οποίους δε μου είπε ποτέ. Λέω «Θα προσπαθήσω ξανά».
Ενώ προσπαθούσα, τη βλέπω να φιλιέται με τον πρώην της! Λέω «ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ!!!»
Μετά από μια βδομάδα περίπου τη βλέπω μαζί με έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχω γνωρίσει (και το μεγαλύτερο μου πρότυπο). Λέω «Δεν παίζει να έκανε κάτι τέτοιο!!!»
Τελικά το έκανε. Λέω «ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ!»
Μετά από αυτό, εγώ καταλήγω με μια άλλη κοπέλα με την οποία ήμουν για ένα χρόνο σχεδόν μαζί, αλλά πάντα κατά βάθος σκεφτόμουν την άλλη. Λέω «ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ!!!!»
Χωρίζουμε και εγώ σκέφτομαι ακόμα την άλλη. Λέω «Μήπως να ξαναπροσπαθήσω;;;»
Σήμερα είναι τα γενέθλιά της, είναι ακόμα με τον άλλον και δε μου έχει ξαναμιλήσει από τότε. Και λέω τώρα εγώ: «Γιατί προσπαθώ ακόμα;;;;», «Είμαι ερωτευμένος;;», «Είμαι μουνόδουλος;;;; », «Είμαι ο μεγαλύτερος μαλάκας;; (που πλήγωσα την άλλη και που προσπαθώ ακόμα;;)», «Ή τελικά όλα αυτά είναι συνώνυμα;;».
X
P.S. Ήθελα κάπου να τα πω.
...εκνευρίζομαι που η Διαμαντοπούλου έγραψε το παιδί της σε ιδιωτικό...
...έπαψα να κλαίω με τα γράμματα των άγνωστων παιδιών...
...μου θες να λέγεσαι και πατέρας...
Εδώ και ένα χρόνο, εγώ και η οικογένειά μου ζούμε την απώλεια του πατέρα μας. Όλοι έρχονται και μου λένε να είμαι κοντά στη μητέρα μου, στα αδέρφια μου και στη γιαγιά μου, αλλά πώς γίνεται αυτό όταν υπάρχει πόλεμος στο σπίτι; Kι αυτό γιατί εγώ και τ’ αδέρφια μου μάθαμε κάποια πράγματα για την μάνα μας. Συγκεκριμένα αυτό που μας τσουρουφλίζει είναι ότι η μάνα μας έχει βρει γκόμενο από τον πρώτο μήνα μετά το θάνατο του μπαμπά! Για μένα ήταν πιο σοκαριστικό, γιατί εγώ το ανακάλυψα, και η πρώτη μου σκέψη ήταν: Στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι. Όταν το μάθαμε, λέγαμε «Kαλά, δεν τον αγάπησε καθόλου τον μπαμπά;» Αρχίσαμε να θυμόμαστε τη συμπεριφορά της πριν το θάνατό του και καταλάβαμε ότι τον ανεχόταν μόνο λόγω της αρρώστιας του. Του συμπεριφερόταν ελεεινά! Μέχρι να της πω εγώ ότι τα ήξερα όλα, δεν τα παραδεχόταν. Τα ψέματα που έλεγε ήταν το πιο εκνευριστικό πράγμα. Πρόσφατα καταφέραμε να συζητήσουμε το θέμα μαζί της. Αυτό που μας είπε κατάμουτρα ήταν ότι δεν θα μας ρωτήσει τι θα κάνει. Στην ερώτηση: «Tι ήταν ο μπαμπάς για σένα;» η απάντηση ήταν: «Ένας άρρωστος». Αυτά τα χτυπήματα το ένα μετά το άλλο δεν με αφήνουν να σκεφτώ καθαρά. Με τα αδέρφια μου δεν προλάβαμε ούτε να θρηνήσουμε, ούτε να ηρεμήσουμε. Εννοείται πως δεν θα επιτρέψω ούτε εγώ ούτε αδέρφια μου να μας τον φέρει σπίτι. Όσο για τη γιαγιά μου, που τα ξέρει όλα, δεν το συζητάμε ότι θέλει να τα κάνει όλα μπάχαλο!
Μαθητής Β’ Λυκείου
Μόλις φέτος άρχισα το λύκειο. Έχω έναν γκόμενο, μια χαρά παιδί - τον λες και έξυπνο. Μπορεί και να μ' αγαπάει κιόλας.
Επίσης με λες και όμορφη, έχω και θαυμαστές στο σχολείο - αρκετά διαχυτικούς μπορώ να πω. Και την παρέα μου την έχω και έξω βγαίνω, και καλή μαθήτρια είμαι και χωρίς να ζορίζομαι στο διάβασμα. Οι γονείς μου δεν με πιέζουν και γενικά η ζωή μου χαρακτηρίζεται από ιδανική έως τέλεια.
Μμμμ... Σχεδόν...
Τον γκόμενό μου δεν τον γουστάρω. Τα έφτιαξα μαζί του για να ξεχάσω αυτόν που γνώρισα το καλοκαίρι και στον οποίο δεν είπα ξεκάθαρα τίποτα, ελπίζοντας να το καταλάβει μόνος του (ναι καλά!).
Περιμένω πότε θα μπει msn για να του μιλήσω, ακόμα κι αν δεν έχω τίποτα να του πω. Ακόμα κι αν σε λίγο έχω ραντεβού με τον άλλο, στον οποίο δεν έχω το κουράγιο να του πω να χωρίσουμε, γιατί φοβάμαι να μείνω μόνη μου...
Μάλλον θα με χωρίσει αυτός γιατί δεν του δείχνω πολύ ενδιαφέρον - έχω να τον δω από κοντά πάνω από δύο βδομάδες. Και όταν με χωρίσει, μετά θα είμαι και χάλια επειδή με χώρισε αυτός και όχι εγώ.
Και δεν θα έχω και τον άλλο. Που μπορεί και αυτός να έχει βρει και καμιά άλλη να τραβιέται. Μπορεί να την αγαπάει κιόλας...
Απορώ πού ξέρεις τι τάξη πάω. Απορώ πού ξέρεις πόσων χρονών είμαι. Γιατί θα μπορούσες κάλλιστα και να μην ξέρεις! Ξέρεις μήπως πότε παίρνω βαθμούς; Τι βαθμούς πήρα; Ποιους καθηγητές έχω; Ποιους από αυτούς πάω και ποιους όχι; Πώς είναι το σχολείο μου από μέσα; (Βασικά, αμφιβάλλω αν έχεις περάσει κι απ’ έξω!). Πώς λένε τους φίλους μου; Αν μου αρέσει κανένα αγόρι; Αν είμαι χαρούμενη ή όχι; Η απάντηση; Ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ.
Γιατί το μόνο που ξέρεις είναι πώς θα περάσεις εσύ καλά. Μόνο τον κώλο σου κοιτάς.
Και δεν είναι ότι δεν ξέρεις τίποτα για μένα. Ούτε για τους υπόλοιπους εδώ μέσα δεν ξέρεις! Ούτε για τον αδερφό μου ούτε για τη μάνα μου.
Που μου θες να λέγεσαι και πατέρας!...
Κάθε μέρα εδώ μέσα με κάνει και πιο ζώον. Δεν ανήκω εδώ. Ανήκω έξω: στις φίλες μου και σ’ όσους αγαπάω και μ’ αγαπάνε. Που δε θα με πιάσουν από το μαλλί και δε θα μου ουρλιάξουν όταν κοπανήσω το καπάκι του λάπτοπ τους από αγανάκτηση που μου φέρθηκαν άδικα!
Χμ! Κι είσαι και κομμουνιστής! Καλά… Νοιάζεσαι (λέμε τώρα) για έναν καλύτερο κόσμο. Και δεν έμαθες ποτέ αυτό που λένε, ότι η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Τι καλύτερη κοινωνία θα φτιάξεις, ρε χαμένε; Όταν έχεις αφήσει τα κύτταρα στην τύχη τους;
Cornelia
Όλοι βάζουν ως πιο σημαντικό την εμφάνιση, το ντύσιμο, το βάψιμο, την αποτρίχωση και τους κοιλιακούς.
Τα αγόρια; Κυνηγούν τις δίμετρες καλλονές με πόδια αλά Σκλεναρίκοβα και μαλλί ξανθό στην τσίτα πάντα.
Τα κορίτσια; Όλες ψάχνουν εκείνον τον όμορφο παίδαρο με κορμί φέτες, μαλλί κατάξανθο, μάτια μπλε που τα πόδια του δε θα μυρίζουν και θα είναι πάντα καθαρός.
Λες και ο κάθε χλεχλές που σου λέω άντε και τα ’φτιαξε με την Σκλεναρίκοβα, θα την παντρευτεί κιόλας. Που αυτή θα νοιάζεται μόνο για το μαλλί και άντε να φτιάχνει και καμιά μακαρονάδα με κέτσαπ.
Λες και κάθε λυσσάρα που σου λέω άντε και τα ’φτιαξε με τον Κώστα Μαρτάκη σε διασταύρωση με Μάρλον Μπράντο, θα τον παντρευτεί κιόλας. Που θα την τρώει όλη μέρα το άγχος μην τον δει καμιά μικρούλα στο δρόμο και τον ξεμυαλίσει.
Ποιος ξέρει αν ο Κώστας Μαρτάκης-Μάρλον Μπράντο δεν πλένει τα δόντια του ή αν μυρίζουν τα πόδια της Σκλεναρίκοβας; ΚΑΝΕΙΣ!!!!!!!!!!!!
everst-7-
...μη βάλετε τίτλο «ο μαλάκας» (αν και θα με εξέφραζε)...
...τελειώνουν και οι τρελές χαρές και οι τρελές λύπες...
...η μάνα μας βρήκε γκόμενο ένα μήνα μετά το θάνατο του μπαμπά...
Σαπίλα! Σαπίλα ρε!
Το μόνο που με παρηγορεί είναι η καινούρια τράπεζα που άνοιξε στη γειτονιά μου με τους γραβατωμένους υπαλλήλους της. Τους βλέπω και σκέφτομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Φακφακφακ
Δεν ξέρω γιατί σας γράφω...
Αλλά να, με έπιασε το ανάποδο τώρα και θέλω να τα πω κάπου να ηρεμήσω. Είμαι 17 και 2 εβδομάδων και πάω Γ’ λυκείου. Είμαι θετική κατεύθυνση και θέλω να γίνω γιατρός... Όλοι οι καθηγητές μου λένε ότι είμαι πολύ έξυπνη και ότι έχω φοβερή αντίληψη κλπ. Αλλά εγώ δεν το πιστεύω αυτό... Πιστεύω ότι είμαι μια ηλίθια που δε θα περάσω εκεί που θέλω και δε θα καταφέρω τίποτα στην ζωή μου... Λόγω άγχους (υπερβολικού όμως, σε σημείο να έχω αϋπνίες και να πέφτουν τα μαλλιά μου) περνάω μια φάση τρέλας.
Την μια στιγμή είμαι σε υπερένταση και την άλλη θέλω να κοιμάμαι όλη την ώρα. Οι φίλοι μου δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Νομίζουν ότι δεν τους θέλω πλέον και μου κρατάνε μούτρα. Δε βρίσκω το κουράγιο να τους εξηγήσω ότι έχω αρχίσει να τρελαίνομαι και ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται...
Στο σπίτι είναι πολύ βαρετά... Οι γονείς μου δε με αφήνουν να βγαίνω ούτε να κάθομαι στο pc (btw να είναι καλά όποιος εφηύρε τα λάπτοπ).
Έχω βαρεθεί πλέον να διαβάζω... Έχω ξεκινήσει τα φροντιστήρια από πέρσι στις 2 Ιουλίου... Έχω σιχαθεί τη Φυσική, να λύνω ασκήσεις και να τρέχω όλη τη μέρα στα ιδιαίτερα...
Θέλω να κάνω διακοπές... Να έχω μια βδομάδα χωρίς κανένα πάνω από το κεφάλι μου... Να έχω το pc μου, το ipod με την μουσική μου και τα βιβλία μου (τα λατρεύω άπειρα... Μπορώ να κάθομαι με τις ώρες να διαβάζω!!!!!). Να μην έχω σχολείο και καθηγητές πάνω από το κεφάλι μου και να μη βλέπω το «θεώρημα bolzano» στον ύπνο μου... Αλλά κάνω ακόμα υπομονή. Μια κωλοχρονιά είναι, θα περάσει...
Καλό κουράγιο σε όσους δίνουν Πανελλήνιες και καλή μας επιτυχία!!! :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
Λίνα
PS1: Δεν είμαι emo ή καταθλιπτικιά... Απλά έχω σαλτάρει από το πολύ διάβασμα.
PS2: Ευχαριστώ το Μπουλόνι που είναι πάντα δίπλα μου (τρελή μου, θα τα σπάσουμε στα γενέθλιά σου!) και τον Paranoid που, παρόλο που δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά (msn και κινητό ftw) είναι ο καλύτερος φίλος από όσους έχω εδώ. Καλό ταξίδι με τα καράβια ρε!!!
