Απορώ πού ξέρεις τι τάξη πάω. Απορώ πού ξέρεις πόσων χρονών είμαι. Γιατί θα μπορούσες κάλλιστα και να μην ξέρεις! Ξέρεις μήπως πότε παίρνω βαθμούς; Τι βαθμούς πήρα; Ποιους καθηγητές έχω; Ποιους από αυτούς πάω και ποιους όχι; Πώς είναι το σχολείο μου από μέσα; (Βασικά, αμφιβάλλω αν έχεις περάσει κι απ’ έξω!). Πώς λένε τους φίλους μου; Αν μου αρέσει κανένα αγόρι; Αν είμαι χαρούμενη ή όχι;  Η απάντηση; Ένα μεγαλοπρεπέστατο  ΟΧΙ. 
Γιατί το μόνο που ξέρεις είναι πώς θα περάσεις εσύ καλά. Μόνο τον κώλο σου κοιτάς.
Και δεν είναι ότι δεν ξέρεις τίποτα για μένα. Ούτε για τους υπόλοιπους εδώ μέσα δεν ξέρεις! Ούτε για τον αδερφό μου ούτε για τη μάνα μου. 
Που μου θες να λέγεσαι και πατέρας!...
Κάθε μέρα εδώ μέσα με κάνει και πιο ζώον. Δεν ανήκω εδώ. Ανήκω έξω: στις φίλες μου και σ’ όσους αγαπάω και μ’ αγαπάνε. Που δε θα με πιάσουν από το μαλλί και δε θα μου ουρλιάξουν όταν κοπανήσω το καπάκι του λάπτοπ τους από αγανάκτηση που μου φέρθηκαν άδικα!
Χμ! Κι είσαι και κομμουνιστής! Καλά… Νοιάζεσαι (λέμε τώρα) για έναν καλύτερο κόσμο. Και δεν έμαθες ποτέ αυτό που λένε, ότι η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Τι καλύτερη κοινωνία θα φτιάξεις, ρε χαμένε; Όταν έχεις αφήσει τα κύτταρα στην τύχη τους; 

Cornelia