Ήταν ένα βράδυ της ζωής μου που φοβήθηκα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Ήμουν με μια κοπέλα, συγκεκριμένα το κορίτσι μου, και ανάψαμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον που όταν αρχίσαμε να το κάνουμε, ούτε καν που σκεφτήκαμε το προφυλακτικό. Όταν τελείωσε αυτή η υπέροχη βραδιά, συνειδητοποιήσαμε τι είχαμε κάνει. Δεν ήμουν σίγουρος αν είχα εκσπερματώσει μέσα της και η καρδιά μου χτύπαγε τρελά. Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Ευτυχώς δυο ημέρες μετά της ήρθε περίοδος...
Θα ήθελα να θίξω το θέμα του τσιγάρου. Πώς γίνεται κύριε Λυκειάρχα κάθε πρωί στην προσευχή να μας λέτε για τις τριήμερες που θα φάμε σε περίπτωση που μας πιάσετε να καπνίζουμε στο προαύλιο και όταν χτυπάει το κουδούνι για έξω, όλα τα ντουμάνια οι καθηγητές να βγαίνουν από τις αίθουσες μ' ένα τσιγάρο στο στόμα, γεμίζοντας τους διαδρόμους με τον κωλοκαπνό τους!
Είμαι ένα κορίτσι 15 χρονών. Γιατί είναι κακό να έχεις αγόρι σε μια τέτοια ηλικία; Γιατί στις μικρές κοινωνίες, όπως είναι η Σαλαμίνα, να κουτσομπολεύουν τα πάντα; Γιατί εδώ οι έφηβοι να ζούμε με το άγχος να μη μας δει ο γνωστός του παππού, του μπαμπά, της μαμάς ή της γειτόνισσας; Γιατί όλοι σιχαίνονται το κουτσομπολιό, αλλά όλοι το κάνουν; Κακά τα ψέματα, είμαστε όλοι ΒΛΑΧΟΙ!
...με λένε ανώριμο που δε συμπεριφέρομαι στις κοπέλες σαν ζώα...
...ήταν ένα βράδυ της ζωής μου που φοβήθηκα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...
Προς τον αναρχικό που έστειλε γράμμα στο 2ο τεύχος:
Δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι αναρχικός. Ρώτησα, αλλά κανείς δεν μου 'δωσε μια απάντηση που να την καταλαβαίνω… Δεν ξέρω γιατί με «τράβηξε» τόσο το γράμμα σου… Ξέρεις, είμαι κι εγώ ενάντια σε όλα αυτά που με πνίγουν, που με θέλουν ίδια με τους άλλους. Κι έχω ένα "Α" αναρχικό πάνω στην σχολική μου τσάντα. Οι γονείς μου έπαθαν υστερία μόλις το είδαν, όμως δεν το έβγαλα… Κι ας μη ξέρω τι είναι ακριβώς… Χθες το βράδυ σε σκεφτόμουν… Και δεν ξέρω γιατί… Είμαι 15… Ίσως πολύ μικρότερή σου… Όμως θέλω να σε γνωρίσω… Δεν ξέρω γιατί αναφέρομαι σε σένα… Ίσως μπορείς να με βοηθήσεις. Αν σε ενδιαφέρει… κάνε καμία κίνηση… Δώσε τη διεύθυνσή σου στο περιοδικό… Να είσαι σίγουρος ότι θα την πάρω… Τη χρειάζομαι… Και… σ' ευχαριστώ… Μη ρωτήσεις γιατί… Δεν ξέρω…
Hello, πάω Β' Λυκείου και είπα να σας γράψω για να βγάλω από μέσα μου κάποια πράγματα. Δυστυχώς μένω σε έναν δήμο της Θεσσαλονίκης με ηλίθιους κατοίκους. Στο δήμο αυτό υπάρχει ένας νόμος: ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΜΗΧΑΝΑΚΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Γι' αυτό και μισώ όλα σχεδόν τα παιδιά από 16 και πάνω. Δεν έχω βρει κανέναν που να ταιριάζω πραγματικά και αυτό με σκοτώνει.
Όμως, όταν διαβάζω το Schooligans βλέπω πως υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα. Το κακό είναι ότι είμαστε διασκορπισμένοι και αυτό με κάνει να νιώθω μόνος σε έναν άγνωστο πλανήτη. Ζηλεύω τον αδερφό μου που έχει παρέες και θέλω να του μοιάσω. Προσπαθώ να βρω κάποιον σαν εμένα, αλλά ο ένας είναι χειρότερος απ' τον άλλον. Είναι τόσο κακό δηλαδή που δε σηκώνω τον γιακά στο πουκάμισο ή που δεν έχω μηχανάκι;
Έχεις νιώσει ποτέ σου πατέρας; Εγώ είμαι 15 χρονών κι έχω νιώσει. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι' αυτό... Πάνε 4 μήνες τώρα που τα έχω με ένα κορίτσι. Έχουμε κάνει αρκετές φορές σεξ. Μια μέρα που ήμουν σπίτι της, αφού ήθελε κι αυτή, το κάναμε χωρίς προφυλακτικό. Ο μαλάκας τι το ήθελα; Ολοκλήρωσα μέσα της και τώρα έχω μπλέξει με τους γιατρούς, με την οικογένειά της... Χέσε μέσα! Από εκείνη τη στιγμή και μετά κατάλαβα πως ακόμα δεν είμαι αρκετά υπεύθυνος για τις πράξεις μου. Πραγματικά μόλις έμαθα πως έπρεπε να κάνει έκτρωση, μου έφυγε η μαγκιά! Βρισκόμουν σε απόγνωση, χωρίς να ξέρουν οι γονείς μου τίποτα, αλλά κατάφερα να το αντιμετωπίσω μόνος μου. Πολύ μεγάλη εντύπωση μου έκανε όμως η συμπεριφορά της κοπέλας. Με είπε ανώριμο, επειδή έκλαψα μπροστά στον πατέρα της όταν μιλούσαμε.
Διαβάζοντας το 2o τεύχος σας κατάλαβα τι έλειπε από αυτό.... Λίγη τέχνη βρε παιδιά.
Έξω βρέχει
Και η καρδιά μου δεν αντέχει
Ο καφές έχει τελειώσει
Και ο θυμός έχει φουντώσει
Δεν αντέχω τη σιωπή
Που γύρω μας έχει σκορπιστεί
Ήρθε η ώρα να ξεσπάσω
Και τους τρόπους τους καλούς εγώ θα τους ξεχάσω...
Τα δάκρυα έχουν στεγνώσει
Και η καρδιά έχει παγώσει
Φεύγω τώρα
Γιατί ήρθε πια η ώρα
Και εσύ θα είσαι μόνος
Και θα ριζώνει μέσα σου ο φόβος
Από την mini boko
Γεια σας. Αν και με δυσκολία, θα σας μιλήσω για το πρόβλημά μου που λέγεται δυσλεξία. Εμένα, αντίθετα με άλλα παιδιά, ο πατέρας μου θέλει να με βοηθήσει, θέλει να πάω να το κοιτάξω και να το λύσουμε μαζί. Το πρόβλημα όμως είμαι ΕΓΩ!! Ποτέ δεν ήθελα -και ούτε ακόμα θέλω- να μου λένε ότι είμαι δυσλεκτικός, γιατί το θεωρώ ταπεινωτικό και προσβλητικό. Ποτέ δεν έχω προσπαθήσει να το ξεπεράσω, όλο λέω «Ναι, εντάξει, ίσως και να είμαι. Θα πάω να το κοιτάξω από αύριο» και στο τέλος ποτέ δεν πάω. Και τώρα που σας γράφω νιώθω ήδη ο πιο βλάκας άνθρωπος πάνω στη ΓΗ.
...ζηλεύω τον αδερφό μου που έχει παρέες και θέλω να του μοιάσω...
...γιατί όλα τα κορίτσια θέλουν να πηγαίνουν με μεγαλύτερους;...
...δημοσιεύετε τις πιο αισχρές σκέψεις που στέλνουν τα μεγαλύτερα μαμόθρεφτα της Ελλάδας...
Τα θερμότερα συγχαρητήριά μου για το υπέροχο περιοδικό σας. Ομολογώ ότι είναι ένα από τα ελάχιστα έντυπα που ρουφάω από την αρχή ως το τέλος. Λυπάμαι όμως που δεν είμαι πλέον μαθητής (ούτε καν φοιτητής), αλλά έχω περάσει στο «αντίπαλο στρατόπεδο»… Είμαι ένας νέος δάσκαλος και ο ρόλος μου είναι να εκπαιδεύω τα μικρά βλασταράκια του δημοτικού. Οι πρωταρχικές μου απορίες για τον κόσμο είναι πια λυμένες, μου δημιουργούνται όμως νέες όλο και πιο βασανιστικές: Σε ποιο εκπαιδευτικό σύστημα (συμ)μορφώνουμε τα παιδιά μας; Με ποιο τίμημα θα μάθουν ένα σωρό κατεβατά και θεωρίες; Γιατί ένα παιδί της Β' Δημοτικού έχει κατά κανόνα πολύ λιγότερη φαντασία από ένα παιδί της Α' Δημοτικού όταν ζωγραφίζει; Μήπως οδηγούμε αυτά τα παιδιά να γίνουν «another brick in the wall», δίπλα στη θέση που εμείς, τα «αρχιτούβλα», σφηνωνόμαστε όλο και περισσότερο;
Λυπάμαι και για κάτι άλλο: που εγώ ως έφηβος έζησα χαζά και χλιαρά, ορθόδοξα και συμμορφωμένα και που δεν υπήρξε κάποιος schooligan, ως το αντίπαλο δέος της εκπαίδευσης, να μου ανοίξει τα μάτια και να μου υποδείξει πόσο ανώμαλος ήμουν μέσα στην ομαλότητά μου… Ένα πράγμα πλέον έχω καταλάβει: Χωρίς Κόλαση, ο Παράδεισος είναι σκέτη σούπα…
Κι αν πιστεύω πια σ' ένα Θεό είναι σ' αυτόν που κατοικεί μέσα μου, σε μια γωνιά της ψυχής μου όπου φωλιάζουν η μνήμη αυτών που έζησα και ο καημός αυτών που δεν έζησα. Αυτά είναι που μ' αφήνουν ακόμα να ζω σαν παιδί: ένα παιδί κομμένο στη μέση, που είναι ήδη δάσκαλος.
Αγαπητοί Σκούλιγκανς,
ΕΙΣΤΕ ΑΙΣΧΡΟΙ. Καλά δε ντρέπεστε, υποτίθεται σοβαροί άνθρωποι, να γράφετε τέτοιες μπούρδες και να τις δημοσιεύετε κιόλας, δε φτάνει και μόνο που τις σκεφτήκατε!!! Δημοσιεύετε τις πιο αισχρές και κακόγουστες σκέψεις που στέλνουν τα μεγαλύτερα μαμόθρεφτα της Ελλάδας. Είδα και το αφιέρωμα που κάνατε στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση (Schooligans, τεύχος 2). Δε ντρέπεστε ρε; Πιο πολλά θα μάθουν αν δουν 5-6 τσόντες παρά αν διαβάσουν το μικρό σας σεξουαλικό «προσανατολισμό»! ΄H το ρεπορτάζ για τις μίζες στις 5ήμερες (Schoolήκι, τεύχος 3). Απορώ πού θα έβρισκαν πρότυπα τα σημερινά παιδιά αν δεν τους δίνατε εσείς στο πιάτο τα καλυυυυύτερα πρότυπα. Ποιον θα θαυμάσουν τα σημερινά παιδιά; Τον παραπληγικό παραολυμπιονίκη ή τον συνομήλικό τους που ΚΛΕΒΕΙ χρήματα;
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ λοιπόν, όχι μόνο σ' εσάς αλλά και στην Ελευθεροτυπία και στους αναγνώστες που σας διαβάζουν. Συγχαρητήρια που καταφέρατε ακόμα ένα πλήγμα στην Αγία Ελληνική Οικογένεια, την ηθική και την τιμή που διέπει την ελληνική ζωή, την ελληνική παιδεία, την ελληνική κοινωνία.
Συνεχίστε ακάθεκτοι το έργο σας.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΟΜΙΚ!
Dear Schooligans (πρώην Schoolήκια). Με λένε Θεοδώρα Τσαρούχα. Σας ξεκοκαλίζω από το 2001. Όταν διάβασα το τεύχος του Ιουνίου 2004, άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες!... Κάποια από τα γράμματα των αναγνωστών είναι θαυμάσια σενάρια για κόμικς! Έτσι, έφτιαξα ένα και σας το στέλνω. Αν σας αρέσει, δημοσιεύστε το.
Μπήκες στο Πανεπιστήμιο και έφαγες φρίκη; Επαρχία, βαρεμάρα και κάθε καθηγητής με την τρέλα του; Εγώ να δεις πώς έχω φρικάρει τα πέντε χρόνια που διδάσκω! Κρύες αίθουσες, καθωσπρεπισμός, επαρχιωτισμός... Και όλες αυτές οι ερωτήσεις. «Τι θα βάλετε στις εξετάσεις, κύριε;», «Τι θα κάνουμε μετά το πτυχίο;»
Είμαι ένα αγόρι 17 χρονών και πηγαίνω Β' Λυκείου. Αυτό που δεν μου φαίνεται φυσιολογικό είναι το κόλλημα των κοριτσιών με τους μεγαλύτερους. Αν όλα τα κορίτσια πηγαίνουν με μεγαλύτερους, εμείς τι θα πρέπει να κάνουμε; Να πάμε με κοριτσάκια Τρίτης Γυμνασίου; Δεν μπορώ να καταλάβω τα κορίτσια που υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να το κάνουν την πρώτη φορά με κάποιο αγόρι που δεν έχει ξανακάνει σεξ. Τι χρειάζεται δηλαδή; Πτυχίο;
Πάω Γ' Λυκείου στο Ενιαίο Λύκειο Σταυρούπολης (Ξάνθη). Καθημερινά, παιδιά της ηλικίας μου αντιμετωπίζουν προβλήματα εξαιτίας της θρησκείας τους. Ακούω τους συμμαθητές μου να μιλάνε για Πομάκους και Τούρκους και να τους θεωρούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Μου τη δίνει αυτό! Δεν καταλαβαίνω γιατί τους χαλάει να υπάρχουν τζαμιά εδώ. Εγώ πάντως δεν νιώθω ότι κινδυνεύω απ' αυτά.
Με ντροπή και αηδία διάβασα τα όσα γράφεται στην εφημερίδα schooligans. Όχι μόνο δεν έχεται ίχνος πατριωτισμού μέσα σας, αλλά σπέρνεται και στα νέα παιδιά τις σάπιες ιδέες σας. Κάποιος πρέπει να σας θυμίσει την Ελληνική ιστορία (όση από αυτήν παραδέχεσται βέβαια), να σας θυμίσει την Ελληνική λεβεντιά, όπως επίσης να σας θυμίσει ότι όταν εμείς διδάσκαμε πολιτισμό, δημοκρατία και επιστήμες, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο δεν είχαν κατέβει ακόμη από τα δέντρα. Για την τεράστια εγκληματικότητα που μας έφεραν οι αλλοδαποί και κυρίως οι αλβανοί, τι έχεται να πείτε; Έπρεπε όμως να έχεται θρηνήσει θύματα για να καταλάβετε. Τι έχεται να πείτε για την αντιμετώπιση των Ελλήνων στη Βόρεια Ήπειρο και την τουρκία; Τι έχεται να πείτε για τους αλβανούς σημαιοφόρους στην επέτειο που οι παπούδες τους έσφαζαν τους δικούς μας; Ευτυχώς όμως, εκτός από ορισμένα σάπια κομάτια, κολλημμένα ακόμα στο όραμα του λένιν (και μετά τολμάτε να μηλάτε για φασισμό) οι υπόλοιποι Έλληνες έχουν αρχίσει να ξυπνάνε. Διάβασα επίσης το γράμμα ενός αναγνώστη που τελειώνει με τη φράση «Φασίστες, δε σας περιμένουμε, σας ψάχνουμε». Θέλω να του πω ότι δεν είδα ούτε αυτόν, ούτε κανένα schooligano-συντάκτη, ούτε κανέναν άλλο μάγκα να κατεβαίνει στους δρόμους μετά τη λήξη του αγώνα αλβανία–Ελλάδα, για να υποστιρίξει τους φίλους σας τους αλβανούς…
...έχεις νιώσει ποτέ σου πατέρας; Εγώ είμαι 15 χρονών κι έχω νιώσει...
...όλα τα ντουμάνια οι καθηγητές γεμίζουν τους διαδρόμους με τον κωλοκαπνό τους...
...χωρίς Κόλαση, ο Παράδεισος είναι σκέτη σούπα...
Αγαπητοί Schooligάνοι, θα ήθελα να σας πω το πρόβλημά μου. Είμαι 16 χρονών και η σεξουαλική ζωή μου είναι απόλυτα φυσιολογική. Τα έχω με μια κοπέλα πάνω από 4 μήνες, περνάμε πολύ καλά, αλλά δεν έχουμε ολοκληρώσει σεξουαλικά, κοινώς δεν το’ χουμε κάνει! Όχι γιατί δεν μπορούσαμε ή δε μας δόθηκε η ευκαιρία - κάθε άλλο. Απλά ήταν δική μας επιλογή. Αυτό λοιπόν που μου σπάει τα νεύρα (για να μην πω τ’ αρχίδια) είναι που ο κάθε ξέμπαρκος το μόνο που ρωτάει είναι: «Ωραία κοπέλα (πράγματι είναι ΘΕΑ!), τη γαμάς;». Ε όχι ρε φίλε, δεν τη γαμάω, πειράζει;;; Και το γελοίο είναι πως όλοι αυτοί δεν έχουν καταφέρει να κάνουν μια σοβαρή σχέση. Το μόνο που κάνουν είναι να μαζεύονται στα μπουρδέλα, να δείχνουν τον «αντρισμό τους» και μετά να συζητάνε: «Πω πω, αυτές οι Ρωσίδες… και τι μου’ κανε εκείνη η μελαχρινή… και τρομερά βυζιά βγάζει η Ισπανία» κτλ. Κι άμα τους πεις κάτι σε λένε και ανώριμο που εσύ δεν ελέγχεσαι απ’ το αγγούρι σου και δε συμπεριφέρεσαι στις κοπέλες σαν σε ζώα. Μπράβο ρε! Τρομερή μαγκιά να πληρώνεις για να γαμήσεις...
Πριν λίγες μέρες μου έτυχε κάτι που δεν περίμενα ποτέ. Είχε μια συναυλία στο Πεδίο του Άρεως, κοντά στο σπίτι μου, και είπα να πάω. Για να μην τα πολυλογώ, έγιναν κάποια επεισόδια με μπάτσους και κάτι φίλους μου… Όλοι είχαμε πιει κάτι παραπάνω και βγήκαμε εκτός ορίων. Έριξαν δακρυγόνα και ξεκίνησαν το κυνηγητό. Έχασα την τσάντα μου, ακόμα και το παπούτσι μου βγήκε κάποια στιγμή. Σε μια φάση με έσπρωξε ένας κατά λάθος, γύρισε ο αστράγαλός μου και έπεσα στη μέση του δρόμου. Και εκεί που ήμουν απελπισμένη και λέω «Τώρα με πιάσανε», βλέπω ένα παιδί να σκύβει πάνω μου, να με τραβά απ' τις μασχάλες και να με σέρνει. Στην αρχή φοβήθηκα, αλλά μετά με πήγε σπίτι του, μου έδωσε καθαρά ρούχα και πήγαμε μαζί στο νοσοκομείο. Γράφω για να του πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ο Rasta είναι μαύρος κι έχει γνωρίσει τον ρατσισμό από τους λευκούς στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, με βοήθησε όταν όλοι οι άλλοι (ακόμα και οι φίλοι…) έτρεχαν για πάρτη τους...
Ίνα, 18 ετών
Αυτός που με διαβάζει περιμένει προφανώς να διαβάσει κάτι συνταρακτικό. Ένα πρόβλημά μου ή κάτι που με σημάδεψε. Ναι, αλλά κι εσείς που με διαβάζετε σίγουρα έχετε προβλήματα και συνταρακτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή σας. Μήπως μπορείτε να ψάξετε να τα βρείτε, παρά να κοιτάτε όλα αυτά εδώ τα γράμματα που μιλάνε για τον ένα και για τον άλλον; Ο ένας με το μακρύ του, ο άλλος με το κοντό του. Τι θες δηλαδή; Ξύλο; Έτσι γουστάρω και είμαι! Έτσι γουστάρεις να είσαι κι εσύ! Τι ασχολείσαι με τα γράμματα των άλλων;;;
