Δεν ξέρω γιατί σας γράφω... Απλά αισθάνομαι χάλια και θέλω να το πω σε κάποιον ακόμη κι αν στη χειρότερη το δημοσιεύσετε με έναν χιουμοριστικό τίτλο... Θα τα πω λοιπόν χύμα και τσουβαλάτα...
Δε γουστάρω να με γαμάνε στα φροντιστήρια 7 μέρες τη βδομάδα... Δε γουστάρω να είμαι κολλημένη με τον γνωστό μαλάκα που γελάει με την κατάστασή μου και το κάνει βούκινο στους φίλους του... Δε γουστάρω η γκόμενά του να με κοροϊδεύει και να με κοιτάζει με το ψωνίστικο, χαζοτρέντι υφάκι της... Δε γουστάρω κολλητές που με γαμάνε στις ερωτήσεις μέχρι να καταλάβουν τι έχω (αν τελικά καταλάβουν)... Γουστάρω να ξεκόψω από όλους και από όλα και να ΖΗΣΩ επιτέλους χωρίς να έχω το γνωστό «μαλακομαγνήτη» που μου κάνει κάθε φορά τη ζωή σκατά. ΖΗΤΑΩ ΠΟΛΛΑ;;;
Μια μπερδεμένη, απογοητευμένη από όλους και από όλα, πωρωμένη acdcίτισσα (που το όνειρο της είναι να την πατήσει η πιο βαριά νταλίκα στην εθνική)
Αύριο φεύγουν οι συμμαθητές μου εφταήμερη. Ααααααααααααααααααααααα! Κι εγώ δε θα πάω... Κάθισα για να διαβάσω αλλά δεν μπορώ. Σκέφτομαι συνέχεια αυτούς που ετοιμάζουν βαλίτσες. Χοντρή μαλακία; Ε ναι, είναι. Το χειρότερο είναι ότι νόμιζα ότι μισώ τους περισσότερους από το κωλοσχόλι. Αλλά τελικά κατάλαβα πως ό,τι κι αν έχει γίνει, όσο σκατά και αν έχω περάσει, έχω μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις... Μπουχουχουουουουουουουου
Μια απεγνωσμένη μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου που κατάλαβε ότι μισεί το κωλοσύστημα και όχι τους συμμαθητές της
Υ.Γ. Λες αν τρέξω να τους προλάβω;;;;;;;
...αύριο φεύγουν οι συμμαθητές μου εφταήμερη κι εγώ δεν θα πάω...
...όλοι με ρωτάνε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω κι εγώ λέω κλόουν...
Πρόγραμμα 27ης Μαΐου 2009 (τελευταία μέρα Πανελληνίων): Αμέσως μετά την παράδοση της κόλλας, φεύγουμε απ' το εξεταστικό κέντρο χοροπηδώντας και τσιρίζοντας, τρεξίδι μέχρι την κοντινότερη παραλία. Όπως είμαστε με τα αλάτια κατευθείαν για καφέ στον καφενέ του Θωμά (πολύ κουλτούρα), έπειτα για ούζα στο ουζάδικο της Όλγας (εκεί δεν μας μάθανε ακόμα). Χρόνος παραμονής: άπειρος. Φορώντας λαστιχένια κόκκινη παντόφλα (το απαραίτητο κόκκινο αξεσουάρ) μπαρότσαρκα με όλους τους επικείμενους φοιτητές που διακατέχονται απ' τη συμπεριφορά καφετέριας -οι υπόλοιποι παίζουν τάβλι κλαίγοντας τη μοίρα τους... Ώρα επιστροφής: το επόμενο πρωί. Καμιά συμπλήρωση;
Κάθαρμα
Υ.Γ. Αυτό είναι το μήνυμα που μου έστειλε μια φίλη μου μόλις ανακοινώθηκε το πρόγραμμα των πανελληνίων... Άντε και καλοί πολίτες...
Πήγαινα χθες στην Αγ. Παρασκευή για κανά ποτό και μες στο Μετρό είδα την πιο καύλα γκόμενα που έχω δει στη ζώη μου! Μίνι φορεματάκι, μπότες, αφέλειες, αχ... Βγαίνω και μέσα στο σταθμό βλέπω τρεις-τέσσερις παρέες από καύλες κορίτσια! Φτάνω στις καφετέριες και ήταν σαν προαύλιο σχολείου... Όλοι κάτω των 18 και όλες οι κοπέλες σε κοπάδια τουλάχιστον των πέντε (κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το κάνουν). Και ναι, καλά το μαντέψατε, όλες καύλες!! Τι να πω; Λέτε να είναι ότι έπιασαν οι ζέστες και άρχισαν να βάζουν τα πωρωτικά ελαφριά τους ρούχα; 'Η λέτε να φταίει απλώς η άνοιξη και να με έχει χτυπήσει η δική μου καύλα στο κεφάλι; Πάντως εγώ ανακηρύσσω το Σάββατο 11 Απριλίου σε Παγκόσμια Ημέρα της Καύλας!
Γεια σας. Από καιρό ήθελα να σας στείλω, αλλά πάντα πίστευα ότι δεν είχα τίποτα το ιδιαίτερο να πω. Ούτε και τώρα έχω, απλά ξαφνικά τελείωσα το σχολείο, χάθηκα με φίλους και γνωστούς και δεν έχω σε ποιον να τα πω. Οπότε θα με φορτωθείτε εσείς... Κατάγομαι από την Αλβανία, αλλά όλη μου τη ζωή την έζησα εδώ. Κι όμως νιώθω ότι δεν ανήκω πουθενά. Δεν ανήκω ούτε στην Ελλάδα γιατί δε γεννήθηκα σε αυτήν ούτε στην Αλβανία γιατί κάθε φορά που πάω νιώθω όλο και πιο ξένη, όλο και πιο απόμακρη από τους ανθρώπους εκεί. Κι εκείνοι δείχνουν όλο και πιο εχθρικοί και επικριτικοί απέναντί μου. «Γιατί δε μάθατε στο παιδί να μιλάει σωστά Αλβανικά;»... Κάθε χρόνο το ίδιο βιολί και κάθε χρόνο, όσο και αν μεγαλώνω, η ερώτηση απευθύνεται πάντα στους γονείς μου -εμένα με αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαι καν εκεί. Γεια σας λοιπόν, είμαι ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα!
Λέγε με όπως θες, το ίδιο μου κάνει
Υ.Γ. Παρατήρησα και κάτι άσχημο που κάνω ασυναίσθητα. Κάθε φορά που λέω «είμαι από την Αλβανία», στο «Αλβανία» χαμηλώνει αυτόματα η ένταση της φωνής μου, σαν από ντροπή.
Μέχρι τα 16 όλα ήταν φυσιολογικά στη ζωή μου, όμορφα… Ένα αγόρι που ασχολείται με αθλητισμό, καλός μαθητής, ντύνεται ωραία και έχει μια πολύ γλυκιά κοπέλα... Ένα πιόνι του συστήματος δηλαδή. Χαμογελάς; Έπειτα σαν να με τραβούσε κάτι όλο και πιο χαμηλά, στον πάτο. Μέσα σε λίγους μήνες η ζωή μου έγινε παρασιτική: ναρκωτικά, αντικοινωνικότητα, αποτυχία στις Πανελλήνιες (που σου δίνουν έστω την ψευδαίσθηση μιας καλύτερης πλαστικής ζωής). Και όλα αυτά επειδή γούσταρα να είμαι πιο ψηλά από όλους. Μα όσο πιο πολύ νόμιζα ότι ανέβαινα, τόσο πιο πολύ βυθισμένος ήμουν. Μαύρο, χάπια και παραμύθια με ταξίδευαν… Χώρισα την κοπελίτσα μου και έψαχνα για μεγάλες γκόμενες… Ξεσπούσα στις μανούρες…
Το ότι έκανα όλες αυτές τις μαλακίες, με έκανε να νομίζω ότι είμαι κάποιος. Οι επιπτώσεις φάνηκαν γρήγορα. Τρεις φορές έπεσα σε κατάθλιψη… ψυχολόγοι κλπ… Στα 20 μου αναζητώ την ανασύνταξη, μάταια όμως. Οι πληγές στο μυαλό απ’ τα drugs δυστυχώς δε φεύγουν… Οι κοπέλες στην ηλικία μου με αγνοούν… Τέσσερα χρόνια έχω να κάνω τα πιο απλά τις ηλικίας μου. Ένα ραντεβού, ένα μάζεμα με την παρέα χωρίς ναρκωτικά. Να νιώσω ότι κάποια ενδιαφέρεται για μένα. Τώρα τελευταία δεν περνάει μια μέρα χωρίς να κλάψω. Τέσσερα χρόνια κενά. Όσοι είστε μικροί και βρείτε κοινά στοιχεία με μένα ψαχτείτε καλά μέσα σας… Κάποτε και εγώ σαν κι εσάς ήμουν.
...είναι περιπέτεια να είσαι 15 χρονών και να οδηγείς μηχανάκι...
...είσαι μια γωνία ορθή στο βιβλίο της βιολογίας μου...
...άσε τις πίπες του τύπου «έχω διάβασμα» και έλα να τζαμάρουμε...
Όλοι με ρωτάνε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και εγώ λέω κλόουν. Σκέφτομαι συνεχώς τι θα συμπληρώσω του χρόνου στο μηχανογραφικό. Δεν ξέρω για ποιο λόγο διαβάζω τόσο καιρό. Δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου. Τελευταία ακούω συνέχεια ένα τραγούδι του Χατζιδάκι, το «Όταν έρχονται τα σύννεφα»! Λοιπόν δεν ξέρω τι θα γίνω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω η ζωή μου να έχει αυτή τη μουσική...
Μαθήτρια 17 χρονών
Μια Παρασκευή βράδυ γυρνούσε σπίτι με το μηχανάκι. Αλλά δεν έφτασε ποτέ σπίτι... Το χαζό το φορτηγό έριξε κάτω τον «Σωκρατάκη»... Ο «Σωκρατάκης» με το ροζ μηχανάκι δε θα βγει ξανά με τους φίλους του, δε θα μπει ποτέ στο πανεπιστήμιο, δε θα βρίσει ποτέ για το θέμα της έκθεσης στις πανελλήνιες, δε θα ξανακάνει ποτέ κοπάνα... Και για πάντα σε εκείνη την κολόνα από εδώ και πέρα θα έχει λουλούδια και ζωγραφιές και κεράκια... Και ένα πανί που γράφει «Σωκρατάκη ζεις, για πάντα Παοκτζής»... Και αν το δημοσιεύσετε, πάντα θα μείνει και αυτό για να μας τον θυμίζει όταν παραπονιόμαστε άδικα ενώ τα έχουμε όλα... Γιατί δεν αξίζει...
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΣΩΚΡΑΤΗ!
Ζητείται νέος έως 25 ετών, ποιητής, που ν’ ακούει έντεχνα και να έχει γνώσεις λογοτεχνίας, να τον ενδιαφέρει τι γίνεται στον κόσμο χωρίς να ονειρεύεται να γίνει πολιτικός. Να πιστεύει στο Θεό αν γίνεται. Κι ένα τρελό βίτσιο: Να μ’ ερωτευτεί πραγματικά. Το θέλω αυτό, το ζητάω, είναι η αρρώστιά μου. Να μ’ ερωτευτεί όπως κι εγώ. Αν είσαι λοιπόν κάτι απ’ αυτά, περιμένω μια μέρα να με βρεις. Μην το κάνεις για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου που θα τρελαθεί αν αυτοκτονήσω. Όπως βλέπεις, ζητείται ελπίς!
Ovidius poeta
Η νύχτα είναι περίεργη... Βαριέμαι.. Τι καλά που ήταν όταν πήγαινα σχολείο... Υπήρχε στόχος. Τώρα; Το απόλυτο χάος. Σαν να πατάω στο κενό. Όσο για το αύριο; Ποιο αύριο; Υπάρχει αύριο έτσι όπως τα έχουμε κάνει; Το κινητό μου χτυπάει. Ο φίλος μου ο Γιώργος θέλει να δει τι κάνω... Κι αύριο το πρωί θα πάω στο Πανεπιστήμιο, που τόσο πολύ αγωνίστηκα για να μπω. Κι όταν με το καλό σε 4 χρόνια πάρω πτυχίο, ποιος ξέρει; ΜΠΟΡΕΙ τα όνειρα και οι επιθυμίες μου να πραγματοποιηθούν. ΜΠΟΡΕΙ η ευκαιρία που ζητάω τόσο να περιμένει εκεί για να μου δοθεί. ΜΠΟΡΕΙ οι πόρτες που τώρα μοιάζουν κλειστές να ανοίξουν. ΜΠΟΡΕΙ να έχω βρει τον μεγάλο μου έρωτα. ΜΠΟΡΕΙ ο φίλος μου ο Γιώργος να τηλεφωνεί ακόμη τα ξημερώματα για να δει απλά τι κάνω. Τόσες πιθανότητες... Τόσες προσδοκίες... Τόσα όνειρα... Τόσα «ΜΠΟΡΕΙ» που αν προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη και την καρδιά ΜΠΟΡΟΥΝ να πραγματοποιηθούν. Μήπως δεν είναι όλα τόσο μαύρα τελικά; Λέω, μήπως... Μήπως υπάρχει ελπίδα; Λέω, μήπως... Μήπως αξίζει η προσπάθεια; Νομίζω πως αξίζει... Ε; Αξίζει, δεν αξίζει; Καληνύχτα. Α, και χαιρετίσματα από το φίλο μου τον Γιώργο... Τελικά η νύχτα είναι υπέροχη! Καληνύχτα.
Αλέκο, είσαι μαλάκας και ηλίθιος! Το τελευταίο καλοκαίρι άλλαξες πάρα πολύ. Αν ήμουν καινούριος στο σχολείο και σε έβλεπα πρώτη φορά φέτος, θα σκεφτόμουν πως ίσως είσαι και ο πιο καραγκιόζης εκεί μέσα.
Έχεις αράξει τόσο πολύ στο γεγονός ότι και καλά «διαβάζω μόνο κατεύθυνση, για να πιάσω πολλάαααα μόρια και να περάσω σε μια καλή σχολή», ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρεις καν τι θες από τον εαυτό σου, τη ζωή σου ή τους γύρω σου. Παρατάς τα ταλέντα σου στην όψη ενός πανεπιστημίου στο οποίο θα μπεις, δεν αγαπάς το αντικείμενο που θα επιλέξεις και θα φτάσεις να χρωστάς 80.000 μαθήματα για τα οποία θα πρέπει να σκίσεις τον κώλο σου για να τα περάσεις! ΕΙΣΑΙ ΒΛΑΚΑΣ! Πώς μπορείς να σκέφτεσαι πως το μόνο που θες φέτος είναι να γράψεις καλά Πανελλήνιες για να σε αφήσουν οι γονείς σου να κάνεις ό,τι γουστάρεις το καλοκαίρι;;;;!!!! WTF????
Και τι το τόσο γαμάτο θα κάνεις πια; Θα πίνεις και θα γαμιέσαι όλη μέρα και όταν σε ξαναδώ το επόμενο φθινόπωρο δε θα εκπλαγώ καθόλου αν σε βλέπω κάθε μέρα με ποτό και τσιγάρο (και AIDS μη σου πω). Συγχαρητήρια. Ο δρόμος διασκέδασης που επιλέγεις είναι τέλειος και οδηγεί σε μια τέλεια ζωή...
Γι' αυτό κόψε τις μαλακίες. Άσε τις πίπες του τύπου «έχω διάβασμα» και έλα να τζαμάρουμε όποτε θες! Και να πάμε μαζί του χρόνου στη Σουηδία για μουσικές σπουδές, γιατί πιστεύω ότι έχεις υπερβολικό μουσικό ταλέντο και το πετάς στα σκουπίδια. Στα λέω όλα αυτά γιατί είσαι φίλος μου γαμώτο απ’ το δημοτικό και ξέρεις τι έχουμε περάσει. Μην επαναπαύεσαι στην πρόφαση ότι «στην Ελλάδα δε γίνεται». Όλα γίνονται, αρκεί να το θες και να αξίζεις. Και εσύ ΚΑΙ το αξίζεις ΚΑΙ ξέρω πολύ καλά πως μέσα σου το θες. Αλλά φοβάσαι!
Τάσος.
...κάθε φορά που λέω «είμαι από την Αλβανία» χαμηλώνω την φωνή μου...
...μέχρι τα 16 όλα ήταν φυσιολογικά στην ζωή μου...
...δε γουστάρω να με γαμάνε στα φροντιστήρια 7 μέρες την βδομάδα...
Dear Schooligans, θέλω να μου λύσετε μια απορία... Γιατί να δίνουμε πανελλήνιες; Είμαι τρίτη λυκείου και σε λίγες μέρες δίνω. Κοντεύω να τρελαθώ γιατί το όνειρο μου είναι να περάσω στην αρχιτεκτονική. Λένε ότι είναι απ’ τις καλύτερες σχολές γιατί συνδυάζει πολλά πράγματα (επιστήμη, τέχνη, δημιουργικότητα).
Την τελευταία εβδομάδα προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου για να διαβάσω - μπήκαμε στην τελική ευθεία βλέπετε. Αλλά εγώ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τρώω να κοιμάμαι και να ζωγραφίζω. Θέλω να με αφήσουν ήσυχη οι καθηγητές μου! Είμαι 18 χρονών γαμώτο! Γιατί να πρέπει να είμαι κλεισμένη στο δωματιό μου και να διαβάζω; Όσο προσπαθώ να συγκεντρωθώ τόσο αποσυγκεντρώνομαι και αρχίζω να ζωγραφίζω και να χάνομαι στον δικό μου κόσμο ακούγοντας μουσική... Και τότε έρχονται οι γονείς μου και με επαναφέρουν στην πραγματικότητα...
Ελπίζω τουλάχιστον να περάσω κάπου μακριά και να γλιτώσω από όλους και από όλα. Να μπορώ να χάνομαι στον κόσμο μου και να μην με εμποδίζει κανείς!
Μια τρελαμένη μαθήτρια λίγο πριν τις εξετάσεις
Γαμώτο, μπορεί να πει κάποιος στη γιαγιά μου να μην κατασκηνώνει στην τουαλέτα;;!!! Θέλω να πάω κι εγώ !! Και μετά δεν παλεύεται!!!!!
Ευχαριστώ που ακούσατε τον πόνο μου!! Please πείτε μου τι να κάνω.................
Μια απελπισμένη εγγονή!!!
Είσαι μία γωνία ορθή
στο βιβλίο της Βιολογίας μου
και τον τελευταίο καιρό αποφεύγω να σε κοιτάω.
Θα μπορούσα να σε βλέπω
λευκό με λίγο πορτοκαλί και ίσως καφέ
εκεί κάτω.
Αλλά δε σε βλέπω.
Κοιτάω μόνο το ψηφιακό ρολόι του κινητού μου μες στην κασετίνα και δείχνει:
10:21
10:22
10:25
10:26 και η παράγραφος 3.2 -αν και ενδιαφέρουσα- είναι εκτός ύλης.
Ρε έχω μείνει μαλάκας! Πήγαμε χτες με μια συμμαθήτρια μου σινεμά, να δούμε το Slumdog Millionaire (προσέξτε, έχει σημασία). Αρχίζει λοιπόν να δείχνει την πείνα και την εξαθλίωση στην Ινδία και με πιάνει η καρδιά μου… Όχι ότι δεν την ήξερα την κατάσταση, αλλά όταν τα βλέπω πάντα στεναχωριέμαι... Και γυρνάω να της το πω και να το συζητήσουμε και τη βλέπω στοχαστική. Τη ρωτάω λοιπόν «Τι σκέφτεσαι;» και αυτή με ένα παράπονο μου λέει... «Την τσάντα Guess που είδα σε εκείνη τη βιτρίνα»!!! Κι εγώ να 'χω μείνει κάγκελο!
Αλέξανδρε είσαι μεγάλος γάιδαρος, ποταπός, υποχθόνιος, ψεύτης, ψωνάρα, έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, είσαι διπρόσωπος, εγωιστής. Ακόμα είσαι βλάκας, ανώριμος, άνανδρος και παιδάκι.
Και να σου πω κάτι; Εγώ παρόλα αυτά είμαι ερωτευμένη μαζί σου και σ’ αγαπαώ και δεν γουστάρω ν’ αλλάξεις για τίποτα και για κανέναν.
.Β.
Το πιο πολύ κλάμα που έχω ρίξει ως παιδί δεν ήταν στην κηδεία του παππού μου. Ούτε όταν πέθανε η μαμά της κολλητής μου. Πιο πολύ από ποτέ έκλαιγα όταν πέθαινε ο Μακόλει Κάλκιν στο «Κορίτσι Μου»! Πάντα με σταναχωρούσε τόσο λες κι έχανα δικό μου άνθρωπο. Αλλά συνέχιζα να βλέπω την ταινία ξανά και ξανά, λίγο μαζοχιστικά θα έλεγα.
Τώρα πια τη βλέπω μόνο αν την πετύχω στην τηλεόραση. Σήμερα, όμως, αισθανόμουν λίγο νοσταλγικός και την έβαλα στο βίντεο να την ξαναδώ. Όπως κάθε φορά έκλαψα όσο πιο πολύ γινόταν! Συνειδητοποιήσα όμως ότι το συναίσθημα που έχω τώρα όταν κλαίω επειδή ο Τόμας Τζέι τσιμπήθηκε από μέλισσες, δεν είναι το ίδιο που είχα τότε. Με μεγάλη μου λύπη έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι η ταινία αυτή είναι «παιδική». Γι' αυτό σας γράφω αυτό το γράμμα τώρα. Επειδή δε θέλω ποτέ να φτάσει η στιγμή που θα πω «Κοίτα με τι έκλαιγα το μαλακισμένο»! Θέλω να υπάρχει μία καταγεγραμμένη απόδειξη ότι κάποτε έβλεπα τον εαυτό μου σε αυτή την ταινία κι ότι ήταν πολλά περισσότερα από ένα απλό ενθύμιο της παιδικής μου ηλικίας...
Rom, 20 χρονών
Σάββατο 25 Απριλίου. Έχω να διαβάσω τα κέρατά μου και δεν την παλεύω. Ρε πούστη μου, γιατί πρέπει να κάτσω να μάθω αυτολεξεί ό,τι λέει η εισαγωγή στα Αρχαία; Γιατί πρέπει τα σχόλια των κειμένων να τα μάθω απ' έξω; Ούτε που με νοιάζει η άποψη του Μάκριτζ για τη Φεγγαροντυμένη του Σολωμού. Άσε που η Έκθεση θέλει στάνταρ απόψεις που στις μαθαίνουν και όχι δικές σου ιδέες. Άσε που δεν ξέρω γιατί γράφω τώρα σε σας και δε διαβάζω την Απολογία του Σωκράτη. Άσε που οι νύχτες μακριά της είναι απελπιστικές. Άσε που δεν παίζει να περάσω τις Πανελλήνιες. Άσε που δεν ξέρω κι εγώ τι κάνω τώρα. Άσε σου λέω, άσε...
...δεν ξέρω γιατί γράφω τώρα σε σας και δε διαβάζω την Απολογία του Σωκράτη...
...η γιαγιά μου κατασκηνώνει στην τουαλέτα!...
...τα κορίτσια άρχισαν να βάζουν τα πωρωτικά ελαφρυά τους ρούχα...
Η Γιολάντα έχει κόκκινες, μακριές μπούκλες. Κατάλευκο δέρμα και μεγάλα καστανά μάτια. Έχει λεπτή μέση και όμορφα ψηλά πόδια. Ολόκληρο το σώμα της Γιολάντας είναι γεμάτο φακίδες. Τα δάχτυλα της Γιολάντας είναι μακριά και λευκά και στην άκρη έχει μακριά κόκκινα νύχια.
Η Γιολάντα μένει μόνη της στο Θησείο.
Η Γιολάντα είναι μουσικός, παίζει πιάνο, γράφει μουσική, στίχους και τραγουδάει.
Η Γιολάντα είναι ζωγράφος.
Η Γιολάντα είναι χορεύτρια μπαλέτου. Και μαθαίνει τανγκό και κλακέτες.
Η Γιολάντα είναι ηθοποιός.
Η Γιολάντα είναι σχεδιάστρια ρούχων και στυλίστρια.
Αλλά πάνω απ' όλα η Γιολάντα είναι συγγραφέας. Η Γιολάντα έχει γεννηθεί για να γράφει. Να γράφει οτιδήποτε, ποιήματα, διηγήματα, παραμύθια.
Η Γιολάντα είχε μία μητέρα που την υπεραγαπούσε αλλά αναγκάστηκε να τη σκοτώσει γιατί δε μαγείρευε σωστά. Τη σκότωσε χτυπώντας την επανειλημμένα στα πολυαγαπημένα ντουλάπια της κουζίνας της.
Η Γιολάντα έχει έναν πατέρα. Ο πατέρας της Γιολάντας είναι ποιητής και ψαράς στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Η Γιολάντα έχει έναν υιοθετημένο γιο, τον Tags, ο οποίος είναι έγχρωμος, gay και σπουδάζει σεφ στο Παρίσι. Ο γιος της Γιολάντας δεν την φωνάζει μαμά αλλά μπαμπά.
Η Γιολάντα δεν έχει φίλες.
Η Γιολάντα θεωρεί τις κοπέλες ρηχές και ηλίθιες.
Η Γιολάντα έχει έναν φίλο. Τον λένε Cinamon Luv. Ο Cinamon είναι σκηνοθέτης πορνοταινιών. O Cinamon εκνευρίζει αφάνταστα την Γιολάντα γιατί πηγαίνει νωρίς για ύπνο και γιατί δεν της εξηγεί αυτά που του ζητάει. Κατά βάθος όμως η Γιολάντα τον αγαπάει και της αρέσει που της σπάει τα νεύρα.
Η Γιολάντα δεν μπορεί να ερωτευτεί.
Η Γιολάντα είχε ελάχιστους εραστές, για τους οποίους δεν ένιωσε ποτέ τίποτα. Έκανε sex μαζί τους ώστε να νιώθει φυσιολογική αλλά στη πραγματικότητα στην Γιολάντα δεν αρέσει το sex. Βασικά η Γιολάντα μισεί το sex.
Ο φίλος της, Cinamon, αποκαλεί τη Γιολάντα ανοργασμική. Η Γιολάντα γνωρίζει πως δεν ισχύει αυτό γιατί ξέρει πως μόνο όταν ερωτευτεί θα νιώσει την ανάγκη να κάνει έρωτα με κάποιον.
Το μόνο που μπορεί να ερωτευτεί η Γιολάντα είναι παπούτσια. Ω, η Γιολάντα αγαπάει τόσο μα τόσο πολύ τα παπούτσια. Είναι η εμμονή της. Αγοράζει τουλάχιστον 9 ζευγάρια το μήνα.
Η Γιολάντα ξέρει poker και συνέχεια κερδίζει σε αυτό.
Στη Γιολάντα αρέσει η σοκολάτα. Επίσης στη Γιολάντα αρέσει να βάζει τα δαχτυλά της μέσα στον ασβέστη, σε χάντρες, σε άμμο και στα ζαχαρωτά των Village Cinemas.
Την Γιολάντα την εκνευρίζει ο ήχος της καφετιέρας, ο ήχος που κάνουν τα κουτιά των DVD όταν κοπανιούνται μεταξύ τους και αυτή η φωνή στα taxi από τον ασύρματο.
Η Γιολάντα θέλει και περιμένει να ερωτευτεί.
Αλλά δεν υπάρχει ένας άντρας αρκετά καλός για εκείνη.
Κανένας δεν της αξίζει.
Η Γιολάντα θα ερωτευτεί.
Η Γιολάντα θα ερωτευτεί έναν ο οποίος θα την πάρει μαζί του.
Η Γιολάντα δε θα πεθάνει ποτέ.
Ας πούμε...μία απλή παρατηρήτρια
Είναι περιπέτεια να οδηγείς μηχανάκι όταν είσαι 15χρονος χωρίς δίπλωμα οδήγησης, ειδικά αν θέλεις να πας σχολείο και μετά φροντιστήριο. Πρώτα-πρώτα πρέπει να ξυπνήσεις νωρίτερα το πρωί, για να ζεστάνεις λίγο τη μηχανή. Εάν έχει κρύο χρειάζεται να ντυθείς καλά, δηλαδή δύο παντελόνια, δύο με τρεις μπλούζες, ένα ζεστό μπουφάν, ένα ζευγάρι γάντια και σίγουρα ένα μάλλινο σκούφο. Όταν φτάσεις στο σχολείο, πρέπει να βρεις να το παρκάρεις κάπου καλά, γιατί μπορεί να σου το κλέψουν (κάτι πολύ εύκολο) ή να σου σπάσουν τίποτα ή να σου κλείσουν το δρόμο και να μην μπορείς να βγεις! Η πιο σίγουρη λύση είναι να παρκάρεις εκεί που παρκάρουν οι καθηγητές τα αυτοκίνητά τους!!!
Μόλις τελειώσει το σχολείο πρέπει να πας στο φροντιστήριο, αλλά εκεί υπάρχει ένα μεγάλο δίλημμα. Οι φίλοι σου με τα μηχανάκια σίγουρα θα θέλουν να κάνεις μαζί τους κόντρες. Το σωστό είναι να αρνηθείς ευγενικά και να πας κατευθείαν στο μάθημα του φροντιστηρίου, κινδυνεύοντας να σε αποκαλέσουν «κότα» στην καλύτερη περίπτωση. Γι’ αυτό παίρνεις τους φίλους σου σε έναν ήσυχο δρόμο που δεν έχει καθόλου αστυνομία και κάνεις δυο τρεις κόντρες. Και μετά αμέσως στο φροντιστήριο, γιατί έχεις αργήσει. Για δικαιολογία, λες στην καθηγήτρια ότι δεν έβρισκες πού να παρκάρεις…
Τελειώνοντας το φροντιστήριο πρέπει να πας σπίτι. Εκεί είναι όλο το ζουμί, γιατί για να πας σπίτι πρέπει να περάσεις δίπλα από το αστυνομικό τμήμα. Όταν είναι να περάσεις τότε κατεβάζεις την κουκούλα για να φαίνεται σαν κράνος και οδηγείς πολύ προσεκτικά. Όταν έχεις περάσει και είσαι σίγουρος ότι δε σε έχουν δει ακούς την κόρνα του αστυνομικού να σου φωνάζει: « Σταμάτα ρε!!!». Τότε ή θα σταματήσεις και θα σου κόψουν ένα πρόστιμο ίσα με τρεις μισθούς του πατέρα σου ή θα κάνεις αυτό που κάνουν οι περισσότεροι. Στραβώνεις την πινακίδα προς τα πάνω με το πόδι σου για να μη φαίνεται και αρχίζεις να τρέχεις προς το σπίτι σου και να κάνεις ελιγμούς. Εκείνη την ώρα η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, γιατί αν πέσεις θα χτυπήσεις, θα σε πιάσουν και το πρόστιμο θα εκτοξευθεί στους τέσσερις με πέντε μισθούς του πατέρα σου και θα σου πάρουν και το μηχανάκι. Αλλά επειδή αυτά τα ζεις κάθε μέρα σίγουρα θα ξεφύγεις!!!
Όταν φτάσεις σπίτι βάζεις το μηχανάκι στο γκαράζ. Και όταν σε ρωτάνε οι γονείς σου πώς πήγε η μέρα σου λες ένα «όλα τέλεια» και τσιμουδιά για το περιστατικό, γιατί θα ανησυχούνε και δεν πρέπει να τους στενοχωρείς. Άλλωστε μια ακόμη περιπέτεια είχε αίσιο τέλος. Ποιος νοιάζεται για το αύριο;
Γιώργος Γιούρεφ, Α’ Λυκείου
Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Σαπών Ροδόπης
σχολική εφημερίδα Sapress,
www.gldesapwn.blogspot.com
...έρχονται οι πιο ωραίοι μήνες του χρόνου...
...η Γιολάντα είχε μια μητέρα που την υπεραγαπούσε, αλλά αναγκάστηκε να την σκοτώσει...
...τι καλά που ήταν όταν πήγαινα σχολείο... Υπήρχε στόχος...
Μεγάλο κόλλημα με κοκκινομάλλα που πάει συνέχεια Urban. STOP. Χέζομαι να πάω να της μιλήσω. STOP. Είμαι πολύ μεγάλος μαλάκας. STOP. Τι να κάνω;; STOP.
Βαρέθηκα πια να είμαι στεναχωρημένη ασταμάτητα, να έχω τόσα προβλήματα παντού. Υπάρχουν και ωραία στη ζωή ρεε... Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας στείλω ένα χαρούμενο κομμάτι:
Θέλω Μυτιλήνη, θέλω Ερεσσό, θέλω Μαρούσι με σορτσάκι, θέλω Θησείο-Μοναστηράκι-Σύνταγμα με σαγιονάρες. Θέλω το μωβ φουστάνι μου, θέλω καινούριο μαγιό, θέλω να κάνω βουτιά στην παγωμένη θάλασσα και να ουρλιάζω κάτω απ’ το νερό, θέλω schoolwave. Θέλω κεράσια και καρπούζι, θέλω ηλιοθεραπεία, θέλω χωριάτικη σαλάτα. Θέλω μαυρισμένα πόδια, κόκκινα νύχια και ξανθά μαλλιά. Θέλω ακόμα και το αηδιαστικό λεωφορείο γεμάτο με ανθρώπους που έχουν σκάσει και βρωμάνε, θέλω μπουγέλο, ανοιχτά παράθυρα και πόρτες παντού. Θέλω καλοκαιρινή καταιγίδα, θέλω λουλούδια και τζιτζίκια, θέλω banana pancakes, θέλω να κάνουμε τις Αγγλίδες όταν παίρνουμε σουβλάκια. Θέλω νυχτερινό μπάνιο, θέλω τα πόδια μου να καίνε στα πλακάκια και στην άμμο, θέλω κιθάρα στην παραλία, θέλω καλοκαιρινούς έρωτες, θέλω clubbing, θέλω μεθυσμένους φίλους, θέλω «haengematte». Θέλω να σκοτώνω κωλόμυγες και κουνούπια, θέλω να πηδήξω από τεράστια βράχια στη θάλασσα, θέλω παγωτό παρφέ σοκολάτας, κρύα λεμονίτα στο χωριό, αμέτρητα αστέρια στον ουρανό, τεράστια άσπρη και ύστερα κόκκινη πανσέληνο, θέλω schoolwaveee.
Θέλω μπιχλιμπίδια στα πόδια, θέλω βιβλία γεμάτα με άμμο απ’ την παραλία και σημάδια από αλατόνερο στο i-pod. Θέλω αχινούς στα πόδια, θέλω να κάνω καινούριες φιλίες, θέλω coctails, θέλω Βρετανούς, θέλω διακοπές 3 μήνες, θέλω υποβρύχιο. Θέλω ένα φιλί με γεύση καλοκαίρι, θέλω copa-copana, θέλω καινούρια τραγούδια, θέλω αναμνήσεις...
Και το καλύτερο είναι πως όλα αυτά θα τα ‘χω! Πόσο χαίρομαι για τους μήνες που έρχονται. Ναι σίγουρα, πρώτα πρέπει να περάσω απ’ την κόλαση των εξετάσεων, αλλά μετά έρχονται οι καλύτεροι μήνες του χρόνου. Οι μήνες που απλώς απολαμβάνουμε και δεν ανησυχούμε για τίποτα και για κανέναν. Μη σας βάζει τίποτα κάτω... Και μην ξεχνάτε: «Εκεί πάνω λάμπουν τ' αστέρια, εδώ κάτω λάμπουμε εμείς».
Α.Α.
