Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την Κυριακή... Ψαχούλευα τα ένθετα απ' την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και ξαφνικά ένα παιδί με skate μου κέντρισε την προσοχή. Ένας μεγάλος τίτλος... Summerhill... και λίγο πιο πάνω... Schoo-li-ga-ns; Ξεκίνησα να διαβάζω... Αυτό ήταν... Πρώτη φορά στη ζωή μου διάβαζα τόσο προσεκτικά ακόμα και τις διαφημίσεις, στην προσπάθειά μου να βρω κάτι ακόμη... Μα τότε ήταν αλλιώς. 
Ξεφύλλιζα τόσο προσεκτικά και διάβαζα τα πάντα απ' την αρχή ως το τέλος κι έπειτα... αναμονή... αναμονή για το επόμενο τεύχος... Ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δικό μου, πιο δικό μας. Ήταν τα γράμματα όλων αυτών των παιδιών. Ήταν τα λόγια τους, οι ιστορίες και τα παράπονα τους... ήταν μια επανάσταση... η δική μας επανάσταση! Ναι, έτσι το 'βλεπα τότε... τότε που ήταν αλλιώς. 
Κι άρχισα να γράφω... γι' αυτά που με πονάνε, γι' αυτά που θέλω και δεν έχω, γι' αυτά που μ' ενοχλούν κι όλα εκείνα που σιχαίνομαι... Έγραφα, έγραφα και με τον καιρό άρχισα να σωπαίνω, γιατί πρώτη φορά ένιωσα πως μιλάω, χωρίς να χρειάζεται να βγάζω άχνα. Κι ακόμα θυμάμαι να χτυπιέμαι σαν ηλίθιο όταν είδα τυπωμένο το γράμμα μου, τι ευτυχία... Ήταν το πρώτο γράμμα μου που δημοσίευσαν, έκτοτε ακολούθησαν αρκετά... τότε που ήταν αλλιώς. 
Τότε που έκραζα τους πάντες, που ακόμα ένιωθα ευτυχισμένη, που αγαπούσα τη ζωή μου και φοβόμουν τον θάνατο. Τότε που πίστευα πως θ' αλλάξω τον κόσμο και «όταν μεγαλώσω θα γίνω αυτό που αγαπώ». Τότε που τρέχαμε με τα παιδιά στη γειτονιά μέχρι τα μεσάνυχτα. Τότε που πίστευα πως εμείς είμαστε αυτοί που γράφουμε την ιστορία και όχι αυτή εμάς. Μα τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα. 
Τώρα έχω περάσει στην αγαπημένη μου γαμωσχολή. Τώρα δεν τρέχω πια στη γειτονιά -όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί η γειτονιά μου χάθηκε. Τώρα έπαψα να κλαίω με τα γράμματα των άγνωστων παιδιών. Έπαψα να είμαι Schooligan εδώ και μήνες και τα τελευταία γράμματά μου τυπώθηκαν συντομευμένα, λόγω χώρου υποθέτω και κατανοώ. 
Τώρα ψάχνω γύρω μου τους άλλους Schooligans, αυτούς που κάποτε δε μ' ένοιαζε ποιοι είναι γιατί απλώς ήξερα ότι υπάρχουν... Αυτούς που τώρα ίσως ν' ανήκουν σε κάποια παράταξη και να μιμούνται τους μεγάλους, αυτούς που ίσως να πλακώνονται σε πορείες, αυτούς που ίσως να ετοιμάζονται για το γραφείο του μπαμπά, αυτούς που ίσως θα γαμήσουν λίγο ακόμα τη χώρα αυτή, αυτούς που ίσως ξέχασαν τι θέλουν να πετύχουν, αυτούς που ίσως να διαβάζουν ακόμα Schooligans και να βλέπουν το γράμμα μου τυπωμένο και ολόκληρο... 

lacrima