Dear Schooligans...

 Όσο περνάει ο καιρός, τόσο αυξάνονται τα κολλήματα που βαράνε τους γονείς μου. Tους ενοχλεί που βγαίνω έξω ως αργά, τους ενοχλεί που έχω αγόρι... Νομίζουν ότι μ' αγαπάνε επειδή φροντίζουν να είμαι καλά στην υγεία μου! E και τι μ' αυτό; Αυτό θεωρείται αγάπη; Tους ενδιαφέρει να είμαι καλή μαθήτρια και αγωνιούν μαζί μου στα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αυτό είναι όλο! Kατά τα άλλα, φοβούνται οτιδήποτε με ευχαριστεί. Eιδικά όταν αρχίζουν τα «Είσαι μικρή ακόμα!»... «Και είσαι και κοπέλα!»... τρελαίνομαι! Θα προτιμούσα γονείς λιγότερο τέλειους... λιγότερο ιδανικούς. (Είναι τόσο δύσκολο η επόμενη γενιά να παραγγέλνει τους γονείς όπως την πίτσα;) 

Πάω Γ' Λυκείου. Δεν μ' απασχολεί τι θα γίνει φέτος αλλά τι θα γίνει μετά το φέτος. Τι θα πρέπει να κάνει κανείς στη ζωή του; Αυτό που μπορεί ή αυτό που γουστάρει (όποιο κι αν είναι το τίμημα). Ας πούμε εγώ: να μπω στο Οικονομικό και να 'χω στρωμένη δουλειά ή να μπω Μαθηματικό και διορισμός το... 3000; Είμαι σίγουρη ότι πολλοί υποψήφιοι έχουν ένα δίλημμα παρόμοιο με το δικό μου. Κι όλα αυτά, γιατί λείπει ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός από τα σχολεία. Λείπει ο ειδικός που συμβουλεύει σωστά τον μαθητή. Ε όχι και να μας κάνει Επαγγελματικό Προσανατολισμό η Αγγλικού... Ξεφτίλα!

Διάβασα το πρώτο τεύχος των Schooligans και είδα το γράμμα του ρατσιστή. ΣKATA NA ΦAΣ PE XAMENE!! Kάτι τύποι σαν κι εσένα λιώνουν όλη μέρα στην τηλεόραση και πορωμένοι από τις ειδήσεις βγαίνουν και λένε μαλακίες. Mάτια έχεις αλλά δεν βλέπεις. Προτιμάς να δεις μέσα από τα μάτια του κάθε Ευαγγελάτου. Σε έχουν μάθει να μισείς ανθρώπους που ούτε καν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου ρε δίποδο αρνί. ΓAMΩ TON PATΣIΣMO, THN ΞENOΦOBIA KAI THN ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ ΣΑΣ PE!!!

Υ.Γ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ... ΣΑΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ!!!

Δηλαδή τώρα εγώ είμαι υπερβολική; Τσιρίζει η κολλητή μου μες στ' αυτιά μου: «Όταν εμείς θα πηγαίνουμε στα μπουζούκια, εσύ θα διασκεδάζεις με τα μαύρα κι άραχνα τραγούδια των Anathema ή θα χτυπιέσαι σαν βούρλο - που είσαι κιόλας - ακούγοντας Green Day;» Ναι ρε, αυτό θα κάνω και θα 'μαι και ευχαριστημένη που ξέρω τι ακούω! Γιατί εμένα αυτά τα τραγούδια, μωρό μου, κάτι μου αφήνουν, ένα συναίσθημα διαφορετικό. Γιατί εγώ ακούω μουσική, στίχους και ανθρώπους που τραγουδάν για τα όσα νιώθουν μέσα τους. Κι όχι «ανάβεις φωτιές - ανάβεις κι όλα τα καις!» Ποποο, έμπνευση που είχε ο άνθρωπος!!

Δεν ξέρω γιατί σας γράφω...

Είναι 1 το βράδυ. Κοιμόμουν και ξυπνώντας μου ήρθαν στο μυαλό αυτές οι μαύρες σκέψεις...

Στο δρόμο ο κόσμος με κοιτάζει περίεργα...

Πολλοί με φοβούνται...

Άλλοι με κράζουν για το ντύσιμό μου, για τη φάτσα μου, για το περπάτημά μου...

Oι μπάτσοι με σταματάνε κάθε μέρα για εξακρίβωση στοιχείων...

Είμαι αναρχικός.

Tόσο πολύ ενοχλεί τον κόσμο...

Είναι όλοι τους οι «τρέντουλες» ντυμένοι με τα ίδια ρούχα. Και όμως τα δικά μου τους ενοχλούν...

Αράζουν κάθε μέρα στις καφετέριες και συζητάνε για τα ριάλιτι. Εγώ κάνω κόμιξ. Και πάλι τους ενοχλώ...

Ξαπλώνουν στους καναπέδες και βλέπουν με τις ώρες τηλεόραση. Εγώ βγαίνω στους δρόμους. Και πάλι τους ενοχλώ...

Με τρομάζει αυτός ο κόσμος...

Hi! Είμαι 14 ετών και μένω σε νησί. Καθημερινά «υποφέρω» από εξάρσεις, εκρήξεις... χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου και όλοι απομακρύνονται... Κι ύστερα σου λέει εφηβεία... Μάλλον εγώ την «περνάω» από το δημοτικό. Ναι, την βλέπω σαν αρρώστια και κάνω προσπάθειες να «συμφιλιωθώ» μαζί της, αλλά μάταια... Δώστου, λίγο-λίγο με τρώει... αυτοί οι συνεχείς τσακωμοί, χωρίς να φέρουν αποτέλεσμα, το κατσάδιασμα απ' το οικογενειακό περιβάλλον -όχι χωρίς να φταις, ξέρω- ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!!!!! Νιώθω τόσο μόνη -όχι, έχω φίλες- φίλες που να με καταλαβαίνουν δεν έχω, φίλες που να έχουμε στόχο το καλύτερο... ΖΗΤΑΩ ΠΟΛΛΑ;;; Εξαιτίας όλων αυτών έχω οδηγηθεί στην κοπιαστική μου περιπλάνηση -όχι, δε γυρνάω από χώρα σε χώρα- κοιτάω από τον πιο μακρινό ως τον πιο κοντινό άνθρωπο που μέχρι τότε δεν τον υπολόγιζα. Ιδού και το καινούριο μου nick: vagrant girl. Ξέρετε τι σημαίνει;

Θα πάω Α' Λυκείου. Ανάμεσα στα πολλά που με απασχολούν, είναι και η συμπεριφορά των συνομηλίκων μου. Λοιπόν, όχι, εγώ δεν προσπαθώ να βλάψω με τις πράξεις ή τα λόγια μου τους άλλους. Άλλοι όμως - δηλαδή η πλειοψηφία - το κάνουν. Π.χ.: Είμαι καλή μαθήτρια (Γ' γυμνασίου - 19,2) και τις επιδόσεις μου - ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ! - τις καταφέρνω με σχετικά λίγο, πολλές φορές ελάχιστο, αμελητέο(!) διάβασμα (ενώ ξέρω ότι άλλοι «σκοτώνονται» με τις ώρες!). Άλλωστε, δεν θεωρώ το σχολείο το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. (Ασχολούμαι και με το στίβο και έχω πετύχει αξιόλογες- Πανελλήνιες - νίκες και είμαι στην Εθνική ομάδα Παίδων-Κορασίδων). Λοιπόν, δείτε πώς ο ένας προσπαθεί να φάει τον άλλον: Συμμαθήτριες μου με έχουν κατηγορήσει επανειλημμένως ότι «λέω ψέματα πως δεν διαβάζω πολύ, και ότι αυτό είναι αδύνατον, συγκριτικά με τους βαθμούς που βγάζω!». Νιώθω το ΜΙΣΟΣ τους (ή μήπως τη ζήλια;) προς εμένα, σαν δηλητήριο! Μέχρι και εφιάλτες έχω δει! Προς τι τόση κακία;

Μάλιστα, κάποιες με συναγωνίζονται με τέτοιον τρόπο, λες και επειδή τα καταφέρνω καλά σε πολλούς τομείς, στέκομαι εμπόδιο στην «καριέρα» τους!!! Ε, όχι!!! Ποτέ δεν προσπάθησα να τις «ξεπεράσω», ούτε σώνει και καλά να βγάλω καλύτερο βαθμό απ' αυτές, ούτε ποτέ καυχήθηκα για ό,τι κατάφερα.

Γιατί όλες οι συζητήσεις πρέπει να περιστρέφονται γύρω από τα αυτοκίνητα και το ποδόσφαιρο; Είναι τόσο κακό να μη βλέπει κάποιος Champions League;

Είμαι 16 ετών και θέλω να εκφράσω το δικό μου πρόβλημα. Εγώ δεν τυραννιέμαι απ' το σχολείο (πιο ανυπόφορο θα το έβρισκα να μη μάθαινα τίποτα), τα φλερτ (στον έρωτα νιώθω σαν «ψυχρός εκτελεστής») και τους γονείς (με αφήνουν ελεύθερη και κάνουν ό,τι μπορούν). Δεν έχω επίσης καμία εφηβική ευαισθησία (π.χ. για τα ζώα, τον πόλεμο) ή ιδανικό (π.χ. αναρχισμός). Δεν τα μοιράζομαι όλα με τους φίλους μου και δεν θα έκανα τα πάντα γι' αυτούς. Έχω πειραματιστεί αρκετά για να βρω αυτό που με εκφράζει στη ζωή μου, αλλά πλήρης απογοήτευση. Κάποτε έπιασα τον εαυτό μου να σχεδιάζει την αυτοκτονία, αλλά και μόνο από τον τρόπο που σχεδίαζα το τέλος μου, κατάλαβα ότι νιώθω τη ζωή με τον εαυτό μου τόσο μάταιη, που δεν της αξίζει καν άλλο τέλος πέρα από τον στωικό θάνατο. Συμπέρασμα: νιώθω τραγικά μόνη εφόσον δεν ζω μια ομαλά ανώμαλη φάση που λέγεται εφηβεία. Περιμένω μια μικρή διάγνωση από εσάς.

Είμαι πρωτοετής του Μαθηματικού και κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω Διακριτά Μαθηματικά αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, το αφιέρωμά σας στην «ακαδημαϊκή απάτη» (κοινώς αντιγραφή) μου έδωσε το έναυσμα να δώσω μια προειδοποίηση στους μελλοντικούς φοιτητές. Θλιβερότατο το γεγονός ότι οι φοιτητές αντιγράφουν περισσότερο από τους μαθητές. Και δεν είναι θέμα ελέγχου ή ασφαλείας. Είναι θέμα υπευθυνότητας. Οι φοιτητές δεν έχουν καταλάβει ότι δε δίνεις εξετάσεις για να περάσεις, αλλά για να αποδείξεις ότι «ξέρεις». Είσαι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ, δεν είσαι πια μαθητής. Θα τα διαβάσεις όλα! Κανονικά, θα έπρεπε να κατεβάζεις ολόκληρη βιβλιοθήκη πριν εξεταστείς σ' ένα μάθημα... Φυσικά, μπορείς να περάσεις όλα τα μαθήματα αντιγράφοντας. Είναι εύκολο, πραγματικά. Θα είσαι όμως ένα απόβρασμα της κοινωνίας που δεν ξέρει πού πάν' τα τέσσερα. Θα σε φάνε ζωντανό εκεί έξω!

Γεια χαραντάν μάγκες Schooligans. Είστε πολύ μούτρα και μου αρέσει έτσι όπως γράφετε! Διάβασα ότι ζητάτε συνεργάτες. Δεν ξέρω αν σας κάνω και μου κάνετε, η ουσία είναι ότι η βασική αιτία που σας γράφω είναι το άρθρο του αρχισυντάκτη για τα χάλια των Πανεπιστημίων και ειδικότερα της Νομικής, που είναι το αποκορύφωμα της βλακείας! Είμαι κι εγώ φοιτήτρια στη Νομική και τρώω τέτοια φρίκη κάθε φορά που πατάω (όταν πατάω), που με βλέπεις να φεύγω τρέχοντας με 1000... για να γλιτώσω το Δαφνί.

Υ.Γ: Προϋπηρεσία: σε σουβλατζίδικο στο ταμείο τυπικά, γιατί στην ουσία με βάλανε στη λάντζα να πλένω πιάτα-πικρή ιστορία!!

Υ.Γ 2: Ελπίζω σε απάντηση (με μια ελπίδα ζει ο άνθρωπος).

Είμαι φοιτητής στο Αμερικάνικο Κολλέγιο. Αυτό που πραγματικά με στεναχωρεί είναι πως πολλά παιδιά δε θέλουν να καταλάβουν πως η «φοιτητική ζωή» είναι παραμύθι. Δεν είπα να μην κάνεις τις πλάκες σου ή τις εκδρομές σου ή οτιδήποτε άλλο. Όμως μετά το Πανεπιστήμιο δεν έχεις πολλές ευκαιρίες Οι αρχαίοι πρόγονοι έλεγαν: «Προλαμβάνειν κάλλιον θεραπεύειν» ή όπως λένε στο Κολλέγιο «Prevention is the best cure». Πολλά παιδιά, κι ένας φίλος μου δυστυχώς, χρωστάνε 10 ή ακόμη και 25 μαθήματα. Θα καταντήσουν αιώνιοι φοιτητές... Καθήστε διαβάστε! Ξέρω, θα με πείτε «ξενέρωτο», «συντηρητικό», «βλάκα» κ.λ.π. Εύχομαι όμως, παιδιά μου, να μην σας δω στην τηλεόραση να λέτε «το Πτυχίο είναι σαν Απολυτήριο Λυκείου» ή «δεν έχω δουλειά, τσάμπα κόπος τόσα χρόνια». Να ξέρετε πως μετά ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Το λέω για το καλό σας! Και η ζωή δεν είναι αυτόματος πιλότος!

Έχουν γεμίσει τα Πανεπιστήμια με ψώνια! Eιδικά στη Νομική που πάω εγώ γίνεται χαμός. Trendy βλαχάκια, χαζεμένα απ' το διάβασμα που μπήκαν στη Νομική και νομίζουν ότι κάτι τρέχει. (Και όταν λέω βλαχάκια, δεν εννοώ παιδιά απ' την επαρχία. Bλάχος μπορεί να είσαι ακόμα κι αν μένεις στο Κολωνάκι!). Ψωνισμένα αγοράκια που απ' το πρώτο εξάμηνο σκάνε με χαρτοφύλακα και καμπαρντίνα! Χαλάρωσε λίγο ρε μεγάλε, ο Λυκουρέζος είσαι; Και βλέπεις και κοριτσάκια να σκάνε μύτη μέρα-μεσημέρι με μίνι και γόβα-στιλέτο, σε στυλ «Ήμουν στην Πέγκυ Ζήνα χτες το βράδυ και δεν πρόλαβα ν' αλλάξω». Πού πας ρε κοπελιά έτσι; Θα πέσεις σε καμιά λακούβα στη Σόλωνος και θα σου σπάσει το τακούνι!

Είμαι στο τρένο και γυρίζω στη Λαμία. Πριν ένα χρόνο που πέρασα στο TEI Φυσικοθεραπείας ονειρευόμουν να ζήσω αυτό που όλοι λένε «φοιτητική ζωή». Και τι βρήκα; Mία κωλόπολη και έναν μονίμως συννεφιασμένο και καταθλιπτικό ουρανό, κι έναν κόσμο γεμάτο προκατάληψη για μας τους «πρωτευουσιάνους». Σ' όσα μέρη δοκίμασα να πάω, τα βαρέθηκα σε μια βδομάδα. H καθημερινότητα μου είναι κλεισμένη σε μια γκαρσονιέρα. Ζω για τη μέρα που θα φύγω για πάντα από δω και θα γυρίσω στην Αθήνα.