Είμαι 16 ετών και θέλω να εκφράσω το δικό μου πρόβλημα. Εγώ δεν τυραννιέμαι απ' το σχολείο (πιο ανυπόφορο θα το έβρισκα να μη μάθαινα τίποτα), τα φλερτ (στον έρωτα νιώθω σαν «ψυχρός εκτελεστής») και τους γονείς (με αφήνουν ελεύθερη και κάνουν ό,τι μπορούν). Δεν έχω επίσης καμία εφηβική ευαισθησία (π.χ. για τα ζώα, τον πόλεμο) ή ιδανικό (π.χ. αναρχισμός). Δεν τα μοιράζομαι όλα με τους φίλους μου και δεν θα έκανα τα πάντα γι' αυτούς. Έχω πειραματιστεί αρκετά για να βρω αυτό που με εκφράζει στη ζωή μου, αλλά πλήρης απογοήτευση. Κάποτε έπιασα τον εαυτό μου να σχεδιάζει την αυτοκτονία, αλλά και μόνο από τον τρόπο που σχεδίαζα το τέλος μου, κατάλαβα ότι νιώθω τη ζωή με τον εαυτό μου τόσο μάταιη, που δεν της αξίζει καν άλλο τέλος πέρα από τον στωικό θάνατο. Συμπέρασμα: νιώθω τραγικά μόνη εφόσον δεν ζω μια ομαλά ανώμαλη φάση που λέγεται εφηβεία. Περιμένω μια μικρή διάγνωση από εσάς.