Όσο περνάει ο καιρός, τόσο αυξάνονται τα κολλήματα που βαράνε τους γονείς μου. Tους ενοχλεί που βγαίνω έξω ως αργά, τους ενοχλεί που έχω αγόρι... Νομίζουν ότι μ' αγαπάνε επειδή φροντίζουν να είμαι καλά στην υγεία μου! E και τι μ' αυτό; Αυτό θεωρείται αγάπη; Tους ενδιαφέρει να είμαι καλή μαθήτρια και αγωνιούν μαζί μου στα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αυτό είναι όλο! Kατά τα άλλα, φοβούνται οτιδήποτε με ευχαριστεί. Eιδικά όταν αρχίζουν τα «Είσαι μικρή ακόμα!»... «Και είσαι και κοπέλα!»... τρελαίνομαι! Θα προτιμούσα γονείς λιγότερο τέλειους... λιγότερο ιδανικούς. (Είναι τόσο δύσκολο η επόμενη γενιά να παραγγέλνει τους γονείς όπως την πίτσα;)