Δεν ξέρω γιατί σας γράφω...

Είναι 1 το βράδυ. Κοιμόμουν και ξυπνώντας μου ήρθαν στο μυαλό αυτές οι μαύρες σκέψεις...

Στο δρόμο ο κόσμος με κοιτάζει περίεργα...

Πολλοί με φοβούνται...

Άλλοι με κράζουν για το ντύσιμό μου, για τη φάτσα μου, για το περπάτημά μου...

Oι μπάτσοι με σταματάνε κάθε μέρα για εξακρίβωση στοιχείων...

Είμαι αναρχικός.

Tόσο πολύ ενοχλεί τον κόσμο...

Είναι όλοι τους οι «τρέντουλες» ντυμένοι με τα ίδια ρούχα. Και όμως τα δικά μου τους ενοχλούν...

Αράζουν κάθε μέρα στις καφετέριες και συζητάνε για τα ριάλιτι. Εγώ κάνω κόμιξ. Και πάλι τους ενοχλώ...

Ξαπλώνουν στους καναπέδες και βλέπουν με τις ώρες τηλεόραση. Εγώ βγαίνω στους δρόμους. Και πάλι τους ενοχλώ...

Με τρομάζει αυτός ο κόσμος...