Hi! Είμαι 14 ετών και μένω σε νησί. Καθημερινά «υποφέρω» από εξάρσεις, εκρήξεις... χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου και όλοι απομακρύνονται... Κι ύστερα σου λέει εφηβεία... Μάλλον εγώ την «περνάω» από το δημοτικό. Ναι, την βλέπω σαν αρρώστια και κάνω προσπάθειες να «συμφιλιωθώ» μαζί της, αλλά μάταια... Δώστου, λίγο-λίγο με τρώει... αυτοί οι συνεχείς τσακωμοί, χωρίς να φέρουν αποτέλεσμα, το κατσάδιασμα απ' το οικογενειακό περιβάλλον -όχι χωρίς να φταις, ξέρω- ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!!!!! Νιώθω τόσο μόνη -όχι, έχω φίλες- φίλες που να με καταλαβαίνουν δεν έχω, φίλες που να έχουμε στόχο το καλύτερο... ΖΗΤΑΩ ΠΟΛΛΑ;;; Εξαιτίας όλων αυτών έχω οδηγηθεί στην κοπιαστική μου περιπλάνηση -όχι, δε γυρνάω από χώρα σε χώρα- κοιτάω από τον πιο μακρινό ως τον πιο κοντινό άνθρωπο που μέχρι τότε δεν τον υπολόγιζα. Ιδού και το καινούριο μου nick: vagrant girl. Ξέρετε τι σημαίνει;