Το πιο πολύ κλάμα που έχω ρίξει ως παιδί δεν ήταν στην κηδεία του παππού μου. Ούτε όταν πέθανε η μαμά της κολλητής μου. Πιο πολύ από ποτέ έκλαιγα όταν πέθαινε ο Μακόλει Κάλκιν στο «Κορίτσι Μου»! Πάντα με σταναχωρούσε τόσο λες κι έχανα δικό μου άνθρωπο. Αλλά συνέχιζα να βλέπω την ταινία ξανά και ξανά, λίγο μαζοχιστικά θα έλεγα.

Τώρα πια τη βλέπω μόνο αν την πετύχω στην τηλεόραση. Σήμερα, όμως, αισθανόμουν λίγο νοσταλγικός και την έβαλα στο βίντεο να την ξαναδώ. Όπως κάθε φορά έκλαψα όσο πιο πολύ γινόταν! Συνειδητοποιήσα όμως ότι το συναίσθημα που έχω τώρα όταν κλαίω επειδή ο Τόμας Τζέι τσιμπήθηκε από μέλισσες, δεν είναι το ίδιο που είχα τότε. Με μεγάλη μου λύπη έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι η ταινία αυτή είναι «παιδική». Γι' αυτό σας γράφω αυτό το γράμμα τώρα. Επειδή δε θέλω ποτέ να φτάσει η στιγμή που θα πω «Κοίτα με τι έκλαιγα το μαλακισμένο»! Θέλω να υπάρχει μία καταγεγραμμένη απόδειξη ότι κάποτε έβλεπα τον εαυτό μου σε αυτή την ταινία κι ότι ήταν πολλά περισσότερα από ένα απλό ενθύμιο της παιδικής μου ηλικίας...

Rom, 20 χρονών