Μέχρι τα 16 όλα ήταν φυσιολογικά στη ζωή μου, όμορφα… Ένα αγόρι που ασχολείται με αθλητισμό, καλός μαθητής, ντύνεται ωραία και έχει μια πολύ γλυκιά κοπέλα... Ένα πιόνι του συστήματος δηλαδή. Χαμογελάς; Έπειτα σαν να με τραβούσε κάτι όλο και πιο χαμηλά, στον πάτο. Μέσα σε λίγους μήνες η ζωή μου έγινε παρασιτική: ναρκωτικά, αντικοινωνικότητα, αποτυχία στις Πανελλήνιες (που σου δίνουν έστω την ψευδαίσθηση μιας καλύτερης πλαστικής ζωής). Και όλα αυτά επειδή γούσταρα να είμαι πιο ψηλά από όλους. Μα όσο πιο πολύ νόμιζα ότι ανέβαινα, τόσο πιο πολύ βυθισμένος ήμουν. Μαύρο, χάπια και παραμύθια με ταξίδευαν… Χώρισα την κοπελίτσα μου και έψαχνα για μεγάλες γκόμενες… Ξεσπούσα στις μανούρες…

Το ότι έκανα όλες αυτές τις μαλακίες, με έκανε να νομίζω ότι είμαι κάποιος. Οι επιπτώσεις φάνηκαν γρήγορα. Τρεις φορές έπεσα σε κατάθλιψη… ψυχολόγοι κλπ… Στα 20 μου αναζητώ την ανασύνταξη, μάταια όμως. Οι πληγές στο μυαλό απ’ τα drugs δυστυχώς δε φεύγουν… Οι κοπέλες στην ηλικία μου με αγνοούν… Τέσσερα χρόνια έχω να κάνω τα πιο απλά τις ηλικίας μου. Ένα ραντεβού, ένα μάζεμα με την παρέα χωρίς ναρκωτικά. Να νιώσω ότι κάποια ενδιαφέρεται για μένα. Τώρα τελευταία δεν περνάει μια μέρα χωρίς να κλάψω. Τέσσερα χρόνια κενά. Όσοι είστε μικροί και βρείτε κοινά στοιχεία με μένα ψαχτείτε καλά μέσα σας… Κάποτε και εγώ σαν κι εσάς ήμουν.