Τα θερμότερα συγχαρητήριά μου για το υπέροχο περιοδικό σας. Ομολογώ ότι είναι ένα από τα ελάχιστα έντυπα που ρουφάω από την αρχή ως το τέλος. Λυπάμαι όμως που δεν είμαι πλέον μαθητής (ούτε καν φοιτητής), αλλά έχω περάσει στο «αντίπαλο στρατόπεδο»… Είμαι ένας νέος δάσκαλος και ο ρόλος μου είναι να εκπαιδεύω τα μικρά βλασταράκια του δημοτικού. Οι πρωταρχικές μου απορίες για τον κόσμο είναι πια λυμένες, μου δημιουργούνται όμως νέες όλο και πιο βασανιστικές: Σε ποιο εκπαιδευτικό σύστημα (συμ)μορφώνουμε τα παιδιά μας; Με ποιο τίμημα θα μάθουν ένα σωρό κατεβατά και θεωρίες; Γιατί ένα παιδί της Β' Δημοτικού έχει κατά κανόνα πολύ λιγότερη φαντασία από ένα παιδί της Α' Δημοτικού όταν ζωγραφίζει; Μήπως οδηγούμε αυτά τα παιδιά να γίνουν «another brick in the wall», δίπλα στη θέση που εμείς, τα «αρχιτούβλα», σφηνωνόμαστε όλο και περισσότερο;

Λυπάμαι και για κάτι άλλο: που εγώ ως έφηβος έζησα χαζά και χλιαρά, ορθόδοξα και συμμορφωμένα και που δεν υπήρξε κάποιος schooligan, ως το αντίπαλο δέος της εκπαίδευσης, να μου ανοίξει τα μάτια και να μου υποδείξει πόσο ανώμαλος ήμουν μέσα στην ομαλότητά μου… Ένα πράγμα πλέον έχω καταλάβει: Χωρίς Κόλαση, ο Παράδεισος είναι σκέτη σούπα…

Κι αν πιστεύω πια σ' ένα Θεό είναι σ' αυτόν που κατοικεί μέσα μου, σε μια γωνιά της ψυχής μου όπου φωλιάζουν η μνήμη αυτών που έζησα και ο καημός αυτών που δεν έζησα. Αυτά είναι που μ' αφήνουν ακόμα να ζω σαν παιδί: ένα παιδί κομμένο στη μέση, που είναι ήδη δάσκαλος.