Έχω τελειώσει το σχολείο εδώ κι έναν χρόνο και ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα κατάφερα και βγήκα από εκεί μέσα ζωντανή! Θέλω να αφιερώσω ένα τραγούδι σε όλους τους αναγνώστες σας, σ' αυτούς που πάνε ακόμη σχολείο αλλά και σ' αυτούς που τελείωσαν εδώ και χρόνια. Είναι το Andy των Slut.

«Αndy had no pride, Andy was a problem child,
but noone ever cared 'cause this happened anywhere.
Andy wasn' t mean and he was no love-machine,
never said a word, never told us that he was hurt.
Andy was unique, but anyway he was a freak
who put himself away-drifting further every day.
Now he celebrates his loneliness again...»

Το αφιερώνω σε όλα αυτά τα παιδιά που θα διαβάζουν την εφημερίδα σας αλλά ποτέ δε θα σας γράψουν, σε όλα αυτά τα παιδιά που μετρούν τις ώρες μέχρι την αποφοίτηση, που δεν απαντούν σε όσους τους βρίζουν και χαμογελάνε σε όσους τους φέρονται άσχημα. Σε όλα αυτά τα παιδιά που περνάνε ώρες κοιτάζοντας τον τοίχο, που δεν έχουν σε κανέναν να μιλήσουν ή έχουν αλλά δεν ξέρουν τι να πουν, σε όλα τα παιδιά που εύχονται κάθε μέρα να είναι η τελευταία τους και σπαταλάνε τον πολύτιμο χρόνο τους σε τέσσερις βρώμικους, καταθλιπτικούς τοίχους με τους ίδιους ανόητους ανθρώπους που τους δείχνουν με το δάχτυλο και που δε θα πρόσεχαν καν την απουσία τους. Το αφιερώνω σ' αυτούς γιατί ο κόσμος του σχολείου είναι πλασμένος για «κανονικά παιδιά» και δεν τους χωράει.