Δεν ξέρω γιατί σας γράφω. Μάλλον τώρα τελευταία παρανιώθω μόνος! Μετακόμισα πέρυσι από την επαρχία στην Αθήνα, και τι βρήκα; Μια κωλόπολη τεσσάρων εκατομμυρίων (περίπου, δε θυμάμαι ακριβώς), όπου δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο να γίνουμε φίλοι... Μόνος, μόνος, που λέει και το ανέκδοτο. Καταλήγω στο τέλος να βγαίνω τα Σάββατα, να γαμιέμαι στη μπύρα και μετά να έχω και την ψευδαίσθηση ότι πέρασα καλά. Να ακούω τον Morrison να παρανοεί, τον Cobain να ξελαρυγγιάζεται και τον Kurtis να μελαγχολεί και να σκέφτομαι ότι αυτοί είναι οι μόνοι στους οποίους μπορώ να ακουμπήσω...

Από έναν μαθητή,μίας πρώτης λυκείου σε κάποια συνοικία της Αθήνας