Συχνά σκέφτομαι τι θα έχω να θυμάμαι απ' την παιδική μου ηλικία. Εεε, δε νιώθω και πολύ άνετα μ' αυτά που θα θυμάμαι όταν μεγαλώσω. Ήταν στη Β' Δημοτικού που όταν έβγαινα κι εγώ, σαν όλα τ' άλλα παιδιά, να παίξω στο γειτονικό σχολείο, άκουγα από ανώριμους εξυπνάκηδες να με φωνάζουν «αδερφή». Όταν όλοι οι φίλοι μου έπαιζαν ποδόσφαιρο, εγώ ταπεινωνόμουνα από κάτι τέτοιους τύπους. Και βέβαια δε σταμάτησε εκεί. Η λέξη «αδερφή» είχε γίνει το δεύτερο όνομά μου. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι γιατί φοβόμουνα ότι θα συναντήσω κανέναν απ" αυτούς ή κι όταν έβγαινα υπήρχαν άπειρες φορές που άλλαζα δρόμο για να μην πέσω πάνω τους. Όταν αργότερα ήρθε η ώρα να πάω στο Γυμνάσιο, ένας απ' τους λόγους που δεν πήγα Γυμνάσιο στη γειτονιά μου ήταν αυτός. Και πράγματι γλίτωσα απ" αυτούς. Δυστυχώς γνώρισα κι άλλους τέτοιους στο Γυμνάσιο!!! Και συνεχίστηκε αυτή η ιστορία μέχρι που κόντεψα να το πιστέψω κι εγώ. Βέβαια απ' ό,τι μου λένε σήμερα οι φίλοι μου τότε η φωνή μου ήταν πολύ ψιλή -αυτό το ήξερα κι εγώ- και «κουνιόμουνα» και λίγο. Καμιά σχέση με σήμερα. Ευτυχώς όμως αυτοί οι φίλοι μου με βοήθησαν να αλλάξω, να αλλάξω από αυτό που κάτι μαλάκες στο Δημοτικό με είχαν κάνει. Γιατί είχα χάσει τον αυθορμητισμό μου και σκεφτόμουν την κάθε κίνησή μου, πώς θα μιλήσω, πώς θα γελάσω, πώς θα περπατήσω, τα πάντα. Τώρα σιγά-σιγά επανέρχομαι στον παλιό μου εαυτό. Τώρα θα μου πείτε τι σας νοιάζουν εσάς όλα αυτά. Απλώς θέλω να σας πω ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που κάποιος ούτε γεννιέται, ούτε γίνεται ομοφυλόφιλος. Οι άλλοι τον κάνουν. Εγώ πάντως κατάφερα να γλιτώσω, όχι βέβαια πως είναι κάτι κακό, απλώς γλίτωσα από τη μοναξιά που επιφέρει αυτή η σεξουαλική προτίμηση, αργότερα στη ζωή σου.