Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω… δεν ξέρω και γιατί γράφω… Βλέπω αυτή τη στιγμή μία ξένη εκπομπή και το θέμα της είναι ο βιασμός κάποιας διάσημης. Και έτσι άρχισα να θυμάμαι ένα-ένατα περιστατικά μου έχουν συμβεί… Δεν έχω βιαστεί ποτέ απόλυτα, όμως έχω κάποιες άσχημες εμπειρίες που δεν έχω εξομολογηθεί παρά μόνο στον καλύτερό μου φίλο. Θα σας τα πω, γιατί θεωρώ πως αυτές οι καταραμένες στιγμές του παρελθόντος μου θα σας βοηθήσουν να προστατευτείτε σε τέτοιες περιπτώσεις…
Το πρώτο συνέβη στο αμάξι του αγοριού μου… Μετά από αρκετά τσιγάρα χασίς και κρασί ξεκινήσαμε για να κάνουμε sex...Εγώ όμως ζαλιζόμουν πάρα πολύ και άρχισα να χάνομαι… Τον παρακάλεσα να με βοηθήσει να πάω στο μπροστά μέρος του αυτοκινήτου… Εκείνος όμως είχε θυμώσει που δεν ολοκλήρωσε και συνέχισε να αυνανίζεται αφήνοντάς με δίπλα του και αγγίζοντας τα πόδια μου και το στήθος μου με βία σαν να ήμουν ένα κρέας που θα τον βοηθούσε να τελειώσει… Άρχισα να κλαίω σιωπηλά και ήταν σαν να μην ήμουν πια εκεί. Δεν τα θυμάμαι πια ακριβώς, μόνο ότι δεν τα κατάφερε. Από τότε τον μίσησα γιατί με εξευτέλισε και με ταπείνωσε, ενώ εγώ τον εμπιστευόμουν. Όμως αυτά κάνουν οι χρήσεις... Έχω ν’ αγγίξω οτιδήποτε δυο χρόνια τώρα -ούτε αλκοόλ- με προσπάθεια από γιατρό, γιατί υπέφερα από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού... Ένα εφηβικό λάθος πολλές φορές έχει ανεξίτηλες συνέπειες για την υγεία και την ψυχή μας.
Το δεύτερο περιστατικό έχει να κάνει με έναν μπάτσο που γνώριζα περίπου μία βδομάδα από ένα περιστατικό. Τον συνάντησα ξανά στο δρόμο και σταμάτησε με το αυτοκίνητο και με πολιτικά για να με πάει σπίτι γιατί κάτι, είπε, πως είχε συμβεί στην περιοχή και ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορώ μόνη… Κι εγώ η ηλίθια μπήκα. Σταματήσαμε στο περίπτερο και μου είπε να πάρω μπύρες και για τους δύο… Πήρα μόνο για αυτόν και ζήτησα να με πάει σπίτι, γιατί μπάτσος σε περιπολία και αλκοόλ μαζί, δεν πάει... Μου είπε εντάξει. Όμως σταμάτησε στην παραλία απέναντι από το σπίτι μου, έκλεισε τις ασφάλειες και μου είπε να κοιτάξω κάτω από το κάθισμά μου και να του πω τι ήταν εκεί. Κοίταξα και φρίκαρα. Του είπα πως ήταν ένα γκλομπ. Γέλασε και μου είπε αν ξέρω γιατί είναι αυτό. Δεν του απάντησα, είχα φοβηθεί πάρα πολύ. Είχε όμως εκείνος την απάντηση: αυτό ήταν για όσους λένε όχι στις αρχές! Με ρώτησε τι νούμερο σουτιέν φοράω. Πάλι δεν απάντησα. Του είπα μόνο ότι είμαι ανήλικη και να με αφήσει να φύγω. Αλλά δεν τον ένοιαζε απ’ ό,τι φάνηκε, γιατί είχε αρχίσει ήδη να ιδρώνει σαν γουρούνι, αγγίζοντας το στήθος μου και ρωτώντας αν το σκουλαρίκι στη γλώσσα μου είναι κατάλληλο για… Είχε και κάτι μωρομάντηλα για να σκουπίζεται ο βρωμιάρης. Με τα πολλά μου είπε ότι θα με άφηνε να φύγω αν του έδινα το κινητό μου. Το έκανα και με άφησε. Δεν ξέρω αν με πήρε ποτέ γιατί άλλαξα αριθμό την επόμενη κιόλας μέρα. 
Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού έχουν περάσει χρόνια από εκείνη την άγρια και αυτοκαταστροφική εποχή της εφηβείας μου… Πλέον είμαι 19 χρονών και τίποτα δεν θυμίζει πια εκείνο το κορίτσι… Ίσως μόνο η αφηρημάδα και το βλέμμα…

Ελευθερία,
Λαγονήσι