Είχαμε κάποτε ένα ταρατσόνι... Απ’ τα καλά... Και πηγαίναμε εκεί, πίναμε τα μπιρόνια μας, ακούγαμε τις μουσικές μας και κάναμε όνειρα... Και πάντα ξέραμε πως ό,τι κι αν γίνει, θα ‘ναι πάντα το μέρος αυτό εκεί να μας περιμένει... Ώσπου μια μέρα έσκασαν μύτη οι μπάτσοι. Μας έδιωξαν. Μας είπαν να μην ξαναπάμε εκεί... «Δεν είναι», λέει, «μέρος αυτό». Από πότε απαγορεύεται να πηγαίνεις σε ταράτσες κι εγώ δεν το ήξερα; Τώρα περνάω έξω από την πολυκατοικία εκείνη και θυμάμαι... Το πάρτυ-έκπληξη στην κολλητούλα μας... σαΐτες που πάνω τους γράφαμε τα όνειρα μας και τις στέλναμε μακριά μήπως και πραγματοποιηθούν... τους καυγάδες μας που μ’ έναν τρόπο μαγικό πάντα εκεί πάνω κατέληγαν σε γέλια... Ζητείται ταράτσα!