Την θέλω γαμώ το κέρατό μου. Και ας μην την έχω δει ποτέ από κοντά. Την γνώρισα μέσω facebook και με βοήθησε στη δυσκολότερη φάση της ζωής μου. Για έξι μήνες μιλούσαμε αδιάκοπα. Δεν της το είπα στην αρχή γιατί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν φίλη μου... κολλητή μου... «αδερφούλα» μου. 
Είχα άπειρες ευκαιρίες να κάνω σχέσεις με κορίτσια που ήξερα ότι πηδιόντουσαν (οπότε και θα έχανα και την παρθενιά μου και θα ήμουν και ντεμέκ μάγκας). Αλλά δεν ήθελα. Γιατί την αγαπούσα. Κι ακόμα κι όταν έκανα σχέση με κάποια, μόλις έμπαινε msn αυτή, έγραφα την κοπέλα μου στα μπομπόλια μου και μιλούσαμε... ό,τι ώρα και να ήταν... 
Έχει περάσει ένας χρόνος και τέσσερις μήνες. Δεν της το έχω πει ακόμα! Τις προάλλες μου είπε ότι το έκανε με αυτόν που αγαπάει! Έκλαψα και δεν ντρέπομαι να το πω κι ας πει ό,τι θέλει το κάθε παπάρι που διαβάζει αυτή την ώρα το γράμμα μου! Το μόνο που εύχομαι για μένα ήταν να μην ήμουν τόσο κότα... Να της έλεγα μια φορά τι είναι για μένα και ας μη μου ξαναμιλούσε ποτέ...

Ένα καψουρεμένο ΠΑΟΚΑΚΙ