9.08.2008 απόγευμα. Οι γονείς μου τσακώθηκαν. Πάλι. Δύο εβδομάδες τώρα έλειπε ο πατέρας μου και ήμασταν όλοι μια χαρά! Εγώ ειδικά δεν ήθελα να γυρίσει πίσω… όπως γίνεται πάντα όμως γύρισε! Είναι χάλια αυτό το συναίσθημα. Να είσαι σπίτι και να μην είσαι ήσυχη. Να βρίσκεσαι έξω από αυτό και να μη θες να γυρίσεις. Είπα στην μητέρα μου πως άμα δεν θέλει να την δέρνει να τον χωρίσει. Δεν ήταν η πρώτη φορά που της το είπα και φυσικά δεν είμαι η μόνη που της έχει πει κάτι τέτοιο. Αυτή η ηλίθια όμως αγαπά αυτό το τερατούργημα που έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι άνθρωπος. Ενώ όλα τα παιδιά στενοχωριούνται όταν χωρίζουν οι γονείς τους, εμείς με την αδερφή μου είμαστε στεναχωρημένες γιατί ΔΕΝ χωρίζουν οι γονείς μας. Αν και μια φορά η μαμά ετοιμάστηκε να φύγει. Ωραία! Τέλεια! Να την έκανε εκείνη με ελαφρά και εμείς να φορτωνόμασταν τον «άλλον». Ίσως να είναι πολύ εγωιστικό να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ζητώντας από την μαμά να μείνει, αλλά όλο αυτό το λούκι-παλούκι ήταν δική της επιλογή. Τον παντρεύτηκε, είδε τι σκατά είναι κι όμως τον κράτησε!!! Γιατί; Γιατί

Ο ΚΟΣΜΟΣ θα έλεγε ότι είναι ακατάδεκτη, αφού είχε ήδη στείλει στο διάολο δύο υποψήφιους γαμπρούς. Για να μην «λέει ο κόσμος» λοιπόν, η μάνα μου τυραννιέται έχοντας για σύζυγο κάποιον που την έχει στο χέσιμο και την χτυπάει όποτε του καπνίσει. Σε κάτι τέτοιες στιγμές μόνο δύο πράγματα μπορούν πραγματικά να φτιάξουν την διάθεσή μου: τα τραγούδια στο mp3 player και το να τα γράφω κάπου. Η μουσική σε στέλνει αλλού. Σε ταξιδεύει μακριά και σε κάνει να ξεχνάς.

Και το γράψιμο είναι ο καλύτερος τρόπος να αναλογισθείς για όσα σου συμβαίνουν. Χωρίς λογοκρισία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς επιφυλάξεις. ΓΡΑΦΩ ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ…

Fem.anakom92