Είμαι παλαιών αρχών τύπος, της κλασικής και της jazz μουσικής, του καλού κόκκινου κρασιού και της ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου μπροστά σε αναμμένο τζάκι. Κάπως έτσι με χαρακτηρίζουν οι συμμαθητές μου. Αυτή η παράξενη ωριμότητα είναι μεν θετική αλλά και αρνητική: δεν έχω φίλους. Η ωριμότητά μου με αποξένωσε από την ανεμελιά και το κλίμα της εφηβείας. Παλιά ήμουν κι εγώ σαν κι εσάς. Δε μου άρεσε όμως. Ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα. Το πλήρωσα. Η αποδοκιμασία από τους συνομήλικούς μου έχει γίνει καθημερινή συνήθεια. Ενίοτε ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Ούτε αυτό μπόρεσα να κάνω. Πριν από ένα χρόνο είχα φιλικές σχέσεις με τον Μαθηματικό μου, 35+ χρόνων, αλλά οι γονείς μου θεώρησαν σωστό πως «δεν αρμόζει σε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί να είναι κάτι παραπάνω από μαθητής ενός καθηγητή». Έτσι, δεν ξαναείδα τον «πιθανώς παιδεραστή», όπως τον αποκαλούσαν οι γονείς μου... Έναν φίλο ζητούσα.