Τις προάλλες, όπως κάθε μέρα, πήγα στο σχολείο. Με το που μπαίνω μέσα, έρχονται και μου λένε ότι κάτι τύποι είναι καθ' οδόν και έρχονται να με πλακώσουν. Και ο λόγος; Επειδή, λέει, τους πάτησα το graffiti. Τέλος πάντων, το λέω στην παρέα μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν έχω φίλους και δεν μπορώ να εμπιστεύομαι κανέναν. Στο τέλος έφαγα το ξύλο της ζωής μου, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται. Κατάλαβα ότι η ετικέτα φίλος ή κολλητός είναι απλά τυπική. Ένας κανονικός φίλος είναι φίλος και στα δύσκολα. Αυτό όμως που μου τη σπάει πιο πολύ είναι η πικρή και απαίσια αλήθεια ότι είμαι μόνος μου. Μόνος μου σ' έναν κωλόκοσμο βίας και εγωισμού.

Μαθητής B΄ Γυμνασίου