Δεν γράφω για να πω τον πόνο μου, ούτε και να κάνω τον έξυπνο. Μπορεί να είμαι πλέον 28 αλλά η ιστορία μου ξεκινά στα 17. Μέχρι τότε παπαγάλιζα την επιθυμία των γονιών μου πως θέλω να γίνω γιατρός. Όμως εγώ αποφάσισα πως αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να γίνω Φυσικός. Συμφορά! Εγώ ο μαθητής του 20 να θέλω να γίνω καθηγητάκος! Ακολούθησαν οι γνωστοί έμμεσοι και άμεσοι εκβιασμοί: «δε λυπάσαι τους βαθμούς σου;»... «σε ποιον να το πούμε και δε θα μας κοροϊδέψει;»... «εμείς δε θυσιαστήκαμε να σε μεγαλώσουμε για να σε αφήσουμε να καταστραφείς για ένα καπρίτσιο»... «εμείς που σε αγαπάμε και ξέρουμε καλύτερα»... «όσο σε τρέφουμε θα κάνεις αυτό που θέλουμε εμείς!»... «αν δεν δηλώσεις Ιατρική να φύγεις από το σπίτι!» κλπ. 

Τελικά πέρασα με την πρώτη στην Ιατρική σχολή της πόλης μου. Φρίκη! Κι ας μου πήραν σούπερ αμάξι στο καπάκι. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι οι δικοί μου, που υποτίθεται ότι με αγαπούν και νοιάζονται για την ευτυχία μου, με είχαν πουλήσει για χάρη των δικών τους επιθυμιών και του τι θα πει ο κόσμος. Και η σχέση μας πήρε κατήφορο χωρίς τέλος. Στο 2ο έτος αντί να δίνω μαθήματα στην εξεταστική του Ιούνη, εγώ έδωσα πάλι Πανελλήνιες στη ζούλα και πέρασα στο Φυσικό. Ούτε και μ' αυτό συγκινήθηκαν και επανέφεραν την απειλή της έξωσης από το σπίτι εάν τολμούσα τίποτε ύποπτο. Δυστυχώς και πάλι τσίμπησα, αλλά είχα πλέον πάρει την απόφασή μου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου άρχισα να δουλεύω, μόλις τελείωσα τη σχολή έδωσα αμέσως κατατακτήριες και είμαι πλέον 4 μαθήματα μακριά από το πτυχίο του Φυσικού. 

Όσο για τους γονείς μου; Έχουμε να μιλήσουμε σχεδόν δύο χρόνια αφότου κατάλαβαν πως δεν υπάρχει περίπτωση να με δουν με άσπρη ποδιά. 

Μόνο ένα θέλω τελικά να πω: μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά αλλά η απελπισία δεν είναι καλός σύμβουλος. (Αντι)Δράστε! Και μην αποδεχτείτε αυτό που σας μιζεριάζει γιατί η ζωή είναι δική σας και κανενός άλλου.

Νίκος, 
αθάνατη ελληνική επαρχία