Ευχαριστώ που υπάρχετε και ακούτε το μακρύ και το κοντό του καθενός και που κάθεστε και διαβάζετε ό,τι γράφω. Αυτό το μήνυμα είναι η φωνή των μαθητών όχι μόνο του τελευταίου αλλά και του πρώτου θρανίου. Η φωνή που γίνεται κραυγή. Λοιπόν...
Γαμώ... τον διευθυντή που μου έδωσε 4ήμερη επειδή έγραψα με τεράστια γράμματα που μπάνιζαν στο θρανίο «ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ»...
Γαμώ... τη ζωή μου γιατί έχω 7 ώρες σχολείο το πρωί, 7 ώρες φροντιστήριο το απόγευμα και το διάλειμμα δε φτάνει ούτε για τσιγάρο...
Γαμώ... τη φιλόλογό μου που την πέφτει στην ψύχρα σ' αυτόν που γουστάρω (Έλεος!).
Γαμώ... τον μπάρμπα που μένει στην οικοδομή μου και κάθε φορά που βάζω μουσική μου κάνει παρατήρηση (μένω στον έκτο όροφο κι αυτός στον πρώτο...)
Γαμώ... την τύχη μου γιατί εξαιτίας των κυριακάτικων θεμάτων στο φροντιστήριο έχω να βγω σαν άνθρωπος από τα Χριστούγεννα...
Γαμώ... τον **** γιατί δεν με γαμάει αυτός...

Η μούμια....