Χαίρετε αγαπητοί συντελεστές των Schooligans.
Με συγκινήσατε για άλλη μια φορά σήμερα με το απίστευτο περιοδικό σας (μας). Από την άλλη, είναι και εκείνο το CD με τις εκπληκτικές μουσικές των παιδιών που μου θύμισαν δικές μου «ένδοξες» εποχές… Είμαι καθηγητής και διδάσκω από το 1997.
Από εκεί αρχίζουν οι απογοητεύσεις. Διδάσκω μόνο στην Τρίτη λυκείου και κάθε σχολική χρονιά γνωρίζω περίπου 70-80 παιδιά. Ορίστε και μερικά πρόχειρα στατιστικά: Πάνω από τους μισούς μου μαθητές ενδιαφέρονται για μπατσικές-στρατιωτικές σχολές και ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό για οικονομικά τμήματα (με σκοπό την οικονομική τους αποκατάσταση όπως δηλώνουν). Εγώ τέλειωσα το 2ο Λύκειο της Γκράβας και τότε δεν θυμάμαι κανένα 17χρονο να τολμά να ομολογήσει ότι θέλει να γίνει μπατσάκι ή λογιστάκος για να «έχει το κεφάλι του ήσυχο». Σκατά λοιπόν. Συνεχίζω: Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών ακούει άθλια μουσική (τα σκυλάδικα δίνουν και παίρνουν)… Μάλιστα κάνουν και μαζικές εκδηλώσεις στα σκυλάδικα όπου πάνε με πούλμαν τα χρυσά μου… Μήπως, από την άλλη έχουν διάθεση και χρόνο για να διαβάσουν και κάνα βιβλίο της προκοπής; Απόσκατα.
Απειροελάχιστα παιδιά κάθε χρόνο είναι πραγματικά παιδιά. Με ανησυχίες, ζοριλίκια, επαναστατικότητα, ψάξιμο, κέφι και επιτέλους υγιή σεξουαλικότητα. Είναι, ίσως, τα παιδιά που σας διαβάζουν. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, οι Schooligans είναι η τελευταία ελπίδα των καθηγητών!

Με αγάπη,
Χρ. Γεωργόπουλος