Είμαι και γω μια μαθήτρια Β' Γυμνασίου που το μόνο που τη νοιάζει είναι το πότε και πόσο θα βγει κ' πώς θ' ακούσει όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική.
Το σχολείο είναι αφόρητα βαρετό, παρόλο που είμαι καλή μαθήτρια. Το μόνο που με νοιάζει είναι ο Παναγιώτης, ένα παιδί που κάθεται στο τελευταίο θρανίο κ' δε μιλάει πολύ. Έχουμε αρχίσει να ψιλομιλάμε, είμαστε σε καλή φάση. Βασικά, όταν τον πλησίασα κατάλαβα ότι θέλω να είμαι με αυτούς που διαφέρουν. Διαβάζω τις ιστορίες παιδιών στο περιοδικό σας κ' πραγματικά συγκινούμαι. Κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά παιδιά σαν κι εμένα -λιγομίλητα, σφιγμένα, μαζεμένα. Κι όμως πιστεύω πως εμείς είμαστε τα επικίνδυνα παιδιά. Που πάντα ήμασταν απ' τη φύση μας διαφορετικοί κ' μας χλεύαζαν.
Από μικρή όταν άκουγα μουσική έκανα γύρω-γύρω απ' τον εαυτό μου. Ακόμη και σήμερα, που είμαι 14, συνεχίζω να περιστρέφομαι σαν τη γη στον άξονά της και είναι σαν να ξετυλίγεται μπροστά μου ολόκληρη μου ζωή, οι εμπειρίες και οι καταστάσεις που θέλω να ζήσω, μ' αυτούς που θέλω να τις ζήσω. Φοράω τ' ακουστικά και είναι σαν να παίρνει στροφές το μυαλό μου κ' να θέτει σε λειτουργία τη φαντασία μου...