Ο απόφοιτος

«Έμαθα να λέω ΟΧΙ σε έναν Λόρδο»

Ο Ντέιβιντ Λιρόι είναι ακραία περίπτωση απόφοιτου. Είναι ο μόνος μαθητής του Summerhill που όσο ήταν στο σχολείο δεν πάτησε ποτέ σε κανένα μάθημα. Τώρα είναι ιδιοκτήτης Γιαπωνέζικου εστιατορίου στο κέντρο του Λονδίνου.

Το Summerhill άλλαξε τη ζωή σου;
Δεν άλλαξε τη ζωή μου. Την καθόρισε! Ήμουν εκεί από 6 ως 17 χρονών. Όλοι οι κοντινοί μου φίλοι τώρα είναι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Χτες μετά από καιρό βγήκα για φαγητό με έναν από αυτούς. Ήταν σαν να συναντιέμαι με τον αδερφό μου.
Πώς ήταν οι πρώτες μέρες; Δεν σου έλειπε η οικογένεια σου; 
Στην αρχή ναι. Αν είσαι 7 χρονών και δεν σου λείπει η οικογένειά σου τότε κάτι δεν πάει καλά. Όταν όμως με επισκέπτονταν και με ρώταγαν αν θέλω να γυρίσω σπίτι τους έλεγα «Όχι. Θέλω να μείνω. Γιατί δεν κάθεστε εσείς εδώ;». 
Ποια μαθήματα παρακολουθούσες; 
Κανένα.
Κανένα;!
Κανένα. Πήγαινα μόνο στο ξυλουργείο, στα καλλιτεχνικά, στο μάθημα φωτογραφίας... Σε Μαθηματικά, Φιλολογικά ή Γεωγραφία δεν πάτησα ποτέ.
Και πώς έμαθες να γράφεις;
Δεν έμαθα! Έμαθα αφού τελείωσα το Summerhill. Πήγα σε ένα ειδικό σχολείο στη Γαλλία για 3 χρόνια και έμαθα τα απαραίτητα. Μετά γύρισα στο Λονδίνο για να σπουδάσω.
Και σπούδασες;
Όχι, γιατί ο πατέρας μου νόμιζε ότι γύρισα για διασκέδαση και δεν μου έδινε καθόλου χρήματα. Οπότε, έπρεπε να δουλέψω για να ζήσω. Βρήκα δουλειά σαν σερβιτόρος σε ένα Γιαπωνέζικο εστιατόριο. Σιγά-σιγά μπήκα μέτοχος στην επιχείρηση και κάποια στιγμή ξεκίνησα το δικό μου εστιατόριο.
Το οποίο πώς πάει;

Μια χαρά! Έχει πάρα πολλή δουλειά.
Το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τον ελεύθερο χρόνο που είχες σαν μαθητής.
Ναι, αλλά σκέψου τους άλλους εστιάτορες που δεν είχαν ποτέ χρόνο, ούτε ως μαθητές. Αυτοί υπέφεραν και τότε. Ενώ εγώ δεν υπέφερα ποτέ στο Summerhill. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω σε οποιαδήποτε περίοδο της ζωής μου, θα γύριζα στο Summerhill 12 με 15 χρονών.
Σε τι σε βοήθησε το Summerhill, εκτός από το να έχεις ωραίες αναμνήσεις;
Μαθαίνεις από πολύ μικρός να λες την γνώμη σου ελεύθερα χωρίς να φοβάσαι κανέναν. Ειδικά στην Αγγλία υπάρχει αυτή η ανώτερη κοινωνία των Λόρδων που προκαλεί δέος στους άλλους. Ακούς έναν σερβιτόρο να λέει: «Πω πω, ένας Λόρδος πήρε τηλέφωνο να κάνει κράτηση και δεν υπάρχει τραπέζι! Τι να του πω;» Εντάξει, είναι ένας Λόρδος. Και λοιπόν; Άνθρωπος είναι κι αυτός. Τρώει, κατουράει, κοιμάται όπως όλοι μας. Τα λεφτά του έχουν την ίδια αξία με τα δικά μας. «Να του πεις ότι δεν υπάρχει τραπέζι»... Αυτό νομίζω ότι κάνει το Summerhill. Σε μαθαίνει να λες όχι σε έναν Λόρδο.
Παρόλα αυτά δεν θα ήθελες να σε είχαν πιέσει λίγο παραπάνω στα μαθήματα;
Ναι, θα ήθελα. Και το έχω πει αυτό στη Ζόι, τη διευθύντρια. Κάποιος έπρεπε να μου είχε πει ότι πρέπει να μάθω κάποια μίνιμουμ. Αυτό, όμως, έχει αλλάξει τώρα. Δεν συνέβη ξανά σε άλλο παιδί. Ευτυχώς το σχολείο μαθαίνει από τα λάθη του. Πάντως, ακόμη κι έτσι, αν ξεκινούσα πάλι τη ζωή μου θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα. Θα πήγαινα στο

Summerhill κι ας μη μάθαινα να διαβάζω και να γράφω. Αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και τόσο πρόβλημα.
Υπάρχει κάποιο μειονέκτημα στο Summerhill;
Ίσως το ότι μεγαλώνεις σε ένα προστατευτικό κουκούλι. Γι' αυτό δυσκολεύεσαι πολύ όταν φεύγεις. Δεν είσαι πάντα προετοιμασμένος για αυτό που ακολουθεί στον πραγματικό κόσμο. Θυμάμαι πόσο με βοήθησε μια κουβέντα που μου είπε ο καθηγητής μου του Καράτε: «Ντέιβιντ, στο Summerhill είσαι το μεγάλο ψάρι. Αλλά όταν φύγεις από εδώ θα είσαι ένα μικρό ψαράκι σε έναν τεράστιο ωκεανό. Οι άνθρωποι θα πάψουν να ακούνε με προσοχή αυτά που λες»
Οπότε είναι δύσκολα τα πρώτα χρόνια μακριά από το Summerhill;
Ναι, νιώθεις την ανάγκη να τους τηλεφωνείς κάθε μέρα. Τότε δεν είχαμε το ίντερνετ και μιλούσαμε στο τηλέφωνο ή γράφαμε γράμματα. Η κοπέλα που τα είχαμε στο σχολείο δεν είχε αποφοιτήσει ακόμα και για ένα χρόνο της έγραφα γράμματα. Έτσι έμαθα να γράφω! Για να επικοινωνώ μαζί της. Έπαιρνα το λεξικό και προσπαθούσα. 
Όταν οι άνθρωποι που γνωρίζεις τώρα μαθαίνουν ότι μεγάλωσες στο Summerhill, πώς αντιδρούν;
Οι περισσότεροι λένε: «Α, εκείνο το σχολείο που δεν κάνεις τίποτα, που τριγυρνάς γυμνός όλη μέρα και είσαι τελείως αναρχικός». Και ξαφνιάζονται που είμαι φυσιολογικός και που έχω την δική μου επιχείρηση και μιλάω άπταιστα τρεις γλώσσες…