Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΑΣ

(part 2)

Μετά το «Φάλτσο», σειρά είχε το «Schoolήκι», το underground περιοδικό ενός ιδιωτικού σχολείου. «Όλοι κρύβουμε ένα σκουλήκι. Ακόμα και οι πιο περιποιημένοι κήποι. Ακόμα και τα πιο σύγχρονα ιδιωτικά...» γράφαμε στο πρώτο τεύχος. Ξέραμε βέβαια ότι ένα τεράστιο (ιδιωτικό) παπούτσι ήταν πάντα έτοιμο να μας πατήσει...

του Χρήστου Ιωαννίδη

Όταν βρέθηκα καθηγητής στο ιδιωτικό σχολείο «Αυγουλέα-Λιναρδάτου», κατάλαβα γρήγορα ότι το κλίμα δε σήκωνε άτακτα περιοδικά σαν το «Φάλτσο», που έβγαζα παρέα με τον Μπάμπη και άλλα παιδιά στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου. Τα ιδιωτικά θέλουν συνήθως ένα έντυπο-βιτρίνα: Δείτε τι καλές εκδηλώσεις κάνουμε, τι μαθητές-αστέρια έχουμε, τι καλή επένδυση που κάνετε εσείς οι γονείς. Πάρτε κι ένα αφιέρωμα για τον Ελύτη κι έναν ύμνο για τις χελώνες καρέτα-καρέτα…

Η τύχη όμως το ‘φερε το συγκεκριμένο ιδιωτικό να έχει άμεση ανάγκη από ένα έντυπο και να μην υπάρχει καθηγητής διαθέσιμος να το αναλάβει. Έτσι πρότεινα στον διευθυντή-ιδιοκτήτη το «Schoolήκι». «Θα είναι λίγο σατιρικό, λίγο ενοχλητικό, θ’ ακούγεται όμως η φωνή των παιδιών... Θα παίρνουμε και συνεντεύξεις από διάσημα πρόσωπα!» του είπα. Συμφώνησε… «Ανοιχτόμυαλος άνθρωπος ή ανοιχτόμυαλος επιχειρηματίας» σκέφτηκα. 

Το επόμενο βήμα ήταν να πείσω μερικά παιδιά να συνεργαστούν. Τους έδειξα το «Φάλτσο» και δέχτηκαν αμέσως. Ήταν ο Κώστας (που είναι και τώρα μαζί μας στους Schooligans) και οι δύο Δημήτρηδες –μια παρέα της Α’ Λυκείου που είχε αρχίσει δειλά-δειλά να βγαίνει απ’ το καβούκι της. Ο Κώστας ήταν το σπασικλάκι, ο μαθητής του 20, που όμως άφηνε τους συμμαθητές του ν’ αντιγράφουν. Ο Δημήτρης φορούσε ένα σκουλαρίκι στο αυτί που το εξαφάνιζε μόλις έβλεπε καθηγητή (τα σκουλαρίκια απαγορευόντουσαν…). Και ο άλλος Δημήτρης είχε κάτι μαλλιά-καρφάκια που συχνά τα έκρυβε κάτω από το σκουφί του (και τα μαλλιά-καρφάκια απαγορευόντουσαν…). Φώναξα και τον Μπάμπη που ήταν πλέον φοιτητής και ξεκινήσαμε τη συνωμοσία. 

SCHOOLΗΚΙ 1
ΤΟ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΟ

Πώς ένα «Schoolήκι» τα βάζει με το ιδιωτικό που το χρηματοδοτεί; Η απάντηση ήταν απλή: με χιούμορ –μη μας κλείσουν κι απ’ το πρώτο τεύχος! Αρχίσαμε να μαζεύουμε γράμματα από άλλα παιδιά. Άλλος τα έβαζε με το όνομα του σχολείου («Μα είναι όνομα το “Αυγουλέα”; Στην καφετέρια με φωνάζουν Αυγουλόπαιδο!»), ένα πρωτάκι του Γυμνασίου τα έβαζε με την τσάντα του που ήταν ασήκωτη από τα βιβλία και τις σημειώσεις («την έχω ζυγίσει και είναι 16 κιλά!») και ένας άλλος τα έβαζε με τον ιερό στόχο του σχολείου: 

«Αγαπητό Schoolήκι, οι γονείς πραγματικά το χαίρονται αυτό το σχολείο. Είναι δυναμικό, είναι σύγχρονο, έχει καθηγητές-τέρατα της επιστήμης και της παιδαγωγικής και κυρίως έχει στόχο: Επιτυχία 100% στα ΑΕΙ. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δε θα εμπιστευόμουν τους γονείς μου σε κανένα άλλο σχολείο. Μαμά, μπαμπά, σας εύχομαι ολόψυχα: ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ!».

Από γράμματα καλά πηγαίναμε. Κάποια στιγμή όμως, έπρεπε να πάρουμε και τη συνέντευξη με τον «διάσημο» που είχαμε υποσχεθεί. «Από ποιον θα θέλατε να πάρουμε συνέντευξη;» ρώτησα τα παιδιά. «Απ’ τον Ντέμη!» μου απάντησαν. «Κάποιον πολιτικό;». Με κοίταξαν με απορία, η πολιτική ήταν έξω απ’ τον κόσμο τους. «Ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πώς σας φαίνεται;», «Αυτός κάτι λέει, αλλά σιγά μη δεχτεί!». Κάτσαμε και γράψαμε ένα γράμμα, λίγο χιουμοριστικό λίγο σοβαρό, και το στείλαμε με φαξ. Τρεις μέρες μετά χτυπούσε το τηλέφωνο: «Ο Πρόεδρος σάς περιμένει την τάδε μέρα την τάδε ώρα».

Πήγαμε όσο καλύτερα προετοιμασμένοι μπορούσαμε. Τα παιδιά είχαν μάθει τις ερωτήσεις απ’ έξω, είχαν μάθει και λίγο την τέχνη του follow-up (νέα ερώτηση πάνω στην απάντηση). Η βασική συμβουλή ήταν «να είστε ο εαυτός σας». «Τι ρούχα να βάλουμε;» με ρώτησαν. «Ό,τι θα βάζατε σε μια βραδινή έξοδο με τους φίλους σας». Ήρθαν με τζιν, μπλουζάκια, πουκάμισα απ’ έξω, μαλλιά-καρφάκια…Ο Πρόεδρος από κοντά ήταν αυτό που ξέραμε κι εμείς κι όλος ο κόσμος από την τηλεόραση. Απλός, λιτός, ευγενικός. Και αφοπλιστικά ειλικρινής. «Δε βαριέστε σε τόσες κοινωνικές εκδηλώσεις που πηγαίνετε;» τον ρωτήσαμε κάποια στιγμή. «Βαριέμαι, όταν τραβάει πολύ η υπόθεσις», «Και τι κάνετε τότε;», «Κάθομαι... τι άλλο να κάνω;». Ο Πρόεδρος χαμογέλασε, τα παιδιά έβαλαν τα γέλια. Αυτή η σκηνή επαναλήφθηκε πολλές φορές. 

―Έχετε κρατήσει επαφή με παλιούς συμμαθητές σας απ’ το σχολείο;
«Προ ετών είχαμε πολλές επαφές, γιατί κάναμε κάτι συνεστιάσεις. Τώρα έχουμε σταματήσει…»
―Γιατί;
«Διότι εκείνος που τις οργάνωνε… πέθανε!»

.....Τα σχολικά χρόνια του Προέδρου ήταν μάλλον απογοήτευση για μας:
​​​​​​​
―Το σκάγατε ποτέ απ’ το μάθημα;
«Ποτέ. Γιατί; Εσείς το σκάτε;»
―Καμιά φορά, ναι. Όταν βαριόμαστε…
«Εμείς στην εποχή μου και τα βαρετά μαθήματα τα διαβάζαμε. Μας ενδιέφερε πολύ να είμαστε καλοί μαθηταί».
―Σαν έφηβος δεν επαναστατήσατε ποτέ;
«Ποτέ».

Εντάξει, δεν πειράζει που ο μικρός Κωστής ήταν ήσυχο παιδί. Σημασία είχε ότι τώρα, ως Πρόεδρος, με τις θέσεις που έπαιρνε προκαλούσε συζητήσεις.

Όπως η θέση που πήρε για τον Οδυσσέα Τσενάι, τον Αλβανό σημαιοφόρο. «Ετούτο το παιδί», μας είπε, «μας πείραξε μόνο και μόνο επειδή ήταν Αλβανός… Αλλά και η άλλη πλευρά έχει κι αυτή τα επιχειρήματά της. Σου λέει “δεν μπορεί τη μέρα της 28ης Οκτωβρίου να έρχεται κάποιος ξένος να σηκώνει ένα σύμβολο που εκφράζει τις ελληνικές θυσίες”». «Ναι, κύριε Πρόεδρε», έκανε follow-up ο Κώστας, «αλλά όταν αυτό το σύμβολο το σήκωνε ο ολυμπιονίκης ο Καρντάνωφ, που δεν ξέρει γρι ελληνικά, τότε ήμασταν όλοι περήφανοι. Ό,τι μας συμφέρει δηλαδή…», «Πολύ σωστό αυτό που λες. Υπάρχει και μια προκατάληψη εναντίον των Αλβανών. Αν στη θέση του Αλβανού μαθητή ήταν, φερ’ ειπείν, ο γιος του κυρίου Μπερνς, του Αμερικανού πρέσβη, θα ενοχλείτο άραγε ο κόσμος; Δε νομίζω».

Πριν φύγουμε, ο Πρόεδρος έκανε μια δήλωση που για τα παιδιά είχε ιδιαίτερη σημασία.

«Ειλικρινώς χάρηκα πάρα πολύ. Και μόνο η εμφάνισή σας είναι φρεσκάδα!» είπε σφίγγοντας το χέρι του Δημήτρη με τα μαλλιά-καρφάκια. Την άλλη μέρα ο Δημήτρης πήγε στο σχολείο χωρίς σκουφί…

Το πρώτο Schoolήκι βγήκε τον Μάιο του 2001. Τα παιδιά του σχολείου το υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Στους καθηγητές οι αντιδράσεις ήταν μοιρασμένες. Οι μισοί έδιναν συγχαρητήρια και οι άλλοι μισοί (οι στυλοβάτες του «100% επιτυχία στα ΑΕΙ») μουρμούριζαν: «Ακούς εκεί να κοροϊδεύουν έτσι το σχολείο!». Εκείνο που τους είχε πραγματικά πειράξει ήταν το ξεμπρόστιασμα που κάναμε στις απόψεις τους, όπως αυτή ενός Μαθηματικού: «Ένας μαθητής Πρώτης Λυκείου πρέπει μόνο να διαβάζει. Όλες οι εξωσχολικές δραστηριότητες –συμπεριλαμβανομένου του μαθητικού περιοδικού- πρέπει να κοπούν!». Το πρόβλημα ήταν ότι αυτή η μουρμούρα μέρα με τη μέρα έπαιρνε διαστάσεις. Μέχρι και ο ιδιοκτήτης-διευθυντής που αρχικά είχε χαρεί, τώρα είχε αρχίσει να κατσουφιάζει.

Ώσπου έγινε το θαύμα! Ο Χρήστος Μιχαηλίδης αφιέρωσε ολόκληρη τη στήλη του στην «Ελευθεροτυπία» στη συνέντευξη με τον Πρόεδρο. Αυτό ήταν! Σε λίγες ώρες το σχολείο είχε γεμίσει κάμερες. Όλα τα κανάλια θέλανε να μιλήσουν με τα «τρομερά Schoolήκια» που είχαν πάρει τη μοναδική συνέντευξη που είχε δώσει ποτέ ο Πρόεδρος. Το περιοδικό (και το σχολείο) γινόταν διάσημο. Εννοείται ότι αυτόματα η μουρμούρα εξαφανίστηκε και τα χαμόγελα επανήλθαν. Εμείς, όμως, είχαμε πάρει ένα πολύτιμο μάθημα: το χιούμορ δεν αρκούσε. Χρειαζόμασταν και το άσυλο που μας εξασφάλιζε η προβολή.

SCHOOLΗΚΙ 2
ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ

Για το δεύτερο τεύχος σκεφτήκαμε να πάρουμε συνέντευξη από το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο εκείνων των ημερών: τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Δεν ήταν εύκολο: «Δυστυχώς ο Μακαριότατος δεν προφταίνει να σας δει» μας έλεγε κάθε τόσο στο τηλέφωνο ο εκπρόσωπός του. «Ευχαρίστως όμως να απαντήσει γραπτώς στις ερωτήσεις σας». Γραπτώς δε μας ενδιέφερε. Θέλαμε να έχουμε αντίλογο. Χρειάστηκε να περιμένουμε τέσσερις μήνες. Όταν τελικά κλείστηκε το ραντεβού, κάναμε το σταυρό μας.

Τι θα του λέγαμε; Για τις ταυτότητες; Για την κόντρα με τον Σημίτη; Για τις δηλώσεις του ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι»; Ή για τα οικονομικά σκάνδαλα της Εκκλησίας; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Θα του μιλούσαμε για κάτι πολύ πιο κοντινό στα παιδιά: τη σχέση με το σώμα τους, τις ερωτικές επιθυμίες που είχαν αρχίσει να νιώθουν και να πραγματοποιούν. Ήταν αμαρτωλά; Έπρεπε να νιώθουν ένοχα; Έπρεπε να ζητάνε συγχώρεση; Ξέραμε από πριν τις απαντήσεις της Εκκλησίας: «Ναι», «Ναι», «Ναι». Υπήρχε όμως κι ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ;» που πολύ θέλαμε να μας απαντήσει πρόσωπο με πρόσωπο ο Αρχιεπίσκοπος.
 

―Mακαριότατε, να σας κάνουμε ένα είδος εξομολόγησης;
«Βεβαίως».
―Εγώ είμαι 17 χρονών, έχω μια κοπέλα και φιλιόμαστε. Αμαρτάνω;
«Κοίταξε... Πρέπει να προσδιορίσουμε αυτή τη σχέση». 
―Την αγαπάω.
«Ο έρωτας είναι βαλμένος μέσα στον άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό. Αλίμονο όμως αν ο έρωτας δεν ξεκινάει από την ψυχή».

―Και ο δικός μου έρωτας από την ψυχή μου ξεκινάει.
«Ναι, ναι, έτσι λένε όλοι...»
―Μα υποτιμάτε το αίσθημά μου!
«Δεν θέλω να σε θίξω, αλλά η πείρα μου με έχει διδάξει ότι τις περισσότερες φορές άλλα λέμε για τον έρωτα και άλλα αποδεικνύονται στη συνέχεια. Απόδειξις είναι ότι αν σου συμβεί το παραμικρό στη σχέση αυτή, είσαι έτοιμος να την τινάξεις στον αέρα».
―Όχι δα!
«Εσύ μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Ποιο είναι το μικρό σου;»
―Κώστας.
«Κωστάκη, μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Στα περισσότερα παιδιά, όμως, ξεκινάει από μια επιθυμία να δοκιμάσουν την ηδονή. Είναι ελεύθερα να το κάνουν, αλλά εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια, όπως μου τη λέει ο Απόστολος Παύλος».
―Και ο Απόστολος Παύλος μιλάει για αμαρτία;
«Μιλάει για πορνεία! Μπορεί να ακούγεται βαριά σήμερα αυτή η λέξη – πορνεία σήμερα σημαίνει ότι πας σε μια γυναίκα, πληρώνεις, ικανοποιείσαι και φεύγεις -αλλά όταν σε μία σχέση δεν υπάρχει το πνευματικό στοιχείο, είναι πορνεία».
―(πετάγεται ο Δημήτρης) Μια που το αναφέρατε, Μακαριότατε, εγώ έχω πάει με πόρνη. Έχω αμαρτήσει;
«Α ναι, παιδί μου, εσύ έχεις αμαρτήσει. Έχεις αμαρτήσει, διότι το λέει σαφώς το Ευαγγέλιο. Πρέπει να τακτοποιηθείς με το Θεό. Έχεις κάνει κάτι που δεν εγκρίνει».
―Παρόλο που η επίσκεψη στην πόρνη, μου έλυσε κάποιες απορίες και μου έδιωξε κάποιες φοβίες;
«Δεν ξέρω τι σου έκανε. Σε άλλους δημιούργησε προβλήματα μια τέτοια σχέση. Το θέμα είναι αν θέλουμε να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με αυτά που λέει ο Θεός ή αν θέλουμε να ζήσουμε αυτόνομα».

―(πετάγεται ο Βασίλης) Εγώ, Μακαριότατε, είμαι 15 χρονών και μερικές φορές αυνανίζομαι. Κι εγώ έχω αμαρτήσει;
(μεγάλη παύση)... «Κοίταξε... (χαμογελά αμήχανα) ...δε θέλω να σου δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση...»
―Γιατί;
(παύση) ...«Ναι, είναι αμαρτία... Κοιτάξτε, παιδιά μου, η αγνότητα στον άνθρωπο -δηλαδή η αποχή από κάθε τι που μολύνει το σώμα και την ψυχή- είναι θέλημα Θεού, είναι επιταγή Θεού».
―Μα γιατί λέτε ότι μολύνεται το σώμα;
«Στάσου, στάσου! Πρώτον αυτό... Και δεύτερον, η αποχή και η αγνότητα είναι πράγματα εφικτά. Άμα ο άνθρωπος τα θελήσει -θα δαγκώσει βέβαια το σίδερο- αλλά θα τα πετύχει».

―Μα γιατί να ντρέπομαι για το σώμα μου;
«Να μην ντρέπεσαι καθόλου!».
―Μα μου λέτε να συγκρατώ την ορμή του σώματος...
«Συγκρατείται, πουλάκι μου, αυτή η ορμή, συγκρατείται! Απλώς δεν έχεις μάθει τη μέθοδο του πώς γίνεται αυτή η συγκράτησις... Και εγώ ο ίδιος που στα λέω αυτά, δεν είμαι αναμάρτητος. Αλλά η μεγάλη γοητεία της θρησκείας μας είναι ότι μας δίνει ανά πάσα στιγμή την ευκαιρία της μετανοίας και της διαγραφής αυτής της ενοχής που νιώθουμε απέναντι στο Θεό. Επομένως, μπορεί εγώ να σου πω, σαν πνευματικός, ότι αυτό που κάνεις είναι κακό, αλλά αυτό δεν είναι προς θάνατον. Αρκεί να καταλάβεις και να διορθωθείς... Να ρωτήσω, όμως, κι εγώ κάτι;»
―Βεβαίως.
«Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε αγώνα κατά του εαυτού σας; Έχετε πει ποτέ “δε θα κάνω αυτό το πράγμα κι ας μου αρέσει”;».
―Ναι. Εγώ, ας πούμε, θέλω να μπω στο Πανεπιστήμιο και διαβάζω πολύ. Απ' την άλλη, μου αρέσει και το μπάσκετ. Δεν πάω, λοιπόν, για μπάσκετ κάθε μέρα -που θα ήθελα- αλλά κάθε βδομάδα. Ούτε ασυδοσία, ούτε στέρηση. Δεν είναι κάτι ανάλογο με τα ερωτικά;
«Όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρόκειται για ένα σπορ. Θέλεις να παίξεις, να εκτονωθείς και ενδεχομένως να μπεις σε μια μεγαλύτερη ομάδα και να φτάσεις ψηλά».
―Απλά μου αρέσει...
«Σύμφωνοι. Και αν σου άρεσε το σπορ να κλέβεις τράπεζες;»
―Αυτό βλάπτει τους άλλους όμως!
«Σύμφωνοι».

―Ενώ το να φιλήσω ή να κάνω έρωτα με το κορίτσι μου, απ' τη στιγμή που κι εκείνη θέλει, ποιον βλάπτει;
(παύση) ...«Βλάπτει, βλάπτει!... Βλάπτει την ηθική υπόσταση του ανθρώπου (...). Γι' αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος διακηρύσσει ότι οι άνθρωποι θα 'πρεπε να παντρεύονται στην ηλικία που είσαι εσύ τώρα και αισθάνεσαι αυτή την ορμή. Έτσι θα υπήρχε νόμιμη διέξοδος σ' αυτό το ένστικτο. 
―Δηλαδή, εγώ για να κάνω έρωτα, πρέπει να παντρευτώ την κοπέλα μου;
«Δεν μπορείς να την παντρευτείς, γιατί δεν έχεις ακόμα φτιαχτεί οικονομικά. Και τι κάνεις λοιπόν; Με τη συναίνεση της κοπέλας, χρησιμοποιείτε το ένστικτο το οποίο είναι δοσμένο από τον Θεό για έναν ορισμένο σκοπό, την αναπαραγωγή, πετάτε απ' έξω το σκοπό (διότι λαμβάνετε τις προφυλάξεις σας) και κρατάτε το ηδονικό στοιχείο... Κάνετε δηλαδή αυτό που θέλετε, αλλά το θέμα δεν είναι να κάνετε αυτό που θέλετε».
―Μα άμα το νιώθεις μέσα σου, γιατί είναι αμαρτία;
«Το αίσθημα δεν είναι αμαρτία. Μπορείς να έχεις έναν συναισθηματικό δεσμό με μια κοπέλα, να κάνετε παρέα και να της εμπιστεύεσαι τις μύχιες σκέψεις σου».
―Μα θέλω και να της εκφράσω την αγάπη μου με το φιλί, με το χάδι, με το σώμα μου όλο!
«Το “έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν” που λέει το Ευαγγέλιο, είναι ευλογημένο από το Θεό και πρόκειται για υπέροχη έξαρση του ανθρώπινου συναισθήματος. Όπως σας είπα, όμως, τελεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις... Μπορεί να μη σας αρέσουν, αλλά ο Θεός και η Εκκλησία λένε τα πράγματα που σας λέω εγώ».

―Δεν είναι ότι δε μας αρέσουν. Είναι ότι δε μας πείθουν.
«Ε εντάξει... δηλαδή τι άλλο θέλετε; Να σας κατεβάσω το Θεό τον ίδιο για να σας τα πει;»
―...Αν μπορείτε, ναι! (γέλια)

Υπήρχε πάντως ένα σημείο στο οποίο συμφωνήσαμε απόλυτα με τον Αρχιεπίσκοπο: το σκουλαρίκι. «Δε σου προσθέτει τίποτα!» είπε όταν πρόσεξε το σκουλαρίκι του Δημήτρη. «Δε μου αφαιρεί και τίποτα!» ήταν η απάντηση. «Έχεις δίκιο» συμφώνησε. «Δεν αξίζει για τέτοια μικροπράγματα να χαλάμε τις καρδιές μας». Εννοείται ότι μετά την συνέντευξη νομιμοποιήθηκαν τα σκουλαρίκια στο σχολείο μας…

Η συνέντευξη με τον Αρχιεπίσκοπο έγινε πρωτοσέλιδο στα ΝΕΑ με τίτλο «Ο Χριστόδουλος όπως δεν μίλησε ποτέ». Όπως ήταν φυσικό, οι κάμερες κατασκηνώσανε στο σχολείο -μέχρι και συνέντευξη τύπου δώσαμε!

Το δεύτερο τεύχος είχε και μια διεθνή επιτυχία: αποκλειστική συνέντευξη από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ! To 2001 είχε έρθει στην Αθήνα για ένα ματς Ελλάδα-Αγγλία. Βρήκαμε το ξενοδοχείο που έμενε, πιάσαμε φιλία με το προσωπικό ασφαλείας και ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά του στα πέντε μέτρα απόσταση. «Πάρε το κασετοφωνάκι και παρ’ του συνέντευξη!» είπαμε στον Βασίλη, το μικρότερο Schoolήκι. Ο Βασιλάκης πήγε και πήρε την πρώτη του συνέντευξη.
―Hi.
―Hi.
―One autograph please.
―Sure.
―Bye.
―Bye.

SCHOOLΗΚΙ 3
ΤΟ... ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Με το τρίτο τεύχος (Ιούνιος 2003) πραγματοποιούμε ένα αρχικό μας όραμα: να γίνει το περιοδικό διασχολικό και να συνεργάζεται με μαθητές από άλλα σχολεία. 
Το διάσημο πρόσωπο (που -μην ξεχνιόμαστε- μας εξασφαλίζει την ελευθερία μας) ήταν αυτή τη φορά η Ντόρα Μπακογιάννη, δήμαρχος Αθηναίων τότε. Φτάνοντας στο γραφείο της, ξέραμε ότι αυτή τη φορά δεν είχαμε να κάνουμε με έναν καλοσυνάτο παππού (Στεφανόπουλος), ούτε με έναν συνομιλητή του Θεού (Χριστόδουλος), αλλά με μια πολιτικό-γάτα.
Η καλή μέρα φάνηκε απ’ τις πρώτες κουβέντες: 
―Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας στο σχολείο;
«Αναρχική».
―Δε σας φαίνεται!
«Τρομερά αναρχική. Στο Γυμνάσιο είχα φάει τον πρώτο μήνα τρεις αποβολές. Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό τώρα...»

Ξέραμε βέβαια ότι κατά βάθος δεν ντρεπόταν... Όσο μιλούσε για τα παιδικά της χρόνια ήταν ποταμός:
«Είχα τρομερό κόμπλεξ. Ήμουν πολύ ψηλή. Δε με χόρευε κανείς... Στα 13 μου έφαγα την πρώτη μου χυλόπιτα... Ο πατέρας μου πάντα με άφηνε να φέρνω το αγόρι σπίτι. Βασική αρχή της μητσοτακικής φυλής: φρόντισε να έχεις τον εχθρό κοντά για να τον προσέχεις καλύτερα».

Όταν μπήκαμε στα πολιτικά, άρχισε να παίζει μαζί μας σαν τη γάτα με το... σκουλήκι.
―Έχει κάνει η Ελλάδα εγκλήματα σαν χώρα;
«Όλες, όλες οι χώρες έχουν κάνει εγκλήματα».
―Σύμφωνοι, πείτε μας όμως ένα έγκλημα της δικιάς μας.
«Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς έγκλημα».
―Θέλετε μήπως να κλείσουμε το κασετοφωνάκι για να μας πείτε;
«Γιατί, ρε παιδιά, δε συμμετείχαμε εμείς σε πολέμους; Δεν κάναμε εγκλήματα;».
―Το αναφέρει το βιβλίο της Ιστορίας μας;
«Όχι βέβαια!» 
―Γι’ αυτό, κάντε μας εσείς ένα μάθημα Ιστορίας!
«Παιδιά, έλεος, μια άλλη φορά. Να με καλέσετε το βράδυ για φαΐ και θα σας τα πω όλα τα εγκλήματα».
Όταν, πάντως, ζητήσαμε απ’ την κυρία Μπακογιάννη να πει τη γνώμη της για συγκεκριμένα πρόσωπα, μας την είπε:
―Γιώργος Καρατζαφέρης.
«Διαφωνώ ριζικά με τις ιδέες του».
―Θεόδωρος Πάγκαλος.
«Συμπαθής... Ευφυής... Από κει και πέρα, βέβαια, ταύρος εν υαλοπωλείω, αγελάδα που χύνει την καρδάρα...».
―Όλα τα παχύδερμα διαλέξατε! (γέλια) ...Ευάγγελος Βενιζέλος.
«Ταχύτατος... παρά τα κιλά του». 
―Σωκράτης Κόκκαλης.
«Επιχειρηματίας για το όνομα του οποίου εφευρέθη ο όρος “διαπλοκή”».
 

―Μητσικώστας.
«Α, έχει πλάκα μεγάλη. Κάνει καταπληκτικά τον Μητσοτάκη!»
―Πώς σας φαίνεται, αλήθεια, που τον πατέρα σας γκαντέμη τον ανεβάζουν, γκαντέμη τον κατεβάζουν;
«Είναι άσχετοι! Ο πατέρας μου είναι κατ’ εξοχήν τυχερός άνθρωπος!».

Εκτός από τη συνέντευξη Μπακογιάννη, το τρίτο τεύχος είχε κι ένα ρεπορτάζ που αποκάλυπτε ένα κοινό μυστικό πολλών σχολείων: τις μίζες που παίρνουν όσοι εμπλέκονται (μαθητές, καθηγητές, διευθυντές) στις πενταήμερες εκδρομές της Γ’ Λυκείου. Τις μίζες τις δίνει το τουριστικό πρακτορείο ώστε να προτιμήσουν οι εμπλεκόμενοι αυτό και όχι κάποιο άλλο. Η βασική μας πηγή ήταν ένας μετανοημένος μαθητής 19 χρονών που την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει χρυσές δουλειές σαν πρόεδρος της Γ’ Λυκείου του σχολείου του. Για την ακρίβεια είχε βγάλει 3.000 ευρώ: «Από την ίδια την πενταήμερη έβγαλα γύρω στα 2.000 ευρώ και από εκδηλώσεις σε κλαμπ, ημερολόγια, μπλουζάκια κλπ, γύρω στα 1.000 ευρώ. Απ’ αυτά, έδωσα τα 500 ευρώ σε τρία παιδιά που με είχαν βοηθήσει να βγω πρόεδρος».

Πώς τον είχαν βοηθήσει; «Στις εκλογές για το 15μελές είχαν πει στους φίλους τους: “Ψηφίστε τον, είναι καλός”».

Το τρίτο Schoolήκι κυκλοφόρησε σαν ένθετο με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» σε όλη την Ελλάδα. «Πώς κι έτσι;» ρώτησαν ορισμένοι, «Δώσατε χρήματα; Έχετε μέσο;». Δυστυχώς για τους καχύποπτους, η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή. Τους το πήγαμε, τους άρεσε, το ανατύπωσαν. Και μας έκαναν μια ωραία πρόταση: να βγαίνει το περιοδικό κάθε τέσσερις μήνες με την «Ελευθεροτυπία». Εμείς συμφωνήσαμε. Και το προτείναμε στον διευθυντή-ιδιοκτήτη του ιδιωτικού με την υπόσχεση να βάζουμε σε κάθε τεύχος το όνομα του σχολείου του. Εκείνος όμως είχε αντίρρηση: «Το Schoolήκι μού ανήκει. Δέχομαι μόνο αν έχω έλεγχο επί του περιεχομένου».

«Έλεγχο ή λογοκρισία» του απαντήσαμε «δεν μπορείτε να έχετε. Ποτέ δεν είχατε. Και το όνομα δε σας ανήκει!». Χαμογέλασε... Λίγες μέρες μετά μαθαίναμε ότι εδώ και μήνες είχε κατοχυρώσει πρώτος το όνομα «Schoolήκι» που φυσικά το είχαμε βρει εμείς. Ήταν μια υπέροχη νόμιμη κλοπή.

Schoolήκι, βέβαια, δεν ξαναβγήκε. Ποιος θα το έβγαζε σ’ ένα σχολείο με εντελώς αντίθετη νοοτροπία; (Φρόντισαν μόνο να το ανεβάσουν με περηφάνια στο site τους, γραμμένο και λάθος: ... Shoolήκι!)

Όσο για μας (εμένα, τον Μπάμπη, τον Κώστα και δυο-τρία άλλα παιδιά) συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα και περιοδικά. Απλώς αλλάξαμε όνομα: «Schooligans».