ΡΕΠΟΡΤΑΖ
1ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ
Μάθημα λογοκρισίας
«Θέλετε να φτιάξετε μια ταινία και να την στείλουμε σ' ένα φεστιβάλ;» είπε η καθηγήτρια. «Ναι» είπαν τα παιδιά και στρώθηκαν στη δουλειά.
Μια μέρα πριν το φεστιβάλ το έγκλημα τους αποκαλύφθηκε.
Είχαν κάνει την ταινία όπως εκείνα ήθελαν.
Τότε το σχολείο τούς έδωσε ένα καλό μάθημα...
Nα το ξεκαθαρίσουμε απ' την αρχή: Το ρεπορτάζ αυτό δεν έχει στόχο συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένους θεσμούς ή - εννοείται - συγκεκριμένες πόλεις. Έχει στόχο μια νοοτροπία απλωμένη σε όλη την Ελλάδα που θέλει τα παιδιά στρατιωτάκια. Μια νοοτροπία που, ειδικά στην επαρχία, ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την απειλή του «τι θα πει ο κόσμος».
Είμαστε σίγουροι ότι πολλοί μαθητές-αναγνώστες θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στο ρόλο του θύματος. Τα μικρά εγκλήματα στα ελληνικά σχολεία είναι καθημερινό φαινόμενο. Το τραγικό είναι ότι συχνά οι προθέσεις των θυτών (γονιών, καθηγητών κλπ.) είναι καλές. Κάνουν ό,τι κάνουν ορμώμενοι από αγάπη. Φτάνει όμως αυτό; Ο Λάκης Λαζόπουλος, όταν του πήγαμε να δει το επίμαχο ταινιάκι, μας είπε: «Ο συντηρητισμός υπάρχει πάντα και κατέχει εξουσία - είτε είναι δάσκαλος, είτε γονιός, είτε νομάρχης. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι επειδή αγαπούν, αυτό είναι αρκετό για να βάζουν εμπόδια στους νέους ανθρώπους. Έχουν βάλει την αγάπη μπροστά. "Είμαι ο μπαμπάς σου που σ' αγαπώ", "Είμαι ο δάσκαλος που σ' αγαπώ", "Είμαι ο νομάρχης που σας αγαπώ". Βάζουν όλοι την αγάπη σαν πρόσχημα, για να επιβάλουν τελικά τη δική τους άποψη».
Τα θύματα της «αγάπης» ήταν αυτή τη φορά πέντε μαθητές Β' Λυκείου από το 2ο Ενιαίο Λύκειο Λάρισας: ο Αλέξανδρος, η Μαρία και οι φίλοι τους, που γύρισαν μια μικρή ταινία και την κατέθεσαν σ' ένα φεστιβάλ. Οι θύτες ήταν βασικά δύο: η καθηγήτρια του σχολείου κ. Χριστοπούλου και η υπεύθυνη του φεστιβάλ κ. Σαρτζή, (εκπαιδευτικός κι αυτή) που έκοψαν τελευταία στιγμή την ταινία. Μιλήσαμε με όλους. Τα παιδιά είπαν τα δικά τους. Οι μεγάλοι τα δικά τους. Όταν όμως οι μεγάλοι διαψεύδουν ο ένας τον άλλον, τότε αρχίζεις να πιστεύεις τη λαϊκή σοφία που λέει «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια».
Και υπάρχουν βέβαια και τα γεγονότα που μιλάνε από μόνα τους.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
Τον Νοέμβρη του 2004 τα παιδιά δηλώνουν συμμετοχή στο 1ο φεστιβάλ μαθητικού βίντεο που διοργανώνει η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Λάρισας. Υπεύθυνη καθηγήτρια ορίζεται η φιλόλογος και υποδιευθύντρια του σχολείου κ. Χριστοπούλου. Μετά από 4 μήνες γυρισμάτων οι μαθητές παραδίδουν την ταινία στην καθηγήτρια και στην υπεύθυνη του φεστιβάλ κ. Σαρτζή.
Η ταινία έχει τίτλο «Ο κύκλος των χαμένων μαθητών» και η περιγραφή της λέει «παρωδία ταινιών του κινηματογράφου και σάτιρα της επικαιρότητας μέσα από την οποία δίνεται το μήνυμα ότι η σοβαρότητα είναι θανάσιμο αμάρτημα κι ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα στα σοβαρά».
(σ.σ. η ταινία είναι μια παρωδία απ' την αρχή ως το τέλος. Σχολιάζει γεγονότα της επικαιρότητας, όπως τα σκάνδαλα στην Εκκλησία (ένας παπάς χουφτώνει μια γριά και μετά αρχίζει να πυροβολεί) και το Fame Story («Dead Story: Ο θάνατος που έγινε βλακεία» όπου 5 ζόμπι χορεύουν, τραγουδάνε και μετά το ένα παίρνει βραβείο!). Παρωδεί επίσης πασίγνωστες ταινίες, όπως το The Lord of the rings, Psycho, Scream, The ring, Εξορκιστής, η Ζώνη του Λυκόφωτος. Χαρακτηριστική είναι η φράση του πρωταγωνιστή αμέσως μετά τη σκηνή του δαιμονισμού: «Παρακολουθούμε μια ιστορία δαιμονισμού και ηλιθιότητας. Καλώς ήρθατε στη ζώνη του λυκόφωτος»).
Τέσσερις μέρες πριν το φεστιβάλ η καθηγήτρια δέχεται τηλεφώνημα στο σχολείο από την υπεύθυνη του φεστιβάλ κ. Σαρτζή. Ως εκείνη τη μέρα η κ. Χριστοπούλου, αν και συντονίστρια της ομάδας, δεν έχει δει «ούτε μια φωτογραφία, ούτε μία σκηνή από την ταινία», όπως μας λέει και η ίδια. Γιατί; «Είχα εμπιστοσύνη στα παιδιά». «Ούτε που ενδιαφέρθηκε», λένε τα παιδιά.
κ. Χριστοπούλου: «Με παίρνει τηλέφωνο η κ. Σαρτζή, και μου λέει με αγωνία "Είδες την ταινία των παιδιών;". "Όχι, δεν την είδα", της λέω. "Δες την επειγόντως"».
κ. Σαρτζή: «Εγώ ποτέ δεν πήρα τηλέφωνο την κ. Χριστοπούλου. Δεν είχα και καμία δικαιοδοσία να παρέμβω εγώ άλλωστε. Ούτε καν off the record».
κ. Χριστοπούλου: «Μου είπε ότι η ταινία αυτή δεν μπορεί να παίξει στο φεστιβάλ αλλά δεν μπορεί εκείνη να τη λογοκρίνει. Ήταν όλα στο δικό μου χέρι».
Μετά το τηλεφώνημα η κ. Χριστοπούλου πάει στην τάξη μιας μαθήτριας της ομάδας, της Μαρίας και την στέλνει στην κ. Σαρτζή.
Μαρία: «Πάμε, λοιπόν, με την Αντιγόνη στο γραφείο της κ. Σαρτζή και μας λέει ότι είδε την ταινία...»
κ. Σαρτζή: «Από περιέργεια την είδα. Δεν ήταν ο ρόλος μου να την δω. Έτυχε...»
Μαρία: «...και μας είπε ότι της άρεσε πάρα πολύ η ταινία αλλά κάποιες σκηνές πρέπει ν' αλλάξουνε γιατί είναι προκλητικές».
Ο 16χρονος Αλέξανδρος που σκηνοθέτησε την ταινία
«Μας είπαν ότι απ'τη στιγμή που είμαστε ανήλικοι, μπορεί να υπάρχει λογοκρισία!»
κ. Σαρτζή: «Ναι, όντως είχα μια off the record συνάντηση με τα παιδιά και τους πρότεινα να κόψουν μερικές σκηνές».
Μαρία: «Είπε συγκεκριμένα ότι "η σκηνή που καλούμε πνεύματα παραπέμπει σε μαύρη μαγεία". "Μα", της λέω, "και παιδικά κινούμενα σχέδια δείχνουνε μαγεία και πνεύματα, δε σημαίνει αυτό ότι δείχνουμε σατανιστές". Μου απάντησε ότι "αυτά δεν παίζουν σε μαθητικά φεστιβάλ" (σ.σ. τα κινούμενα σχέδια!). Επίσης είπε ότι κινδυνεύει όλο το φεστιβάλ εξαιτίας της ταινίας μας και ότι αν προβληθεί, μπορεί του χρόνου να μην υπάρχει φεστιβάλ».
Tο Σάββατο το πρωί (τρεις μέρες πριν το φεστιβάλ) η κ. Χριστοπούλου έχοντας δει πλέον την ταινία, παίρνει τη Μαρία τηλέφωνο.
κ. Χριστοπούλου: «Τους είπα να αφαιρέσουνε τις σκηνές που προτείνω και να μοντάρουν άλλες τις οποίες βέβαια πάλι θα τις δω και θα τις εγκρίνω. Είπα ότι μπορώ να περιμένω ως και την τελευταία στιγμή»
Μαρία: «Ήθελε ουσιαστικά να καταργήσουμε σχεδόν όλες τις σκηνές τις ταινίας και από το αμοντάριστο υλικό να φτιάξουμε σε 2 μέρες μια καινούρια ταινία. Της είπα ότι δεν έχουμε ούτε το χρόνο, ούτε τα χρήματα αλλά ούτε και την επιθυμία να κάνουμε κάτι τέτοιο».
Mία μέρα πριν το φεστιβάλ η κ. Χριστοπούλου καλεί τα παιδιά στο γραφείο της για να μάθει αν έχουν διορθώσει την ταινία.
Αλέξανδρος: «Της είπαμε όχι. Μας είπε τότε ότι η ταινία δεν θα προβληθεί γιατί κινδύνευε η θέση της. "Φοβάμαι", λέει "τον πρόεδρο της επιτροπής που είναι θεολόγος και προϊστάμενος της περιφέρειας". Επίσης είπε ότι κινδυνεύει η φήμη του σχολείου γιατί αν η ταινία προβαλλόταν, την άλλη μέρα θα βλέπαμε πρωτοσέλιδα "Μαύρη μαγεία, σατανισμός και σεξουαλικά υπονοούμενα στο 2ο Λύκειο" και ότι θα θεωρούσαν αυτήν υπεύθυνη».
κ. Χριστοπούλου: «Βεβαίως και φοβήθηκα τις αντιδράσεις της κοινωνίας! Γιατί να μην τις φοβηθώ; Και είμαι και σε μια υπηρεσία. Γιατί να βρεθώ εγώ σε θέση απολογούμενου για κάτι που μπορούσα να αποτρέψω;».
Τη μέρα του φεστιβάλ η κ. Χριστοπούλου ξαναμιλάει με τα παιδιά.
Αλέξανδρος: «Μας προειδοποίησε ότι αν διαρρεύσει η ιστορία θα αποσύρει από το φεστιβάλ και τη συμμετοχή της αφίσας, για να μην πάρουμε ούτε αυτό το βραβείο. Εγώ την ρώτησα "Δικό σας είναι το πρόβλημα με την ταινία ή της επιτροπής;" και μου λέει "Εγώ την κόβω την ταινία". Οπότε την ρωτάω ευθέως "Δηλαδή επειδή φοβάστε εσείς για τη θέση σας, εμείς δε θα συμμετάσχουμε καν;" και μου λέει "Ναι, δε θέλω να διακινδυνεύσω ούτε τη θέση μου ούτε να εκθέσω το σχολείο κι αν σας ρωτήσουν γιατί κόπηκε η ταινία να πείτε "για τεχνικούς λόγους". Της απάντησα ότι αν με ρωτήσουν, εγώ δεν θα το πω αυτό».
Την βραδιά της απονομής τα παιδιά πάνε στο φεστιβάλ. Κανένας καθηγητής από το σχολείο τους δεν έχει έρθει. Κερδίζουν το βραβείο καλύτερης αφίσας (σ.σ. για μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ!).
κ. Σαρτζή: «Τους έδωσα το βραβείο για παιδαγωγικούς λόγους»
Πέντε λεπτά πριν το παραλάβουν η Μαρία λέει στους υπόλοιπους ότι η Χριστοπούλου την ειδοποίησε πως αν πουν οτιδήποτε, θα πάρουν αποβολή. (σ.σ. Η κ. Χριστοπούλου αρνείται ότι απείλησε τα παιδιά με αποβολή). Τα παιδιά ανεβαίνουν στην σκηνή με μικρά αυτοκόλλητα στο στήθος που λένε «Κάτω η λογοκρισία». Ο Αλέξανδρος παίρνει το βραβείο της αφίσας και λέει «Ευχαριστούμε. Ελπίζω του χρόνου το φεστιβάλ να γίνει πιο δημοκρατικό».
Αλέξανδρος: «Δεν μπορούσα να πω τίποτα παραπάνω. Κάποιες από τις κοπέλες φοβόντουσαν την αποβολή και ήδη είχαμε φορέσει τα αυτοκόλλητα»
Το επόμενο πρωί ο Αλέξανδρος κολλάει σ' όλο το σχολείο φυλλάδια διαμαρτυρίας. Tα φυλλάδια περιείχαν ένα κείμενο απ' το Σύνταγμα για τη λογοκρισία και από κάτω γραμμένη τη φράση: «Η ταινία μας αποκλείστηκε από το φεστιβάλ λόγω του συντηρητισμού, της θρησκοληψίας, του υποκριτικού εκπαιδευτικού συστήματος και της λογοκρισίας που επικρατεί».
Λίγο αργότερα, ο διευθυντής του σχολείου, κ. Χριστώνης, τους καλεί στο γραφείο του.
Μαρία: «Μέχρι τότε η κ. Χριστοπούλου δεν είχε πει τίποτα στον διευθυντή γιατί φοβόταν. Tα έμαθε όλα εκείνο το πρωί όταν ένα τοπικό κανάλι, το TRT, τον πήρε τηλέφωνο να τον ρωτήσει γιατί η ταινία δεν προβλήθηκε και αυτός δεν ήξερε να πει τίποτα!».
Αλέξανδρος: «Ο διευθυντής μας κάλεσε για να μας πει ότι δεν έπρεπε να κολλήσουμε αυτά τα φυλλάδια γιατί ουσιαστικά δεν έγινε λογοκρισία. Μετά, όμως, είπε ότι απ' τη στιγμή που είμαστε ανήλικοι μπορεί να υπάρχει λογοκρισία (σ.σ. !!!!). Μας είπε επίσης ότι θα μπορούσε να μας πάει στο Σύλλογο και να φάμε πολλές αποβολές γι' αυτά που κάναμε, αλλά ότι δεν θα το κάνει».
κ. Χριστώνης (διευθυντής): «Βεβαίως και μπορούσαμε να τους δώσουμε αποβολή. Έπρεπε να 'ρθουν στον Σύλλογο να πουν το παράπονό τους και όχι να κολλάνε φυλλάδια έξω, επειδή δεν τους κάναμε το χατίρι να παίξει η ταινία τους»
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κάπου εδώ τελειώνει το ρεπορτάζ. Τελικά κανένα παιδί δεν έφαγε αποβολή, κανένας καθηγητής δεν... έχασε τη θέση του και το φεστιβάλ θεωρήθηκε άκρως επιτυχημένο. Όπως δήλωσε η κ. Σαρτζή στον τοπικό τύπο: «Πετύχαμε αυτή η γιορτή να μην έχει κανένα δυσαρεστημένο»...
► Ευχαριστούμε τη δημοσιογράφο Χρυσάνθη Μανίδου για την πολύτιμη βοήθειά της στο ρεπορτάζ
Η υπεύθυνη του φεστιβάλ, κ. Σαρτζή, δίνει χαμογελαστή το βραβείο καλύτερης αφίσας σε μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ, εξαιτίας και της δικής της παρέμβασης. Το αυτοκόλλητο στο στήθος των παιδιών λέει: «Κάτω η λογοκρισία»
ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ!
Το βασικό επιχείρημα για την λογοκρισία ήταν ότι η ταινία είναι ακατάλληλη για μαθητές Γυμνασίου.
Συγκεκριμένα είπαν:
κ. Χριστοπούλου (συντονίστρια της ομάδας):
«Θα μπορούσε να κάνει κακό αυτή η ταινία. Θα ήταν ακατάλληλη για παιδιά γυμνασίου, 12χρονα, που θα την έβλεπαν στο φεστιβάλ»
κ. Χριστώνης (διευθυντής του σχολείου):
«Το μήνυμά της ταινίας είναι επίκληση στο Σατανά. Το πνεύμα του Σατανά μπαίνει σε μια μαθήτρια και δαιμονίζεται. Δεν κατάλαβα, πρέπει να προβληθεί αυτό το πράγμα; Πού είναι η παρωδία; Εγώ δεν την είδα!»
κ. Σαρτζή (υπεύθυνη του φεστιβάλ): «Νομίζω ότι αυτή η ταινία θα έκανε κακό. Έβλεπες μία ταινία που θα μπορούσε να είναι και ταινία θρίλερ. Είχε και λίγο αίμα δηλαδή...»
Δώσαμε την ταινία στην ειδική επιτροπή του Υπουργείου Τύπου που δίνει τα σήματα καταλληλότητας για όλες τις κινηματογραφικές ταινίες και η επιτροπή έκρινε ότι είναι: «ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ»
6 άνθρωποι του σινεμά και του θεάτρου
είδαν την ταινία και σχολιάζουν
ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ηθοποιός-σκηνοθέτης
«Από πέτρες έγινα κι εγώ,
πείτε τους να μη φοβούνται»
Το ταινιάκι έχει μούρλα, τρέλα και πάρα πολύ χιούμορ. Εντυπωσιακό και υπερβατικό χιούμορ. Πραγματικά απορώ πώς τους την έκοψαν αυτή την ταινία... Να σκεφτείς ότι το 1980 -η ιστορία επαναλαμβάνεται- όταν πρωτοξεκίνησα στο Θεσσαλικό θέατρο, έκανα ένα νούμερο στην επιθεώρηση όπου 3 πουτάνες εξομολογιόντουσαν σε έναν παπά. Θυμάμαι ξεκινάει η παράσταση και βλέπω κάτι κυρίες με κότσους κάτω και λέω «το κοινό δεν είναι κάπως περίεργο;». Είχε έρθει όλη η εκκλησία, άπαντες μέσα. Είχαν αγοράσει εισιτήρια, δεν είχε καταλάβει κανείς τι γίνεται και ξαφνικά αρχίζουν να πετάνε πέτρες και να ορμάνε στη σκηνή... Την ώρα της παράστασης! Είχα πάθει σοκ. Ακόμα θυμάμαι τις σκηνές αυτές του αλλόφρονος πλήθους. Σπάσαν όλο το θέατρο! Κι αυτά στη Λάρισα 25 χρόνια πριν. Λοιπόν κι εγώ από πέτρες έγινα, πείτε τους να μη φοβούνται.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΙΟΥΚΑΣ
Σκηνοθέτης, πρώην Διευθυντής του εκπαιδευτικού προγράμματος «Πάμε σινεμά»
«Είδα την ταινία
με την 10χρονη κόρη μου
και καταδιασκεδάσαμε»
Ελλάδα 2005. Λογοκρισία σε ταινία μαθητών 16 ετών! Εφιαλτικό για να είναι αληθινό και όμως είναι! Ένα σχολείο που απαγορεύει στους μαθητές του να εκφραστούν. Εκπαιδευτικοί που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τους κώδικες των νέων ανθρώπων. Πήραν χαμπάρι το τι έκαναν τα παιδιά; Κατάλαβαν έστω και μία από τις τόσες κινηματογραφοφιλικές αναφορές που υπήρχαν στην ταινία; Δάσκαλοι περισσότερο αγράμματοι από τους μαθητές τους!
Είδα την ταινία μαζί με την δεκάχρονη κόρη μου -δύο φορές- και καταδιασκεδάσαμε.
ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
Κριτικός κινηματογράφου στην «Ελευθεροτυπία»
«Πότε επιτέλους τα σχολεία
θα εγκαταλείψουν
τη στενοκεφαλιά τους;»
Πρόκειται για μια χαριτωμένη ταινιούλα, διασκεδαστική παρωδία της καθημερινής βλακείας αλλά και των ταινιών τρόμου (στιλ «Scream»), γυρισμένη με κέφι και σίγουρα αφέλεια, από παιδιά που θέλουν (κι αξίζει) να μάθουν την τεχνική μιας ταινίας κι είναι τουλάχιστον γελοία η λογοκρισία της από κάποια μάλλον ανίδεη για τα κινηματογραφικά. Πότε επιτέλους τα σχολεία θα εγκαταλείψουν τη στενοκεφαλιά τους για μια αληθινή, ανθρώπινη εκπαίδευση;
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΟΣ
Θεατρικός σκηνοθέτης
«Το αυγό του φιδιού
καραδοκεί»
Η μικρή ταινία των μαθητών είναι φυσικό να παρουσιάζει ατέλειες τεχνικές, σεναριακές, υποκριτικές και άλλα. Το χιούμορ όμως δεν της λείπει, ούτε η αθώα άπειρη ματιά, ούτε ο ενθουσιασμός των νέων ερασιτεχνών που προσπαθούν να σατιρίσουν μ' έναν πρωτότυπο τρόπο τα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Το χιούμορ ασφαλώς λείπει από τους καθηγητές τους. Και πιο πολύ η συμπάθεια για τους νέους μαθητές που με όρεξη δημιούργησαν αυτό το ταινιάκι. Η απαγόρευση και οι απειλές τους πρέπει να μας ανησυχούν. Οι νέοι πάνω από όλους πρέπει να στοχάζονται ελεύθερα με όσα λάθη κι αν κάνουν. Διαφορετικά το αυγό του φιδιού (σ.σ. σύμβολο του φασισμού) καραδοκεί να σπάσει το τσόφλι του.
ΜΠΑΡΜΠΗΣ ΒΟΖΑΛΗΣ
Πρόεδρος της Κινηματογραφικής Λέσχης Λάρισας
«Είναι ξεφτίλα να λογοκρίνεις
εν έτει 2005»
Το θεωρώ απαράδεκτο, ξεφτίλα εν έτει 2005, να λογοκρίνεις τους μαθητές που δεν έχουν πρόθεση να κάνουν πολιτική, αλλά να εκφράσουν ιδέες, σκέψεις και ανησυχίες. Είδα την ταινία και δεν έθιγε κανέναν. Έπρεπε να προβληθεί κανονικά. Ελπίζω του χρόνου το φεστιβάλ να γίνει χωρίς δεσμεύσεις και η συγκεκριμένη ταινία να προβληθεί. Δυστυχώς η ανθρωπότητα προχωράει με ζόρι, γιατί υπάρχουν μυαλά σκουριασμένα...
ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
Υπεύθυνη του πολιτιστικού τμήματος της «Καθημερινής»
και κριτικός κινηματογράφου
«Με παγώνει η τηλεοπτική ηθική
των καθηγητών»
«O κύκλος των χαμένων μαθητών» είναι μια προσπάθεια γεμάτη από τους χυμούς, την παρέκκλιση, το χιούμορ, την πρόκληση και τη συναισθηματική ευφυία μιας παρέας 16χρονων που παρακολουθούν τα μπλοκμπάστερ της εποχής («Scream», «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», «The ring», «Eξορκιστής»...) και βρίσκουν τρόπο να σαρκάσουν και να αυτοσαρκαστούν, να παίξουν, να διασκεδάσουν. Παρακολούθησα την 10λεπτη ταινία μαζί με την κόρη μου και τους φίλους της, όλοι μαθητές της A' Λυκείου. «Είναι μια ευφυής ταινία», είπε η κόρη μου, που αναγνώρισε αμέσως τους κώδικες των συνομηλίκων της. «Καταλαβαίνουμε όμως γιατί τρομοκράτησε τους καθηγητές», συμπλήρωσε η παρέα, που έχει ζήσει στο πετσί της τις εμμονές του εκπαιδευτικού συστήματος.
Προσωπικά, δεν απορώ με την απόρριψη. Eκείνο που με παγώνει είναι η δαιμονοποίηση του χιούμορ και η τηλεοπτική ηθική των καθηγητών. Σαν να έβλεπα τα κανάλια να εξορμούν, τον ρεπόρτερ να μεταδίδει με στόμφο και την μουσική θρίλερ να υπογραμμίζει μία-μία τις «αποκαλύψεις»: «Μαθητές σε τελετές μαύρης μαγείας»... Κατηγορούμε τα παιδιά ότι βλέπουν συνέχεια τηλεόραση. Μήπως δεν είναι τα μόνα;
+ ΕΞΤΡΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ ΥΛΙΚΟ
Δείτε τη μαθητική ταινία που λογοκρίθηκε
