Ένα πάρτι για τη σχολική χρονιά που έφυγε

SCHOOLWAVE

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ

school's out for summer,
school's out forever,
school's been blown to pieces
Alice Cooper

Η ΙΔΕΑ

H ιδέα έπεσε το φθινόπωρο: Ένα φεστιβάλ μαθητικών συγκροτημάτων. Ο Μπάμπης έριξε και το όνομα: Schoolwave. Σιγά-σιγά βάλαμε και τους όρους: όχι βραβεύσεις, όχι διακρίσεις, όχι ανταγωνισμοί (το σχολείο και το Fame Story καλύπτουν με το παραπάνω αυτές τις ανάγκες). Να είναι απλά μια ευκαιρία για να παίξουν τα παιδιά τη μουσική που γουστάρουν. Να είναι τριήμερο. Και να γίνει τον Ιούνιο, λίγο μετά τις εξετάσεις. Σαν ένα τεράστιο ομαδικό «ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ» στη χρονιά που έφυγε.

Έμενε να βρεθεί ο χρηματοδότης. Θυμηθήκαμε την πρόταση που μας είχε κάνει η δήμαρχος Αθηναίων Ντόρα Μπακογιάννη, λίγο μετά απ' τη συνέντευξη που της είχαμε πάρει για το Schoolήκι: «Φέρτε μου ιδέες». Της πήγαμε το Schoolwave. «Δεν είναι ιδέα», της είπαμε, «είναι ολοκληρωμένη πρόταση. Τη στηρίζετε;», «Τη στηρίζω!». «Χωρίς παρεμβάσεις;», «Χωρίς».

Τον Απρίλιο έφτασε σε όλα τα σχολεία της Αττικής μια επιστολή με τη δήλωση συμμετοχής και μια αφίσα για το φεστιβάλ. Μάθαμε ότι αρκετοί διευθυντές πέταξαν την επιστολή. Ή κόλλησαν την αφίσα σε άσχετα μέρη. Για να μην αποσπαστούν -και καλά- οι μαθητές από τις εξετάσεις... ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!

Ευτυχώς τα καλά νέα κυκλοφορούν γρήγορα στην πόλη. 103 συγκροτήματα (450 παιδιά) δήλωσαν συμμετοχή για τις ακροάσεις. Οι ακροάσεις ήταν το αναγκαίο κακό του Schoolwave. Έπρεπε, για πρακτικούς λόγους, να επιλεγούν 20 περίπου συγκροτήματα. Τον άχαρο ρόλο της επιλογής ανέλαβε μια επιτροπή από τους Active Member, Raining Pleasure και τον ραδιοφωνικό παραγωγό Γιάννη Πετρίδη (για όσους δεν τον ξέρουν, είναι ο άνθρωπος που έφερε το ροκ στην Ελλάδα. Η θρυλική εκπομπή του «4 με 5» στο κρατικό ραδιόφωνο κλείνει φέτος 30 χρόνια).

Ο μαραθώνιος των ακροάσεων έγινε 8 και 9 Μαΐου στο αμφιθέατρο του σταθμού 9.84 στο Γκάζι. Κράτησε 18 ώρες και ήταν από μόνος του μια παράσταση. Ροκάδες με σχισμένα τζιν, χιπχοπάδες με φαρδιά παντελόνια, μεταλλάδες με νεκροκεφαλές και πανκιά με βαμμένα νύχια πέρασαν απ' την πόρτα του αμφιθεάτρου. Κάποιοι ήταν πολύ άνετοι (ιδιαίτερα τα γκρουπ που ήταν πολλά χρόνια μαζί) ενώ άλλοι είχαν πολύ άγχος. Ένα συγκρότημα ήρθε με συνοδεία 16 μπαμπάδων, μαμάδων, θείων, ξαδέρφων, νονών... οι οποίοι θέλανε να μπουν στο αμφιθέατρο για συμπαράσταση. «Δεν γίνεται», τους λέμε. Έτσι μία από τις μαμάδες αρκέστηκε στο να σταθεί δίπλα στη πόρτα και να φιλάει σταυρωτά ένα-ένα τα μέλη του ροκ συγκροτήματος κρατώντας με τα δυο της χέρια το πρόσωπο του καθενός. Ο αρχισυντάκτης μας που ήταν στην πόρτα, δεν άντεξε και της είπε «Δεν πάνε στον πόλεμο. Για μια ακρόαση πάνε». Εκείνη τον κοίταξε απορημένη.

Έτσι κι αλλιώς μέσα στο αμφιθέατρο τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά. Χάρη στα καλά μηχανήματα («τα πιο τέλεια που έχουμε παίξει»), και την ευγένεια των τεχνικών, το άγχος υποχωρούσε. Πάνω απ' όλα βέβαια ήταν η δαιμονική τρέλα που πιάνει ορισμένα παιδιά όταν πιάσουν στα χέρια τους κιθάρα, μικρόφωνο ή μπαγκέτες. Ο Διονύσης, ας πούμε, πρέπει να είναι ο πιο γρήγορος 15χρονος ντράμερ στην Ελλάδα. Την ώρα που έπαιζε με τους 73 POOPS το American Idiot των Greenday, καμιά εικοσαριά παιδιά είχαν μαζευτεί απ' έξω και είχαν κολλήσει το αυτί τους στην πόρτα.

Δεν ήταν όμως η δεξιοτεχνία το ζητούμενο για την επιτροπή. Ήταν περισσότερο ο δεμένος ήχος, που πίσω του έκρυβε καλή παρέα και πολλές πρόβες. Και ήταν η πρωτοτυπία, ο εναλλακτικός ήχος (όπως αυτός που έπαιξαν οι Musica Ficta) που δεν ακούγεται σχεδόν πουθενά πια, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στη δισκογραφία.

Κάποια από τα συγκροτήματα φτιάχτηκαν ή ξανασμίξανε ειδικά για το Schoolwave. «Για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό», είπε ο Βασιλικός των Raining Pleasure, λίγο πριν επιστρέψουν στην Πάτρα. «Πήραν θάρρος πολλά παιδιά να συνεχίσουν αυτό που αγαπάνε περισσότερο στη ζωή τους». Και συγχρόνως πέταξε μια ωραία ιδέα: «Τι θα λέγατε για ένα Schoolwave στην Πάτρα;»