Ο Πόντιος

Τα αληθινά παιδιά είναι αυτά που λένε «όχι». «Όχι» στον πατέρα, στη μάνα, στον φίλο, στον καθηγητή, στον διευθυντή, στον ίδιο το Θεό… Εκτός κι αν τα πείσει.

Το παιδί με τα πιο γενναία και ξεροκέφαλα «όχι» που ξέρω λέγεται Μπάμπης Χαμαλίδης. Είναι Πόντιος.

Τον γνώρισα λίγο αργά. Ήμουν ήδη 33 χρονών, αυτός 16, καθηγητής και μαθητής στο ίδιο σχολείο. Γίναμε φίλοι παίζοντας μπάσκετ στα διαλείμματα και φτιάχνοντας μαζί ένα μαθητικό περιοδικό, το «Φάλτσο». Στο σχόλασμα με περίμενε με το μηχανάκι του –στον πίσω δρόμο του σχολείου- για να φύγουμε μαζί.

Οι γονείς του τον μεγάλωσαν με ελευθερία και εμπιστοσύνη. Ο πατέρας του κάποτε μου διηγήθηκε μια ιστορία για την πρώτη και τελευταία φορά που τον έδειρε: «Ήταν μικρός ο Μπάμπης, 5-6 χρονών, και του άρεσε να παίζει με τα σπίρτα. Μια μέρα παραλίγο να πάρει φωτιά το σπίτι. Τον συζήτησα, του εξήγησα τους κινδύνους, αυτός δε μιλούσε. Πες ότι "δε θα το ξανακάνω", αυτός τίποτα. Νευρίασα, ήθελα να του σπάσω το πείσμα. Του έδωσα δυο-τρία χαστούκια. Στο τέλος το παιδί λύγισε, είπε "δε θα το ξανακάνω" και έβαλε τα κλάματα. Περιττό να σας πω, κ. Ιωαννίδη, ότι μετά εγώ βγήκα στους δρόμους και έκλαιγα για μία ώρα».

Στα 18 του ο μικρός πυρομανής μπήκε στο Φυσικό. Αφού ξενέρωσε (κι αυτός) με αυτό που λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο, αφιέρωνε τον περισσότερο χρόνο του στα περιοδικά που κάναμε μαζί. Στη συνέντευξη με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ήταν σιωπηλός. Μόνο μια στιγμή πετάχτηκε, όταν ο Χριστόδουλος (προσπαθώντας να μας πείσει ότι το σεξ πριν από τον γάμο είναι αμαρτία) μας είπε «Ε, τι θέλετε πια να κάνω; Να φέρω τον ίδιο τον Θεό για να σας τα πει;». «Αν μπορείτε, ναι», του λέω εγώ. Ο Μπάμπης πήγε ακόμα παραπέρα. «Μα και τον Θεό να φέρετε, αν δεν έχει επιχειρήματα, δε θα μας πείσει».

Εδώ και τέσσερα χρόνια ο Μπάμπης είναι καθηγητής στο Δημόσιο. Από σύμπτωση έχει δουλέψει μόνο σε ΕΠΑΛ, σχολεία που συνήθως είναι παρωδίες σχολείων (αν υποθέσουμε ότι τα άλλα είναι κανονικά). Οι περισσότεροι μαθητές πάνε μόνο και μόνο για να πάρουν το χαρτί. Κάνουν εκατοντάδες απουσίες (κυριολεκτικά!), οι καθηγητές στο τέλος τις σβήνουν, τους λένε και τα θέματα των εξετάσεων για να πάνε τα παιδιά στο καλό… «Στο κάτω-κάτω ηλεκτρολόγοι και υδραυλικοί θα γίνουν».

Ευτυχώς υπάρχουν και πόντιοι καθηγητές σαν τον «κύριο Χαμαλίδη». Νομίζει ότι είναι στο κολλέγιο. Ετοιμάζει διαγνωστικά τεστ, χρησιμοποιεί υπολογιστή και προτζέκτορα (τον βρήκε στην αποθήκη), κάνει περιγραφική αξιολόγηση των μαθητών του…

Πέρυσι τους έκανε ένα διαφορετικό μάθημα. Είδε δύο κορίτσια στο τελευταίο θρανίο να ανταλλάσσουν σημειώματα. Πλησιάζει πολύ αυστηρός και λέει στη μία: «Δώσε μου αυτό που έχεις στο χέρι σου». «Δεν είναι τίποτα», του λέει εκείνη φοβισμένη και ζητάει συγγνώμη. «Αν δεν μου το δώσεις, θα σε πάω στο γραφείο», την απειλεί. Εκείνη του το δίνει. «Και τώρα θα διαβάσω στην τάξη αυτό που έγραψες». «Όχι κύριε», τον παρακαλάει, ενώ οι υπόλοιποι δε βγάζουν άχνα. Εκείνος πάει να ανοίξει το σημείωμα και τελευταία στιγμή σταματάει: «Παιδιά, δεν έχω κανένα δικαίωμα να το διαβάσω. Ούτε καν να πάρω κάτι από το χέρι σας ή από την τσάντα σας. Οι άλλοι γιατί δεν μιλήσατε; Ο πρόεδρος γιατί δεν αντέδρασε; Καλύτερα να πάρετε μια αποβολή, παρά να χάσετε την αξιοπρέπειά σας.».

Αυτό που αρέσει περισσότερο, όμως, στα παιδιά είναι το χιούμορ του. Ένα πρωί στο προαύλιο, την ώρα της προσευχής, ο Λυκειάρχης πρόσεξε ότι πολλοί μαθητές κρατούσαν στο χέρι τους καφέ. Πάει στο μικρόφωνο και με ύφος ξερόλα τους λέει: «Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό;». Τα παιδιά σαστίζουν, ο Λυκειάρχης χαμογελάει. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή από δίπλα του: «Η εξουσία;». Ο Λυκειάρχης γυρνάει και βλέπει τον κ. Χαμαλίδη. «Όχι, όχι», λέει ενοχλημένος. «Ο καφές, παιδιά μου! Να τον κόψετε!».

Χρήστος Iωαννίδης